Η ΕΕ δεν το έχει ακόμα κατανοήσει και ακόμη λιγότερο η κ. Μέρκελ, πεπεισμένη ότι η Άγκυρα θα λάβει καλύτερη φροντίδα των προσφύγων σε αντάλλαγμα για μια ενίσχυση 3 δισ. € και μιας ένταξης στο χώρο της Ένωσης, που έχει προγραμματιστεί από καιρό, αλλά συνεχώς αναβάλλεται.
Λες ότι η Τουρκία έχει πραγματικά τη θέση της στη Δυτική Ευρώπη!
Πώς να καλέσεις ένα κράτος σε πορεία υφέρποντος εξισλαμισμού, τέλειο υποστηριχτή των τζιχαντιστών όλων των αποκρίσεων, το οποίο δεν έχει αλλάξει πολύ από τη σφαγή των Αρμενίων δεδομένου ότι βλέπουμε με ποια ευκολία αφοσιώνεται σήμερα στη σφαγή των Κούρδων, διότι πολεμούν, πρώτα, το ΙΚ/Daesh, δεύτερα, διότι ο κακός ο Άσαντ υπόσχεται την ανεξαρτησία στους Σύρους Κούρδους σε περίπτωση νίκης του Μπααθισμού και διότι, σε μια φυσική παρόρμηση, αυτή η επιθυμία για αυτονομία θα μεταδιδόταν σε ολόκληρο τον κουρδικό κόσμο;
Ζητάω συγγνώμη που κεντάω φράσεις α-λα-Προυστ, αλλά πολλά κόμματα χρειάζονται για να απεικονιστεί ο βαθμός συμβατότητας του τουρκικού πολιτισμικού σύμπαντος με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό!
Σε αμεσότερο τρόπο, κορεσμένη με τις αποδημητικές υπερχειλίσεις στις οποίες υπόκειται ήδη για μερικούς μήνες, η βρυξελλίωτικη Ευρώπη σκοπεύει να αγοράσει τη συνενοχή ενός κράτους υπεύθυνου σε μεγάλο μέρος, αλλά οπωσδήποτε στο έδαφος, αυτών των υπερχειλίσεων, υπό την προϋπόθεση ότι το τελευταίο θα συμφωνήσει να τις τερματίσει ή τουλάχιστον να ανακουφίσει τα δεινά των χωρών που εμπλέκονται.
Στο ίδιο πνεύμα, ο κ Ολάντ φαίνεται να αναγνωρίζει ότι οι καλές χάρες της Άγκυρας μπορούν να κοστίσουν ακριβά στο βαθμό που μπορούν να αποτελέσουν πρόσχημα για την απελευθέρωση του καθεστώτος των θεωρήσεων με τη Γαλλία, συνέπειας της οποίας θα βλέπαμε να διασχίζουν τα σύνορα δυσάρεστα μάλλον στοιχεία (καλά, περισσότερους ισλαμιστές για να διευκρινίσουμε τους ευφημισμούς του Γάλλου Προέδρου).
Αναρωτιέμαι αν οι μαθητευόμενοι μάγοι των Βρυξελλών δεν έχασαν τα λογικά τους: αν είναι αλήθεια ότι η απελευθέρωση του καθεστώτος των θεωρήσεων είναι επίφοβη, τι θα συνέβαινε σε περίπτωση ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ;
Αντί να λύσουν το πρόβλημα πιάνοντας τη πηγή του, οι Ολάντ, Μέρκελ προτιμούν να αγκαλιάσουν τον Ερντογάν, ενώ ο ίδιος υπόκειται σε πίεση από τις ΗΠΑ, από τη μία πλευρά -αναστολή του Turkish Stream και αμερικανικές χειραγωγήσεις γύρω από το κουρδικό ζήτημα- από την άλλη, έχοντας επίγνωση της εξάρτησης της χώρας του από το φυσικό αέριο από τη Ρωσία, η οποία, ενώ ξυρίζει τις θέσεις του ΙΚ/Daesh και άλλων ισλαμιστικών ομάδων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, ωστόσο, προσπαθεί να κρατήσει μια ισορροπία στις διπλωματικές σχέσεις της με την Τουρκία (βλέπε παράσταση στις 19.10 της Μαρία Ζαχάροβα, εκπρόσωπου της MID, η οποία λέει ότι το Κρεμλίνο «δεν έχει «κανένα πρόβλημα με την Τουρκία», παρά «ορισμένες κρίσιμες διαφορές που σχετίζονται με τα αποκλίνοντα περιφερειακά συμφέροντα των δύο κρατών»).
