Κάθοδος τουρκαλβανών στον Μωρηά και το ολοκαύτωμα του Σκυλογιάννη στον Μελίπυργο (4-4-1770)

Τόν Απρίλιο του 1770, οι Αλβανοί είχαν περάσει τόν Ισθμό καί κατευθύνονταν στήν Τριπολιτσά τήν οποία πολιορκούσαν Ρώσοι καί Ελληνες μέ γενικό διοικητή τόν Μπαρκώφ. Στίς «λεγεώνες» των Μανιατών, οι οποίοι σημειωτέον αρέσκονταν νά αυτοαποκαλούνται Σπαρτιάτες, είχαν προστεθεί τά ένοπλα σώματα των Κολοκοτρωναίων, του Ντάρα, του Θιακού, του Ρούση, του Κόδρα, του Μαντζάρη κ.ά.

Οταν όμως εμφανίσθηκαν οι πρώτες δυνάμεις των Αλβανών, οι Τούρκοι πολιορκημένοι έκαναν έξοδο καί κατάφεραν καίριο πλήγμα εναντίον των πολιορκητών στά Τρίκορφα. Γυρίζοντας πίσω στήν Τριπολιτσά, οι Τουρκαλβανοί ξέσπασαν τό μένος τους στούς κατοίκους, σκοτώνοντας περίπου 3000 Ρωμηούς καί τόν αρχιεπίσκοπο Ανθιμο.



Ακριβώς τήν ίδια τύχη είχαν καί οι κάτοικοι των Πατρών, όταν τή νύκτα της Μεγάλης Παρασκευής, καθώς περιέφεραν τόν επιτάφιο, δέχθηκαν επίθεση από τούς Αλβανούς εισβολείς καί από τούς ντόπιους Τούρκους πού ήταν κλεισμένοι στά κάστρα του Ρίου καί της Πάτρας. Στή συνέχεια κατελήφθησαν οι πόλεις της Ηλείας, ενώ όσοι κάτοικοι μπόρεσαν βρήκαν καταφύγιο στή Μάνη καί στά Επτάνησα. Η επανάσταση κατέρευσε γρήγορα στή βόρεια Πελοπόννησο, ενώ οι Τουρκαλβανοί συνέχισαν τό καταστρεπτικό τους έργο στά Καλάβρυτα, στή Χαλανδρίτσα, στή Δημητσάνα, στή Βοστίτσα (Αίγιο) καί αλλού. Παραθέτω απόσπασμα από τήν αφήγηση του Τούρκου Μωραΐτη Σουλεϊμάν Πενάχ εφέντη, σχετικά μέ τήν άλωση των Καλαβρύτων: «Στό ένα κέρας των δυνάμεων διορίστηκε ο Αρβανίτης Τσαπάρ Σουλεϋμάν καί στό άλλο ο τρομερός Πάπολης (Παπούλιας). Καί η πλευρά του Τσαπάρ αργότερα ήρθε στήν άλλη πλευρά πού ήταν διορισμένος ο Πάπολης καί κατέλαβε όλο τόν καζά (επαρχία) καί έδωσε στούς ρεαγιάδες (κτήνη) ράη (προσκύνημα) καί καλοπιάσματα καί έσφαξε όλη τή φρουρά καί αποκατέστησε τήν τάξη στόν καζά αυτόν.» Παρακάτω διαβάζουμε γιά τά διαδραματισθέντα στήν Τρίπολη, όπως τά έζησε ο αυτόπτης μάρτυρας Αντώνιος Πετρίδης.

