Από την στιγμή που οι Έλληνες συνειδητοποίησαν την εθνική τους ταυτότητα, έδωσαν χιλιάδες δείγματα πατριδολατρίας, αυτοθυσίας και ηρωισμού.Στην Ιστορική διαδρομή ανά τούς αιώνες, έχουμε αμέτρητα τέτοια παραδείγματα, παραδείγματα αγνών ανθρώπων πατριδολατρών, οι οποίοι έπεσαν αγωνιζόμενοι για το ιερό Ελληνικό Χώμα. Τέτοιο θυσιαστήριο είναι ο άγονος και πετρώδης τόπος των Λιμνών.
Μάιος 1944,στρατευματα κατοχής, εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, θάνατος. Η μπότα τού κατακτητή πάτησε την ορεινή και άγονη αυτή γωνιά τής Αργολίδας. Μέχρι τότε η ζωή κυλούσε με την σκέψη τής σκλαβωμένης πατρίδας και με την αγωνία αν θα ξημερώσει το αύριο. Οι άνθρωποι αυτού του χωριού ήταν στις εργασίες τους, στα χωράφια τους, στα πρόβατα τους όταν αστραπιαία ήρθε το μαντάτο, οι Γερμανοί και οι κουκουλοφόροι συνεργάτες τους έρχονται στις Λίμνες. Οι καρδιές πάγωσαν ‘ήρθε η σειρά μας’ σκέφθηκαν και δυστυχώς ήρθε πράγματι η σειρά τους. Τρεις μέρες κράτησαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις …. και το αποτέλεσμα; Ογδόντα επτά (87) νεκροί, άνθρωποι αγνοί, ανυποψίαστοι, ξωμάχοι, άνθρωποι τού μόχθου και τής επιβίωσης Οι περισσότεροι από αυτούς σκοτώθηκαν στα χωράφια και στα μαντριά τους, οι κατακτητές δεν ξεχώρισαν ηλικία από μικρά παιδιά —
ΤΙ ΦΡΙΚΗ- ……. έξη (6) ετών μέχρι σεβάσμιους γέροντες, άραγε τι να έφταιξαν;
Τι ΦΡΙΚΗ….. το μαύρο πέπλο τού θανάτου σκέπασε τις Λίμνες. Κανείς δεν ήξερε αν ζει ο άνθρωπος τους, κανείς δεν ήξερε αν θα ξημερώσει η αυριανή μέρα
24-25-26- Μάη τρεις μέρες που πίσω τους άφησαν μαυροφορεμένες χήρες και ορφανά
24-25-26- Μάη τρεις μέρες πού θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη μας
24-25-26- Μάη οι μαύρες μέρες τού τρόμου πέρασαν οι κάτοικοι μαζεψαν το κουράγιο που τούς απέμεινε και ξαναβγήκαν στα παρατημενα χωράφια τους και στα πρόβατα τους, για να συνεχίσουν την ζωή τους.
Και πράγματι τα κατάφεραν, ο ξερός τούτος τόπος συνεχίζει να ζει Εξήντα δύο χρόνια μετά δεν έχουμε το δικαίωμα να θρηνούμε, σε ένα τέτοιο τόπο δεν θρηνούν και όπως λέει και ο ποιητής
«Μανάδες μην θλιβόσαστε ,κοπέλες μην χτυπιέστε
ταχειά ζυγώνει η λευτεριά ,καινούργιο καλοκαίρι
θα αναχλοησουν οι πλαγιές, θα ανθίσουν τα ροδάμια
και θα βουίξουν οι αυλές τής Λίμνας απ το γέλιο»
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΦΕΙΔΩΝ» ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ, ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΤΟΥ 2006.
Βασισμενο στον πρώτο λόγο πού εκφωνήθηκε στο μνημόσυνο για τήν μνήμη των πεσόντων απο τούς Γερμανούς
limnes.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis