Τα Παιδιά της Συγνώμης

seisaxthiablog
Ξενοφώντας Ερμείδης



Αν ο Βαγγέλης τραβούσε μαχαίρι θα είχε την τύχη της Μαρίας. Αν η Μαρία δεν τραβούσε μαχαίρι πιθανότατα να είχε το τέλος που είχε ο Βαγγέλης. Τα δύο αυτά «κορόιδα» της παρέας, της κοινωνίας ή αμύνονται ή μένουν για πάντα τα κορόιδα της ζωής.

Συγκλονισμένη η κοινωνία παρακολουθούσε το θρίλερ Γιακουμάκη, συγκλονισμένη πάλι η κοινωνία παρακολουθεί το θρίλερ Κουσίδη. Σε αμυντική θέση οι «λεβέντες» που έκαναν καψόνια στον Βαγγέλη που υποστηρίζουν ότι «μια πλάκα ήταν», σε αμυντική θέση και οι «κοπελιές» που τραυματίστηκαν από τα μαχαίρια της Μαρίας. Κερδισμένοι και στις δύο ιστορίες είναι οι επιτιθέμενοι. Οι μεν «λεβέντες» θα συνεχίσουν να είναι «λεβέντες», οι δε «κοπελιές» πέρα από αλαζόνες θα είναι και θύματα της «άσχημης Μαρίας» και γενικώς της «ασχήμιας».

Δεν είναι bullying, είναι εκμάθηση αδικίας
Η μοδάτη λέξη bullying, που έγινε από τους ψυχολόγους και ψυχιάτρους μία καινούργια επιχείρηση, είναι τόσο παλιά ιστορία όσο είναι και η ιστορία του ανθρώπινου είδους. Ο διαφορετικός θα τραβήξει τα πάνδεινα από τους ομαδοποιημένους όμοιους. Η ομάδα, σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Λεμπέση, είναι τελικό αποτέλεσμα της μη επάρκειας του ατόμου λόγω ηλιθιότητας να επιβιώσει από μόνο του. Ομαδοποιείται κρύβοντας την ανεπάρκειά του και κάνει επιθέσεις εναντίον αυτού που του θυμίζει πόσο ανεπαρκής και άχρηστος κοινωνικά είναι.

Μπορεί ο Βαγγέλης και η Μαρία να μην είναι ευφυείς, αλλά το ότι δεν προσχώρησαν σε ομάδες που μόνο ομαδοποιημένα κάνουν τσαμπουκάδες δείχνει ότι είχαν τσαγανό. Θα μπορούσε άνετα ο Βαγγέλης να γίνει ένα με τους «λεβέντες» βρίσκοντας ένα άλλο θύμα να «του κάνουν πλάκα» και να σώσει το δικό του τομάρι. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και η Μαρία. Πάντα υπάρχει ένας πιο ευαίσθητος από εσένα και πάντα υπάρχει κάποια πιο άσχημη από εσένα.

Η αντίδραση και των δύο 20χρονων παιδιών δείχνει ότι αδικούνταν. Αυτό λοιπόν, που στηρίζει το μοδάτο bullying δεν είναι τίποτε άλλο παρά διάπραξη αδικίας. Για το λόγο αυτό ο Βαγγέλης μην μπορώντας να βρει το δίκιο του έφτασε στο τέλος και η Μαρία έβαλε το δικό της τέλος τουλάχιστον στην αδικία που συντελούνταν από την ομάδα τριών «κοριτσιών». Πώς η Μαρία θα αντιμετωπίσει την συνέχιση της αδικίας που θα δέχεται στην πορεία της ζωής της είναι άγνωστο. Για τον Βαγγέλη τα πράγματα είναι πιο απλά. Δεν υπάρχει πορεία ζωής για αυτόν.

Μεγαλώνοντας τσογλάνια και θύματα
Οι ελληνικές οικογένειες από το πολύ παντεσπάνι των τελευταίων δεκαετιών αναπαράγουν ανθρώπους (κατ’ευφημισμό) μεγαλώνοντάς τους με το σύνδρομο του «είσαι ο πρώτος». Επίσης την ίδια στιγμή άλλες οικογένειες ανατρέφουν παιδιά με το σύνδρομο του «μη μπλέξεις». Το «είσαι ο πρώτος» (επειδή σε γέννησε ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ») και το «να μη μπλέξεις» (επειδή τον αόρατο κανείς δεν τον ενοχλεί) είναι μία αδικία από μόνη της. Η σύγκρουση των δύο διαφορετικών ομάδων όταν θα βγουν έξω από την προστασία της οικογένειας είναι δεδομένη.

Εκεί έξω νικάει μόνο ο πρώτος, ο οποίος νοητικά είναι ο έσχατος μόνο και μόνο εφόσον θεωρεί ότι ο πλανήτης δεν γυρίζει χωρίς αυτόν, ενώ αυτός που δεν πρέπει να μπλέξει γίνεται στόχος. Ο «πρώτος» πρέπει να παραμείνει «πρώτος» κι αυτό συμβαίνει μόνο όταν το αποδεικνύει. Εφόσον δεν μπορεί να το αποδείξει νοητικώς και ψυχικώς το αποδεικνύει σωματικώς και λεκτικώς με την ασπίδα της ομάδας των υπόλοιπων «πρώτων» της ομάδας.

Η σκηνή έξω από την Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων όπου 500 πολίτες έκαναν ντου για να δείρουν τους «λεβέντες» που «σκότωσαν» το παιδί αποδεικνύει ότι αυτό που θέλει η κοινωνία δεν είναι δικαιοσύνη, αλλά ντόρο για να κρύψει την αδικία που η ίδια μέσα στα σπίτια της επιτελεί καθημερινώς. «Μη μου σκοτώσουν και το δικό μου παιδί», αυτό είναι το θέμα. Αυτό καίει τους Έλληνες όταν διαπράττονται εγκλήματα κοινωνικής συμπεριφοράς από τα ίδια τα παιδιά που μεγαλώνουν, δηλαδή από τους ίδιους. Η αντίδραση των παιδιών είναι ανάλογη με την αντίδραση των γονέων τους απέναντι στην καθημερινότητα. «Φάε το διπλανό σου» και καθιερώσου. Όσο για αυτούς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους «ως αόρατα» μεγαλώνουν πρόβατα προς σφαγή και όχι ήσυχους ανθρώπους που δεν βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο.

«Μπορώ ως αδύναμος άνθρωπος να σταθώ στα πόδια μου και να τις αντιμετωπίσω» είχε γράψει στο ημερολόγιό της λίγες ημέρες πριν το αντιμετωπίσει. «Ως αδύναμος άνθρωπος», είναι μία φράση που ξεκινά από κάπου. Κάποιος της δίδαξε ότι είναι αδύναμη μπροστά σε άλλους. Αυτό από μόνο του είναι διάπραξη αδικίας. Αδύναμος σημαίνει ότι ο υπάρχει και ο δυνατός, ο οποίος γαλουχείται ότι «είναι δυνατός» κι ας είναι μόνο ο βλάκας άχρηστος που μέσω της συμπόρευσης τους με τους «δυνατούς» δεν θα υπομείνει την ανάλογη βία όπως υπέμειναν ο Βαγγέλης και η Μαρία.

Κινήματα της πλάκας
Η κίνηση του καταγγέλλω αυτόν που μου ασκεί βία και το σλόγκαν «Μίλα, δεν είσαι μόνος» έχει βάλει ολόκληρες κοινωνίες να απολογούνται ότι είναι θύματα και όχι θύτες. Είναι σαν τον Συνήγορο του Πολίτη που τρέχουν κατά χιλιάδες Έλληνες να σωθούν από την βία των νόμων κυβερνήσεων που αυτές εξέλεξαν. Η βία συντελείται και θα συνεχίζει να συντελείται όσο θα διαπράττεται αδικία που ξεκινά μεμονωμένα από το άτομο. Από το άτομο στην οικογένεια και από εκεί όταν ανοίγει η πόρτα θα απλώνεται σε όλο τον κοινωνικό ιστό.

