Ἡ εἰκόνα αὐτή βρίσκεται στό τέμπλο, καί εἶναι αὐτή πού ἀπό ἀμέλεια ἔκαψε ὁ τοῦρκος καί τιμωρήθηκε σκληρά. Διακρίνεται τό κάψιμο στη μέση..
Χαραλάμπους Νεοφύτου Πρεσβυτέρου Εφημέριος τῆς Μονῆς.
Η Μονή βρίσκεται 4 χιλιόμετρα βορειοανατολικά τοῦ χωριοῦ ἅγιος ᾿Αθανάσιος, στήν τοποθεσία Στενώματα, σ᾿ ἕνα ὅμορφο τοπίο πού συνδέει τόν κάμπο μέ τό βουνό. Νότια τῆς Μονῆς ἑνάμισυ χιλιόμετρο βρίσκεται τό νέο Κοιμητήριο Λεμεσοῦ.
Τό πρῶτο καί μεγάλο θαῦμα τῆς Παναγίας στήν περιοχή ἀπό τόν ἅγιο ᾿Αθανάσιο μέχρι τή Γερμασόγεια ἕως τή Μαθηκολώνη, ἡ Παναγία ἐξουδετέρωνε τούς πόνους ἀπό τό κέντρισμα τῶν σφαλαγγιῶν. ῏Ηταν πολύ μεγάλη εὐεργεσία γιά τούς ἀνθρώπους τότε πού δέν ὑπῆρχαν φάρμακα.
Καί ἡ ἵδρυση τῆς Μονῆς ἀρχίζει ἀπό ἕνα τέτοιο θαύμα ὅπως ἀναφέραμε πρίν. Τά θαύματα πού κατέγραψα ἐδῶ εἶναι ἐλάχιστα ἀπό τό πλῆθος πού ἔκαμε ἡ Παναγία. Τά θαύματα αὐτά τά ἄκουσα ἀπό ἀνθρώπους πού τά εἶδαν καί τά ἔζησαν. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού τά διηγήθηκαν ἀπέθαναν πρίν λίγα χρόνια.
Ο ᾿Οδυσσέας πού ἔζησε μισόν αἰώνα στά καταλύματα τῆς μονῆς, ἔγινε μάρτυρας πολλῶν θαυμάτων. Αὐτά πού καταγράφω μοῦ τα διηγήθηκε ἀπό τό κρεββάτι τῶν γηρατειῶν του, πού εὐτυχῶς, εἶχε πλήρη διαύγεια πνεύματος.
Μοῦ διηγήθηκε λοιπόν ὁ Γέρο Ὀδυσσέας:
1.) Κάποιο Τοῦρκο ἀπό τή Μεσαορία τόν εἶχε κεντρίσει τό σφαλάντζι καί φούσκωσε ἡ κεφάλη του μέχρι πού ἔκλεισαν καί τά μάτια του. Ὁ δυστυχής σφάδαζε ἀπό τούς πόνους. Οἱ δικοί του τόν ἔφεραν ἀμέσως στήν Παναγία, ἐδῶ στήν Ἐκκλησία καί ἡ Παναγία τόν θεράπευσε. Τόν εἶδε μέ τά μάτια του ὁ γέρο ᾿Οδυσσέας.
2).Κάποιος πελεκᾶνος ἀπό τό γειτονικό χωριό Κορφή, (πού ξέχασε τό ὄνομα του), ἔπαθε γενική παράλυση. Πῆγε σέ πολλούς γιατρούς ἀλλά δέ βρῆκε θεραπεία.
Μιά νύχτα εἶδε τήν Παναγία στόν ὕπνο του καί τοῦ εἶπε: Νά ἔλθεις στό σπίτι μου καί θά θεραπευθεῖς.
Αὐτός τή ρώτησε· ποιά εἶσαι ἐσύ; καί ἡ Παναγία τοῦ λέγει· Εἶμαι Παναγία ἡ Σφαλαγγιώτισσα.
Καί πάλιν ξαναρωτᾶ ὁ ἀσθενής. Πῶς θά ἔλθω ἀφοῦ δέ μπορῶ νά περπατήσω;
Νά ἔλθεις καβάλλα στό ἄλογο καί μόλις ἀντικρύσεις τήν ᾿Ἐκκλησία θά θεραπευθεῖς καί θά κατέβεις μόνος σου νά περπατήσεις.
Ὁ συνομιλητής μας θυμᾶται ὅτι ἦταν Μ. Τεσσαρακοστή καί κάποιος ἱερέας πῆγε γιά νά λειτουργήσει. Καί ἐνῶ προχωροῦσε ἡ Θεία Λειτουργία, ἔφθασε καβάλλα στό γαϊδούρι του ὁ παράλυτος ἀπό τήν Κορφή.