Αυτή η υπερ-εύθραυστη σχέση, παρότι τι λένε, αλλά απαραίτητη τόσο από πλευρά αερίου όσο και στρατηγικής, η λύση για τη Συρία περνώντας μέσω μιας ενδιάμεσης συμφωνίας με την Άγκυρα, δεν γίνεται για να ευχαριστηθεί η Ουάσινγκτον η οποία έπαιξε το παιγνίδι του ρωσικού μη επανδρωμένου αεροσκάφους (;) σταλμένου από τη Συρία και που καταρρίφθηκε στο τουρκικό εναέριο χώρο.
Πολύ καθαρά, η αλληλεπίδραση Τουρκίας/ΗΠΑ/ισλαμιστικού νεφελώματος Ρωσίας είναι τόσο πολύπλοκη ώστε η ΕΕ θα κινδύνευε πολύ να βάλει τα δάκτυλα της στο γρανάζι γνωρίζοντας ότι η Τουρκία, πρώτα, υποστηρίζει το Χαλιφάτο, το οποίο έχει βλέψεις στην Ευρώπη, δεύτερα, ότι οι ΗΠΑ δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ τη στρατηγική τους για την αποδυνάμωση της ΕΕ.
Ποιος χρηματοδοτεί τους διακινητές; Πώς είναι δυνατόν ότι ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο Παρίσι, κ Rivkin, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υποστήριξη των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων στη Γαλλία στο βαθμό να εκπονήσει λεπτομερή έκθεση με τίτλο « EmbassyParis – Minority engagment strategy » στην οποία λυπάται για τη δυσανεξία –κατά τη γνώμη του «αντι-δημοκρατική»- του γαλλικού λαού;
Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στην αρχή: μια συμφωνία μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας, όπως προβλέπεται από τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών δεν θα φέρει ποτέ τους αναμενόμενους καρπούς. Είναι μια παγίδα. Ένα αδιέξοδο.
Ποιος αγνοεί τον πραγματικό ρόλο της Τουρκίας το 2007 κατά τη διάρκεια της συντακτικής αντι-ιμπεριαλιστικής Συνέλευσης που διοργανώθηκε από τη CIA στο Ternopol, ένα πολύ συμπαθητικό συνέδριο που συγκέντρωσε όλες τις νεοναζί και σαλαφιστικές οργανώσεις γνωστές στην Ευρώπη;
Ένας ολόκληρος όμορφος δημοκρατικός κόσμος είχε συσσωρευτεί, από τον αυτοαποκαλούμενο Εμίρη του Καυκάσου, κ Umarov, μέχρι τον αρχηγό των συμμοριών προ-Μαϊντάν, τότε μελλοντικό αναπληρωτή γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Ουκρανίας, κ Iarosh.
Χωρίς να ξεχάσουμε να αναφερθώ σε ένα άλλο αξιοσημείωτο πρόσωπο αν και αρκετά άγνωστο στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, τον πνευματικό απόγονο των Τατάρων της Κριμαίας, συνεργάτη των Ναζί, μεγάλο φίλο του Ζαχάρωφ στη δεκαετία του '60, έναν λεγάμενο Μουσταφά Dzhemilev ο οποίος, στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Τατάρων στην Άγκυρα το οποίο προέδρευσε το 2015, κάλεσε για τη δημιουργία μιας ισλαμικής Διεθνούς Ταξιαρχίας στην Κριμαία που να υποστηρίζεται στρατιωτικά από τις πολιτοφυλακές συμμορίες με την υποστήριξη της CIA. Είναι ο ίδιος που είχε καλέσει τον Νταβούτογλου να μποϊκοτάρει τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στη Κριμαία το Μάρτιο του 2014 και ο ίδιος ο οποίος, μέσω των τουρκικών υπηρεσιών πληροφοριών συνέλαβε στην αποστολή στη πλατεία Μαϊντάν νεαρών Τατάρων σαλαφιστών μαχητών που γύριζαν από τη Συρία.
Εάν η ΕΕ θεωρεί ότι είναι δυνατόν να συνεργαστεί με τον υποχθόνιο τρίγωνο CIA/συμμορίες/σαλαφιστές, καλύτερα να αναγνωρίσουμε ότι αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει.
Εκτός αν το Παρίσι και το Βερολίνο είναι πιο εντυπωσιασμένα από τη πληθώρα των στρατοπέδων εκπαίδευσης του ΙΚ/Daesh και της Αλ Κάιντα (οι μετριόφρονες της αλ-Νούσρα στη Συρία) στα τουρκο-συριακά σύνορα, γεγονός που επιβεβαιώνεται και πάλι από τη δυσαρέσκεια της Κίνας, πιθανώς λόγω της χρήσης παραισθησιογόνων μανιταριών, ότι η Τουρκία εκπαιδεύει την ουιγουρική μειονότητα της που εντάχτηκε στο ΙΚ/Daesh.
Περαιτέρω, έχει πλέον αποδειχθεί ότι οι τακφιριστικές πολιτοφυλακές έχουν λάβει ιατρική περίθαλψη στο νοσοκομείο της Sauliurfa, γεγονός που αρχικά αναφέρθηκε το καλοκαίρι του 2015 από μια νεαρή αλαουίτησσα νοσοκόμα που είχε προσληφθεί κατά λάθος και επιβεβαιώθηκε από το διεθνές ιρανικό κανάλι PressTV και πιο έμμεσα από την εθνική τουρκική εφημερίδα Zaman.
Το εν λόγω νοσοκομείο εποπτεύεται από την κόρη του Ερντογάν.
Όλα αυτά τα στοιχεία είναι σίγουρα πολύ γνωστά, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τα έχω συντάξει, επιτρέπει να σχεδιάσουμε μια γενική εικόνα σε πλήρη αρμονία με τις ανθρωπιστικές επιθυμίες των Βρυξελλών.
Εν πάση περιπτώσει, γιατί όχι; γνωρίζοντας ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έχουν άδεια άσκησης επαγγέλματος στη Δυτική Ευρώπη, ενώ η ίδια οργάνωση έχει απαγορευθεί ως τρομοκρατική σε μια μουσουλμανική χώρα όπως η Αίγυπτος;
Φαίνεται ότι οι Βρυξέλλες, χειραγωγημένες από το Υπερπόντιο-Ατλαντικό, έχουν κάνει τελεσίδικα την επιλογή της πολιτικής τους.
Αποτελείται, στη καλύτερη των περιπτώσεων, στο να εφαρμόσει ένα καυτηριασμό σε ένα ξύλινο πόδι, στη χειρότερη, στο να παραδώσει τις χώρες μέλη της ΕΕ στον ισλαμο-ναζισμό.
Το Κίεβο δεν ήταν, σε αυτή τη κατεύθυνση, παρά μόνο μια δοκιμαστική επιχείρηση. Ένα γήπεδο προπόνησης όπως ήταν και προηγουμένως το Αφγανιστάν και η Γιουγκοσλαβία, σήμερα εξαφανισμένη μέσω της εργαλειοποίησης του Ισλάμ στα σύνορα των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών και στην καρδιά του σλαβικού κόσμου.
Εάν η επιλογή των Βρυξελλών ήταν διαφορετική ή αν δεν είχε ρυθμιστεί από εκείνους που έχουν κλειδώσει την Ευρώπη των κυρίαρχων εθνών στο ενωτικό ζουρλομανδύα, κατά πάσα πιθανότητα, θα βλέπαμε να εμφανιστεί μια ρωσο-ευρωπαϊκή συμμαχία (χωρίς τις ΗΠΑ! !!) ακόμα πιο αποτελεσματική από τον Συνασπισμό Ρωσία-Ιράν-Συρία-Ιράκ, ο οποίος, κατά τη λέξη του ισλαμολόγου Bassam Tahhan όχι μόνο συμβάλλει στην ιστορικά δύσκολη συμφιλίωση των σουνιτών και σιίτών, αλλά βοηθά επίσης στο να επανενωθούν τα θραύσματα του σουνιτικού κόσμου, η στρατηγική του νεοσυντηρητικού χάους έχοντας καταστρέψει το Σουνιτισμό και γενικότερα το Ισλάμ από μέσα.
Η Μέρκελ αναγνώρισε βέβαια ότι δεν υπάρχει καμία διπλωματική λύση στη Συρία χωρίς τη Ρωσία. Αλλά πέρα από τις λέξεις;
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά γιο το Ινφογνώμων Πολιτικά.
Françoise Compoint
http://novorossia.today/flirter-avec-la-turquie-porte-malheur-mais-l-ue-ne-la-pas-encore-compris/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis