Επιτάφιος… «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον»

Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθαίας, εν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον , μύρα σοι Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Δεύρω πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους προσοίσωμεν τω Κτίστη.

Ους έθρεψε το μάννα εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου.

Ους έθρεψε το μάννα φέρουσι τω Σωτήρι χολίν άμα και όξος.

Ω της παραφροσύνης και της Χριστοκτονίας, της των προφητοκτόνων!

Ιωσηφ κηδεύει συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου, Πλαστουργέ μου, πως πάθος κατεδέξω;

Ως άφρων υπηρέτης προδέδωκεν ο μύστης την άβυσσον σοφίας.

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;

Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατον μου τέκνον, πως τάφω νυν καλύπτει;

Αι μυροφόροι, Σώτερ, τω τάφω προσελθούσαι, προσέφερον σοι μύρα.

Ανάστα, ζωοδότα, η σε τεκούσα Μήτηρ, δακρυρροούσα λέγει.

πευσόν εξαναστήναι, την λύπην λύων, Λόγε, της σε αγνώς τεκούσης.

Ουράνιαι δυνάμεις εξέστησαν τω φόβω, νεκρόν σε καθορώσαι.

Έρραναν τον τάφον αι μυροφόροι μύρα λιάν πρωί ελθούσαι.

Ειρήνην Εκκλησία, λαώ σου σωτηρίαν, δωρήσαι ση εγέρσει.

Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ, Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.

Φιρίκι