Μόλις ἀντίκρυσε τήν Ἐκκλησία, ἔγινε τό θαῦμα τῆς Παναγίας. ῞Οπως ἀκριβῶς τοῦ εἶχε πεῖ · κατέβηκε μόνος του ἀπό τό ζῶο καί πῆγε περπατητός στήν Ἐκκλησία δοξάζοντας τό Θεό καί τήν Παναγία πού ξαναβρῆκε τήν ὑγεία του.
Σάν ἀστραπή μεταδόθηκε τό θαῦμα, καί πολύς κόσμος ἔτρεξε νά δεῖ τόν θεραπευμένο. ῞Ολο ἐκεῖνο τόν κόσμο θέλαμε νά τόν ταϊσουμε, μοῦ λέγει ὁ γέρο Ὀδυσσέας. Εἴχαμε φασόλια πιτσιλίσιμα καί ἡ γυναίκα μου γέμισε ἕνα μεγάλο λαβέζι καί τούς ταΐσαμε ὅλους. Νά θυμίσουμε ὅτι ὁλη ἡ οἰκογένεια τοῦ ᾿Οδυσσέα κατοικοῦσαν μέσα στή Μονή μέχρι τή δεκαετία τοῦ 1950.
3).Καί τό θαῦμα πού ἀκολουθεῖ τό εἶχε δεῖ μέ τά μάτια του ὁ συνομιλητής μας.
Τότε τό χωριό Μαθηκολώνη ἦταν τούρκικο, ἐκτός μικροῦ ἀριθμοῦ χριστιανῶν. Μιά Τουρκάλα ἀπό τό χωριό αὐτό ἔπασχε ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια καί οἱ διάφοροι γιατροί πού πῆγε δέν τῆς ἔδωσαν καμιά ἐλπίδα θεραπείας.
Μιά νύχτα παρουσιάσθηκε στόν ὕπνο της ἡ Παναγία καί τῆς ὑποσχέθηκε νά τήν θεραπεύσει.
Τήν ἄλλη μέρα κιόλας, ὁ Σαλήχ ὁ ἄνδρας της τή πῆρε στό Μοναστήρι καί προσύνησαν τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. ἀπό τή στιγμή ἐκείνη ἔνοιωσε ἡ τουρκάλλα νά γίνεται ὅλο καί πιό καλά, θεραπεύθηκε.
᾿Από εὐγνωμοσύνη πρός τήν Παναγία, ὁ Σαλήχ, χάρισε στή Μονή ἕνα χωράφι 24 σκάλες, πού βρισκόταν στή τοποθεσία ῾῾Πετράλωνα᾿᾿ Τό χωράφι αὐτό ἀργότερα τό πούλησε ἡ Μητρόπολη σέ ἰδιώτη καί δέν βρίσκεται σήμερα στήν κατοχή τοῦ Μοναστηριοῦ. ᾿Αλλά καί ἄν ἦταν πάλιν δέ θα τό εἶχε ἡ Μονή ὅπως καί τά ἄλλα γιατί τά μοιράστηκαν οἱ Μητροπόλεις Κιτίου καί Λεμεσοῦ.
4.)Τό ἑπόμενο θαῦμα τό ἄκουσα ἀπό τή γυναίκα τοῦ ᾿Οδυσσέα. Εἴμουνα, λέγει ἔγγυος τήν Καλλοῦ μου καί σάν ἔφθασεν ἡ ὥρα νά γεννήσω, δέν εἶχαν πόνους καί περίμενα μέ ἀγωνία. Σέ κάποια στιγμή μέ πῆρε ὁ ὕπνος.
Μέσα στόν ὕπνο μου βλέπω τήν Παναγία νά ἔρχεται κοντά μου νά μέ παίρνει ἀπό τό χέρι καί νά μοῦ λέει: «Μή φοβᾶσαι εἶμαι κοντά σου καί θά γεννήσεις σύντομα». Τότε ξύπνησα καί δέν πέρασε πολλή ὥρα καί ἄρχισαν οἱ πόνοι τῆς γέννας. Στό δεύτερο πόνο γέννησα μέ πολλήν εὐκολία. Καί συνεχίζει νά μοῦ λεέι· ῾῾ σᾶς λέγω, ἡ Παναγία εἶναι ζωντανή πολλές φορές μίλησε μαζί μου.
5.) Ενα ἄλλο θαῦμα μοῦ διηγεῖται στή συνέχεια.
«Τρεῖς μέρες μετά τή γέννα μου, εἶχε βρέξει πάραπολύ καί χάλασε ὁ τοῖχος γύρω ἀπό τό ἁγίασμα καί τό σκέπασε. Μοῦ παρουσιάσθηκε πάλιν ἡ Παναγία καί μοῦ ζήτησε σάν χάρη νά καθαρίσω τό ἁγίασμα της.
Τῆς εἶπα: Οἱ πέτρες εἶναι μεγάλες καί ἐγώ εἶμαι ἀδύνατη, πῶς θά μπορέσω; Αὐτή ὅμως μοῦ εἶπε· «πήγαινε καί ἐγώ θά σέ βοηθήσω».