«… οι δέ νικήσαντες (Τουρκαλβανοί) καί θυμού εμπλησθέντες πολλούς ή μάλλον ειπείν πάντας τούς εκεί χριστιανούς ανείλον μαχαίρα. Από τούς οποίους ιδού φανερώνω καί τούς συγγενείς μου, πρώτον τόν πατέραν μου, τόν αδελφό του, καί θείον μου Οικονόμον, τόν αδελφό μου Κωνσταντίνον, τόν θείο μου Παρασκευά Ρογάρην καί επιλοίπους. Τόση άδικος σφαγή έγινεν εις αυτήν τήν δύστηνον χώραν, ώστε οπού αι οικίαι καί δρόμοι εγέμισαν αίμα… εκκλησίαι, μοναστήρια καί σχολεία κατεσκάφθησαν καί ηφανίσθησαν, άπειρα πλήθη αθλίων χριστιανών δορυάλωτοι καί αιχμάλωτοι γενόμενοι καί εις τά πέρατα της οικουμένης διασπαρέντες αγεληδόν ως άλογα ζώα απεμπωλούντο…»

Οι στρατιωτικές αποτυχίες των αδελφών Ορλώφ στα φρούρια της Κορώνης καί της Μεθώνης, συνοδεύτηκαν από τήν κάθοδο στη Μεσσηνία καί τή Λακωνία του Χατζή Οσμάν μπέη μέ δεκαέξι χιλιάδες άνδρες, οι οποίοι καταλάμβαναν τήν μία πόλη μετά τήν άλλη, παραδίδοντάς τις στή φωτιά καί τή στάχτη. «Οι Τουρκαλβανοί κατακλύσαντες τάς Πελοποννησιακάς πεδιάδας υπό τόν Χατζή Οσμάν πασάν κατέστειλον πανταχού τήν επανάστασιν διά πυρός καί σιδήρου. Οι δειλοί Ρώσοι, οίτινες έως τότε επηγγέλοντο τούς ελευθερωτάς, όχι μόνο έλυσαν τήν πολιορκίαν των φρουρίων καί εξεκένωσαν αμαχητί τήν Πύλον, αλλά εγκατέλιπον κατά τόν πλέον ανήθικον τρόπον εις τήν μάχαιραν των Τούρκων τους δυστυχείς Ελληνικούς πληθυσμούς. Εις μάτην ούτοι εζήτουν άσυλον εις τά ρωσικά πλοία, από των οποίων παρετήρουν μετ’απάθειας τήν σφαγήν των γυναικοπαίδων εις τήν παραλίαν…» (Βλέπουμε από τήν αφήγηση του Μανιάτη ιστορικού Δασκαλάκη, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς τά ίδια ακριβώς γεγονότα θά παρατηρούσαν οι σύμμαχοί μας Αγγλοι καί Γάλλοι στήν προκυμαία της Σμύρνης, εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα).

Οι μόνοι πού πολέμησαν μέ επιτυχία ήταν οι εμπειροπόλεμοι Μανιάτες, οι οποίοι οχυρώθηκαν στόν Αλμυρό καί περίμεναν τήν άφιξη του εχθρού πού είχε αναλάβει νά καθυστερήσει ο Ιωάννης Μαυρομιχάλης. Ο Μαυρομιχάλης μέ αποδεκατισμένο τό στράτευμά του, κλείσθηκε μέ 23 άλλους συντρόφους του στόν «Μελίπυργο» καί αγωνίσθηκε γιά δύο μερόνυκτα εναντίον χιλιάδων Τουρκαλβανών. Καί οι 24 Μανιάτες σκοτώθηκαν, μέ τελευταίο τόν αρχηγό τους καί τόν γιό του, δίνοντας έτσι πολύτιμο χρόνο στούς συμπατριώτες τους νά οργανώσουν τήν άμυνά τους.
Στή συνέχεια ο Τούρκος πασάς στρατοπέδευσε στόν Αλμυρό καί σίγουρος γιά τή νίκη του οργάνωνε τά σχέδιά του. Οι Μανιάτες όμως, κατά τήν διάρκεια της νύκτας, ανδρες καί γυναίκες, αιφνιδίασαν τόν εχθρό, εξολοθρεύοντας χίλιους περίπου Τουρκαλβανούς καί παίρνοντας έτσι εκδίκηση γιά τό χαμό του αγαπημένου τους καπετάνιου.

agiasofia.