Αν υπήρχε η περίπτωση να αντιμετωπιστεί η αδικία με τέτοια επικοινωνιακά τεχνάσματα και τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης, τότε η ενδοοικογενειακή βία θα είχε εξαλειφθεί εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Αντιθέτως από τα επίσημα στοιχεία η βία που ασκείται μέσα στην οικογένεια ανεβαίνει με ταχύτατους ρυθμούς. Αν η σκληρή νομική τιμωρία ήταν ανασταλτική τότε δεν θα είχαμε ειδήσεις κάθε μέρα από βασανισμούς και δολοφονίες ζώων αν και το πρόστιμο ξεκινά από τα 20,000 ευρώ με ποινή φυλάκισης. Δεν θα είχαμε καθημερινά στις ειδήσεις βιασμούς ανηλίκων και υποθέσεις traffiking με σκλάβες σε παραπήγματα σε όλη την επικράτεια.

Ούτε μια συγνώμη
Τα τέρατα έφηβοι, παιδιά ή ενήλικες δεν καταλαβαίνουν ούτε νόμους, ούτε κινήματα. Είναι τόσα πολλά όσα και οι γονείς που τα γεννούν. Γνωρίζοντας συνειδητά ότι πράττουν αδικία, ή ασκούν βία μέσα από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών τους ή φανερά μπαίνοντας σε ομάδες της κοινωνίας με στόχους όσους δεν είναι τόσο βλάκες ή τόσο ασυνείδητοι ώστε να ομαδοποιηθούν. Άλλωστε δεν ακούστηκε πουθενά παγκοσμίως ομαδοποίηση εναντίων των βλακών κι αυτό γιατί το ίδιο το σύστημα που κάνει «αντιbulling» έχει απλώσει τις ρίζες του στο κάθε σπίτι ορίζοντας τα πρότυπα του «μάγκα δυνατού» και της «καλλίγραμης γαλανομάτας».

Αντιθέτως, οι Βαγγέληδες και οι Μαρίες του κόσμου θα δείχνουν τα πρόσωπά τους μέσω εφημερίδων ως θύματα ή ως θύματα-θύτες. Ως εξαιρέσεις. Ως τα κορόιδα της ζωής. Ως οι βλάκες που θα μπορούσαν να έχουν την ησυχία τους, να ζουν ακόμα, να μην έχουν ποινικό μητρώο. Να παίξουν ακόμη λίγο τους «αδύναμους» υπομονετικούς για να αφήσουν την κοινωνία ήσυχη να θαυμάζει το βαρβάτο «αντριλίκι» και τις Barbies των facebook και των τηλεοπτικών εκπομπών. Να μην γίνουν τα κακά παραδείγματα για τα δικά τους παιδιά που συνεχίζουν να τα μεγαλώνουν ως «δυνατούς» ή ως «αόρατους».

Ο Βαγγέλης και η Μαρία μάτωσαν τις οθόνες και αυτό ήταν κάτι τραγικό για την κοινωνία που ανησυχεί μέσω διαδικτύου και της τηλεοπτικής πραγματικότητας. Πέταξαν «ιό» την ώρα της κοινής συνειδητής ασυνειδησίας κι αυτό από μόνο του είναι bullying εναντίον της βολεμένης πλαστικής ζωούλας μας. Θρασύτατα πλάσματα που δεν μάς ζήτησαν ούτε μία συγνώμη για τις πραγματικές τους παρεμβολές στο πλασματικό «δυνατό» και «όμορφο» ατομικιστικό μας σύστημα.