Σέ λίγες μέρες πῆγα καί ἄρχισα νά σηκώνω τίς πέτρες καί ἀπόρησα πῶς μέ πόση εὐκολία τίς σήκωνα καί τίς μετακινοῦσα. Μέχρι τό δειλινό εἶχα τελειώσει τό καθάρισμα. Τό βράδυ πού ἦλθε ὁ ἄνδρας μου μέ ρώτησε, ποιοί καθάρισαν τό ἁγίασμα; Τοῦ εἶπα δέν τούς γνώριζα. ᾿Επειδή δέν ἠθελα νά τό μάθει ὅτι ἐγώ τό ἔκαμα γιατί θά μέ μάλλωνε. Ποῦ θά ἤξευρε ὅτι ἡ Παναγία μέ βοήθησε».
6.)Ὁ ἐνενηντάχρονος δάσκαλος Θρασύβουλος Παρέας, ἀπό τόν ἅγιο ᾿Αθανάσιο μοῦ διηγήθηκε τό ἑξῆς θαῦμα.
«Μιά νύχτα, μερικοί κλέφτες πῆραν ἀπό τό κοπάδι τοῦ Μοναστηριοῦ μερικά ζῶα καί ἄρχισαν νά τά σφάζουν καί νά τά κρεμάζουν γιά γδάρσιμο πάνω στη χαρουπιά. Ἀμέσως ἄναψαν τέσσερα κεριά πάνω στό δένδρο καί οἱ κλέφτες τράπηκα σέ φυγή, ἀφήνοντας τά ζῶα».
Ο ἴδιος μοῦ ἔλεγε ὅτι τό Μοναστήρι ἦταν πλούσιο, εἶχε μεγάλο κοπάδι καί πλούσιες σοδιές πολλῶν προϊόντων.
7.)Τό θαῦμα πού θά διηγηθοῦμε τώρα, τό ἄκουσα ἀπό πολλούς, χωρίς παραλλαγή καί ἀφορᾶ τό τενεκεδένιο χέρι πού κρέμεται στήν εἰκόνα τῆς Σφαλαγγιώτισσας.
Ὁ δρόμος πρός τό χωριό Μαθηκολώνη περνοῦσε τότε, ἀκριβῶς πίσω καί πιό ψηλά ἀπό τό ἱερό τοῦ μικροῦ ναοῦ. ῞Ενας Τοῦρκος πού περνοῦσε ἀπό ἐκεῖ θέλησε νά καπνίσει ἄλλά δέν εἶχε φωτιά γιά νά ἀνάψει τήν πίπα του.
Κατέβηκε ἀπό τό ἄλογό του καί ἀπό τό μικρό παράθυρο μπῆκε στήν Ἐκκλησία. Πλησίασε στό εἰκονοστάσι, κατέβασε τό κανδῆλι τῆς Παναγίας καί ἄναψε τή πίππα του, ὅμως χύθηκε τό κανδῆλι πάνω στήν εἰκόνα πού πῆρε φωτιά καί ἄρχισε νά καίγεται.
Αὐτός ἀδιαφορώντας πῆγε στή πόρτα σήκωσε τό σύρτι γιά νά φύγει, ἀλλά ἡ πόρτα ἔκλεισε μέ ὁρμή καί τό χέρι του κόπηκε ἀπό τόν καρπό καί ἔμεινε ἐκεῖ ἡ παλάμη. Κλαίοντας καί ματωμένος ὁ ἄνθρωπος ἔτρεχε πρός τόν ἅγ. ᾿Αθανάσιο.
Λίγο πιό πάνω ἀπό τό σημερινό γήπεδο τοῦ χωριοῦ, συναντήθηκε μέ μερικούς χριστιανούς πού πήγαιναν νά ἀνάψουν τά κανδήλια τῆς Μονῆς. ῞Οταν τόν εἶδαν στά χάλια ἐκεῖνα καί ἔμαθαν τό γεγονός, τόν σκότωσαν ἔκεῖ . Μέχρι σήμερα τό μέρος ἐκεῖνο εἶναι γνωστό μέ τό ὄνομα «τοῦ σκοτωμένου».
Μέχρι νά πᾶνε τή Μονή ἡ φωτιά ἔσβυσε θαυματουργικά ἀφήνοντας μερικές ζημιές στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας πού φαίνονται καί σήμερα παρ᾿ ὅλη τή διόρθωση πού τῆς ἔκανε τεχνίτης. Τό γεγονός αὐτό θυμίζει ἡ μαύρη παλάμη πού κρέμεται στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Φαίνεται ὅτι τό Μοναστήρι πῆρε κι᾿ ἄλλες φορές φωτιά ἀπό ἀπροσεξίες χωρίς νά πάθει ζημιές.
Απόσπασμα από την επανέκδοση του βιογραφικού του Μοναστηριού της Παναγίας της Σφαλαγγιάτισσας στη Λεμεσσό του π. Χαράλαμπος Νεοφύτου Εφημέριου τῆς Μονῆς..
«σπιτὰκι τὴς Μέλιας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis