Τζαμιά στην Ελλάδα: Ισλαμοφοβία ή ένστικτο επιβίωσης;

Η προπαγανδιστική λέξη της λέξης «φοβίας» αντί για τον «φόβο» και η απάντηση στους ισχυρισμούς για τα στερεότυπα των Ευρωπαίων


Προκειμένου να ατονήσουν ή και να εξαλειφθούν πλήρως οι όποιες αντιδράσεις σε καταστάσεις που δεν είναι συνήθεις σε μια κοινωνία, επιστρατεύουν οι προπαγανδιστές τους τον χαρακτηρισμό του «φοβικού» σε όποιον τολμήσει να εκφέρει αντίθετη άποψη.

Μάλιστα δε, χρησιμοποιούν την λέξη «φοβία» και όχι «φόβο», που η απόσταση μεταξύ τους είναι χαώδης. Η ιατρική επιστήμη δίνει σαφείς επεξηγήσεις, συμφώνως προς τις οποίες ο φόβος είναι η φυσιολογική αντίδραση του μηχανισμού επιβίωσης απέναντι σε έναν πραγματικό κίνδυνο ή απειλή, ενώ η φοβία εκδηλώνεται ως φοβικό άγχος μόνο απέναντι σε κάποια συγκεκριμένη κατάσταση ή κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο.



Το συναίσθημα του φόβου, αν δεν υπήρχε, ο άνθρωπος δε θα ήταν σε θέση να αντιληφθεί τους κινδύνους που τον απειλούν και θα ήταν ανίσχυρος να προστατεύσει τον εαυτό του και τη ζωή των άλλων. Όμως, ενώ ο φόβος είναι χρήσιμος με καθαρά επιβιωτική αξία, η φοβία -που στην ουσία είναι παράλογος φόβος- είναι μια δυσάρεστη (συναισθηματικά) και άκρως δυσλειτουργική (ως συμπεριφορική αντίδραση) κατάσταση, που παγιδεύει το άτομο, περιορίζοντας τη ζωή του και χωρίς πραγματικά να την προστατεύει, όπως γίνεται στην περίπτωση του φόβου.

Αυτά λέγει η ιατρική επιστήμη. Οι προπαγανδιστές δηλαδή, δεν μιλούν για τον φόβο που νιώθει ο άνθρωπος όταν καθημερινώς πληροφορείται για τις ληστείες, που διεξάγονται και με βαρβαρότητα έναντι των θυμάτων, και για να καλύψουν το γεγονός, μιλούν για φοβία.

Θα μού επιτραπεί στη συνέχεια να μεταφέρω αποσπάσματα από το βιβλίο «Μιναρέδες – Οι λόγχες του Ισλάμ στην Ευρώπη», του κ. Χρήστου Τσιαχρή, δικαστικού λειτουργού του Δικαστικού Σώματος Ενόπλων Δυνάμεων, ο οποίος παίρνει αφορμή για το πόνημά του από το γεγονός ότι ζητήματα, όπως είναι η ανέγερση τζαμιών και μιναρέδων και η χρήση καλυμμάτων κεφαλής (π.χ. niqab, burqa) και άλλων θρησκευτικών συμβόλων του Ισλάμ, έχουν χωρίσει ιδεολογικά τους πολίτες των Ευρωπαϊκών κρατών σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα: σ’ αυτούς που επιθυμούν να διατηρήσουν την ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού και σ’ αυτούς που δεν αντιτίθενται στην εισαγωγή νέων πολιτισμών και θρησκειών.

Ο κ. Τσιαχρής γράφει ότι «Στην πραγματικότητα, οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων στο μερικό, ήτοι στις εξωτερικές εκφάνσεις [μιναρέδες, τζαμιά, καλύμματα κεφαλής κ.ά.] του Ισλάμ, οφείλονται στην αντίδρασή τους στο όλον, ήτοι στο Ισλάμ ως πολιτικό, οικονομικό και νομικό σύστημα. Η λεγόμενη «Ισλαμοφοβία» δεν είναι μία ιδεολογία που στρέφεται αναίτια κατά του Ισλάμ, αλλά έκφραση του ενστίκτου επιβίωσης των Ευρωπαίων, που έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο από την επέκταση του Ισλάμ».

Με άλλα λόγια, γενεσιουργό λόγο κινδύνου για τον δυτικό πολιτισμό δεν αποτελούν οι μιναρέδες, τα τζαμιά ή η χρήση της burqa, αλλά η κοσμοθεωρία που αυτά συμβολίζουν και εξωτερικεύουν. Ακόμα κι αν αυτά απαγορευτούν, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, είτε ειρηνικός είτε βίαιος, που επιδιώκει να εξισλαμίσει τον δυτικό κόσμο επιβάλλοντας τη Σαρία, θα εξακολουθήσει να αποτελεί κίνδυνο.

«Το γεγονός ότι το Ισλάμ κάνει επιθετική διείσδυση στην Ευρώπη, γράφει ο κ. Τσιαχρής, είναι αναμφισβήτητο. Αυτή η επιθετικότητα δεν είναι επιλογή των τωρινών θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών των ισλαμικών κρατών, αλλά στοιχείο της φύσης του Ισλάμ. Είτε ειρηνικά είτε με πόλεμο, το Ισλάμ επιδιώκει την εξάπλωση και κυριαρχία του σε όλο τον κόσμο.

» Η επεκτατική διείσδυση του Ισλάμ προκαλεί τη λεγόμενη «Ισλαμοφοβία», που δεν μπορεί να αποδοθεί σε στερεότυπα των γηγενών Ευρωπαίων σε βάρος των μουσουλμάνων, αλλά προκύπτει από δηλώσεις και πράξεις μουσουλμάνων ηγετών, όπως η δήλωση του Ερντογάν: «Η δημοκρατία μας είναι μόνο το τραίνο στο οποίο επιβαίνουμε μέχρι να επιτύχουμε τον στόχο μας. Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι μιναρέδες είναι οι ξιφολόγχες μας, οι τρούλοι τα κράνη μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας»».

Με δεδομένο ότι τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης είναι ισχυρά στρατιωτικά και ικανά να αντιμετωπίσουν έναν Ιερό Πόλεμο, μεγαλύτερο κίνδυνο στην εποχή μας αποτελεί η ειρηνική διείσδυση του Ισλάμ στην Ευρώπη, μέσω της μετανάστευσης και του προσηλυτισμού.

Και ο λειτουργός του Δικαστικού Σώματος των Ενόπλων Δυνάμεων, συμπεραίνει: «Η αύξηση των μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη έχει οδηγήσει στη συνύπαρξη του δυτικού πολιτισμού και του Ισλάμ, όχι όμως χωρίς αντιπαραθέσεις. Ιστορικά, η συνύπαρξη δύο ασύμβατων μεταξύ τους συστημάτων στον ίδιο γεωγραφικό χώρο αργά ή γρήγορα οδηγεί σε σύγκρουση μεταξύ τους, αποτέλεσμα της οποίας είναι η κυριαρχία του ενός εκ των δύο».

Ο Μακεδών