ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ;

αναδημοσίευσηαπό τον Συνήθη Ύποπτο.

Το μνημόνιο τελικά ήταν/είναι χρήσιμο. Μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε επιτέλους ξεκάθαρα ποια είναι η αληθινή μας εικόνα. Οπως λέει η σοφή ελληνική παροιμία. «Σαν λείψουν τα πιπέρια σου να δω τα μαγειριά σου».

Ναι κυρίες και κύριοι μας πήραν τα πιπέρια μας και τι θα απογίνουμε τώρα. Ενας ολόκληρος λαός αναρωτιέται κρυμένος κάτω από το τραπέζι .. «αλίμονο, τι θα απογίνω» Κάθε μέρα, κάθε λεπτό της ημέρας παρελάζει μπροστά από τη κρυψώνα μας κι ένας μπαμπούλας κι εμείς κρατάμε την ανάσα μας μη τυχόν και μας πάρει πρέφα. Οπως γίνεται στα horror survivale games. Με το που θα σκάσουμε μύτη από τη κρυψώνα κάνοντας τη λάθος κίνηση νάτος ο πυραμιδοκέφαλος, μας συνθλίβει και πάμε φτου κι απ την αρχή….

Το κακό είναι πως πίσω από αυτό το τέρας που φοράει τη μάσκα του φόβου, δεν ξέρουμε ποιος ακριβώς κρύβεται.. Ποιος είναι τελικά ο δαίμονας μας; Οι ευρωπαίοι; Οι συριζαίοι; Η αντιπολίτευση; … Εμείς;…

Σε ένα αρρωστημένο κόσμο, που ζει άρρωστα, που ονειρεύεται άρρωστα, που μεγαλώνει άρρωστα τα παιδιά του και που βρωμάει από παντού σαπίλα και μιζέρια πνευματική και ψυχική, ποιος είναι τελικά ο μπαμπούλας; Να μείνουμε στο ευρώ φώναζε η κυριούλα, με το σημαιάκι της ευρωπαικής ένωσης στα χεράκια της , να το κρατάει σφιχτά, να βροντοφωνάζει δεν θέλουμε να γίνουμε τριτοκοσμικοί ! Βέβαιη πως αυτό που ζει τώρα δεν είναι μια κοινωνία κανιβάλλων αλλά νοικοκυραίων. Θεωρεί τον εαυτό της νοικοκύρη. Κι ο Μήτσος ο κουμπάρος, κι η Καιτούλα η γειτόνισσα, κι Φωφώ η ξαδέρφη, κι ο Γιώργος ο μπατζανάκης συφμωνούν. Θέλου να παραμείνουν στο πολιτισμό.

Και το σόου συνεχίζεται. Χωρίς να παίρνει ανάσα. Τα έχουν δώσει όλα οι άρχοντες της πρόζας. Οσκαρικές ερμηνείες. Απίστευτοι παιχταράδες στο παιχνίδι των στεναγμών και της απελπισίας. Το περίφημο δόγμα του σοκ σε όλο του το μεγαλείο. Εκεί που περιμένεις το φριχτό δίμετρο τέρας να σε φάει, την ώρα που ακούς το ουρλιαχτό του να πλησιάζει, τσακ! εμφανίζεται ένα κοντούλι τερατάκι με σιγανή φωνίτσα και αφήνεις ένα στεναγμό ανακούφισης… Μπροστά στο άλλο αυτό μοιάζει σαν γατάκι. Παρόλο που ξέρεις πως θα σε φάει σουρχεται σχεδόν να το χαιδέψεις να του κάνεις γουτσου γούτσου, γιατί γλύτωσες από το άλλο …



Να μείνουμε στο ευρώ πάση θυσία, … των άλλων φυσικά. Γιατί οι χαμένοι ήδη, εκείνοι που έπιασαν πάτο, εκείνοι που τους λείπουν ήδη κομμάτια που τα πήρε ο μπαμπούλας εδώ και καιρό, δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα. Επιβιώνουν απλά σε μια καθημερινή κόλαση. Αυτοί είναι οι περίφημοι «πάση θυσία» Οι φοβισμένοι αλλά, «καλά κρατάω ακόμα», τους βλέπουν και τρέμουν στη σκέψη πως έξω από το μαντρί κάπως έτσι θα γίνουν. Πάση θυσία μέσα στο ευρώ μη γίνω σαν εκείνον εκεί. Κι εκείνος εκεί; Τι θα απογίνει; Στα παπάρια μας. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ. Κάποιοι θα θυσιαστούν για να ζήσουν κάποιοι άλλοι..

Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Η ουσία του έργου είναι αυτό το μεγάλο ερώτημα. Αυτοί που θα επιζήσουν, αυτοί που επιβιώνουν και τώρα, σε τι κόσμο επιβιώνουν; Τι είναι; Ανθρωποι; Ρομπότ; Ποια είναι επί τέλους αυτή η ζωή που με τόση θυσία φυλάνε μην τους την χαλάσει κάποιος; ΜΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ. Η ζωή τους είναι μια μέρα της μαρμότας από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, με μια ελάχιστη παράκαμψη της πορείας το Σαβατοκύριακο. ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ. Υπάλληλοι μιας γελοίας αντίληψης της πραγματικότητας, απομίμηση από διαφημιστικά σποτάκια, πρωτοσέλιδα από κ@λοφυλλάδες , ένα ξέράσμα από ένα φωτοτυπικό μηχάνημα που βγάζει ασταμάτητα το χάρτη της επόμενης μέρας.

Δημιουργοί του τίποτα. Προβλέψιμοι κι αναλώσιμοι. Φωνάζουν και διεκδικούν τη προβλεψιμότητα τους. Την επανάληψη του έργου. Ζητάνε, ικετεύουν να μην τους κατεβάσει κανένας σε κάποια στάση που δεν γνωρίζουν. Ο περίφημος μπαμπούλας, ο κάθε μπαμπούλας αυτής της ζωής δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από αυτό ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΞΕΙ. Το τέρας που κοιτάμε τα πόδια του κρυμμένοι κάτω από το κρεβάτι, δημιουργήθηκε , μεγάλωσε, έγινε κύριος της ζωής μας, από τα δικά μας χέρια. Είναι το σύνολο των επιθυμιών μας και των φόβων μας μαζί.

Οι εταίροι ξέρουν, οι κυβερνώντες μας ξέρουν, όλοι ξέρουν πως ότι και να γίνει , ότι και να αποφασίσουν, ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΩΝ, όλα θα πάνε καλά. Ομως πάντα υπάρχει ένας απρόβλεπτος παράγων. Αυτό το κάτι που δεν δίνει σημασία κανένας και περνάει απαρατήρητο. Αυτό το κάτι σήμερα είναι τα θύματα που θα επιβιώσουν. Ο χαμός που θα επικρατήσει κάποια στιγμή και θα τα κάνει όλα σμπαράλια, δεν θα γίνει ούτε από τους ανησυχούντες, ούτε από τα ζόμπια κάθε ιδεολογίας που σέρνονται πίσω από τις οδηγίες του κατασκευαστή, ούτε εκείνοι που θα κινδυνέψουν να πάθουν κάτι. Θα γίνει, από τους επιζήσανατες. Εκείνους που θα περάσουν το παιχνίδι στην επόμενη πίστα έχοντας νικήσει το τέρας μέσα τους.

Δυστυχώς στον άνθρωπο ο φόβος λύνεται μόνο με ένα τρόπο. Αν τον κοιτάξεις κατάματα, παλαίψεις μαζί του κι όποιος νικήσει. Αν χάσεις , χάθηκες, αν νικήσεις βγαίνεις αναβαπτισμένος σε μια άλλη διάσταση. Τα μνημόνια είναι η τελική επιλογή ενός κανιβαλιστικού συστήματος που έχει φτάσει να θρέφεται από το ίδιο του το τομάρι, χωρίς κανένα έλεος. Πόσο μπορεί να αντέξει νομίζετε ακόμα ένα τέρας που επειδή τα έχει καταπιεί όλα και δεν έχει τίποτα άλλο να φάει, τρώει τις σάρκες του;…

Η τελική αναμέτρηση δεν θα γίνει λοιπόν μ΄εκείνους που είναι κρυμμένοι και κρατάνε την ανάσ τους. Θα γίνει μ΄εκείνους που θα φωνάξουν. Με βλέπεις ; Εδώ είμαι. Δεν σε φοβάμαι. Δεν υπάρχει παρά μόνο σαν ηλίθιος εφιάλτης. Είσαι ένα τίποτα. Οσο πιο πολλοί συνειδητοποιήσουν την ανυπαρξία όλων αυτών των κανιβάλων, όσοι πιο πολλοί συνειδητοποιήσουν πως ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΑΠΕΙΛΗΣΕΙ ΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, και αποφασίσουν να ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, τόσο πιο ανύπαρκτο θα γίνει το τέρας.

ΔΕΝ ΣΕ ΚΡΑΤΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΦΑΣ, ΣΕ ΚΡΑΤΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ ΑΝ ΣΟΥ ΚΟΨΟΥΝ ΤΗ ΜΑΣΑ..

Απλά...