ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΝΕΚΡΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ - THE GREEK BYZANTINE DEAD CITIES OF SYRIA
Διασχίζοντας τους άγονους ασβεστόλιθους λόφους τηςβορειοκεντρικής Συρίας, μεταξύ της Αντιοχείας και του Αλέππο, δεσπόζουν τα καλoσυντηρημένα χαλάσματα περίπου 700 χωριών που άκμασαν κάτω από την ελληνική βυζαντινή αυτοκρατορία του τέταρτου αιώνα και αργότερα. Είναι ανακαταταγμένα τρία έως τέσσερα χιλιόμετρα το ένα μακρυά από το άλλο, με κομψές βυζαντινές εκκλησίες και συστάδες από πέτρινα γκρίζα κτήρια, πολλά από τα οποία φαίνονται σαν να είχαν εγκαταλειφθεί μόλις χθες. Αυτά τα χωριά είναι γνωστά ως "οι νεκρές πόλεις'' και χρονολογούνται από την εποχή όταν το βόρειο τμήμα της Συρίας ήταν μέρος της ενδοχώρας της βυζαντινής χριστιανικής πόλης της Αντιοχείας. Μερικά από τα μνημεία είναι ενιαία, άλλα είναι ολόκληρα χωριά που περιέχουν σπίτια, εκκλησίες, πιεστήρια σταφυλιών, λουτρά, κλπ. Ανάμεσα στα μνημεία υπάρχουν πάνω από 2.000 βυζαντινές εκκλησίες, σκορπισμένες σε μια λοφώδη περιοχή που μετρά περίπου 140 χλ επί 30 χλ. Η ΟΥΝΕΣΚΟ είναι αυτή τη περίοδο στο στάδιο της ανακήρυξης ολόκληρης της περιοχής ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, η οποία θα τη κάνει τη έκτη στη Συρία. Κανένας δεν είναι απόλυτα βέβαιος γιατί αυτές όλες οι περιοχές εγκαταλείφθηκαν, αλλά η τρέχουσα θεωρία είναι ότι οφειλόταν στις δημογραφικές μετατοπίσεις, οι δρόμου του εμπορίου άλλαξαν και οι άνθρωποι μετακινήθηκαν (άλλες θεωρίες περιλαμβάνουν τις μουσουλμανικές εισβολές, τη χριστιανική δίωξη, τις εισβολές νομάδων). Μερικές από τις νεκρές πόλεις είναι κατοικημένες σήμερα, οι ντόπιο χωρικοί χρησιμοποιούν τους ναούς και τις εκκλησίες για να μαντρίζουν τις αίγες και τα πρόβατα τους, και κτίζουν τούβλινα σπίτια έναντι στους παλαιούς τοίχους και σε σπηλιές αναχωρητών. Το ξύλο ήταν λιγοστό στην περιοχή, έτσι τα περισσότερα από τα μόνιμα κτήρια κτίστηκαν από πέτρα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότερες από τις πόλεις είναι σε μιά τέτοια καλή κατάσταση. Το γενικό σχεδιάγραμμα ενός οικισμού περιβάλετο συνήθως από ένα τοίχο περίφραξης που περιείχε πύργους παρατηρητήρια. Υπήρξαν στρωμένοι δρόμοι που διασταύρωναν μεταξύ των αγορών, των μοναστηριών, των εκκλησιών, των πανδοχείων, των ιδιωτικών σπιτιών και των δημόσιων χώρων. Τα καταστήματα της αγοράς ήταν ευθυγραμμισμένα τους δρόμους, τα περισσότερα ιδιωτικά σπίτια ήταν διώροφα και διακοσμημένα με κιονοστοιχίες και φεγγίτες. Η νεκρόπολη ήταν συνήθως στα περίχωρα του οικισμού και περιείχε διάφορους τύπους τάφων, μερικοί σχεδιασμένοι σαν τους ναούς, μερικοί χαραγμένοι από πέτρα, άλλοι περιείχαν ογκώδες σαρκοφάγους που τοποθετούνταν στη γυμνή γη. Πολλά από τα κτήρια περιέχουν επιγραφές που δίνουν το όνομα του ιδιοκτήτη ή του αποθανόντα, της ημερομηνίας της οικοδόμησης ή ακόμα και των προσωπικών επιθυμιών και των επικλήσεων. Οι πόλεις "ανακαλύφθηκαν" πρώτα από τον δυτικό Marquis de Vogue που επισκέφτηκε την περιοχή το 1860. Ακολούθησαν αμερικανικές αποστολές το 1899, 1901, το 1904, και το 1905, και μετά οι αρχαιολόγοι του 20ού αιώνα άρχισαν τις πιό εκτενείς μελέτες της περιοχής. Η μεγάλη πλειοψηφία της περιοχής με τα μνημεία δεν είναι σε οποιοσδήποτε τουριστικούς οδηγούς, και πολλοί οικισμοί δεν έχουν κανένα όνομα. Μερικοί από αυτούς κατοικούνται από άγρια σκυλιά που είναι γνωστά αφού επιτίθενται στους επισκέπτες.
Dotting the barren limestone hills of north-central Syria, between Antioch and Aleppo, are the well-preserved remains of some 700 villages that flourished under the Greek Byzantine Empire of the fourth century and later. Set two to three miles apart, with their elegant churches and clusters of gray stone buildings, many of them look as if they had been abandoned yesterday. The Dead Cities date from the time when the northern part of Syria was part of the hinterland of the Byzantine Christian city of Antioch. There are thought to be nearly 700 sites, some of them being single monuments, others being whole villages containing houses, churches, wine presses, baths, etc. Among the sites are over 2,000 Byzantine churches, spread over a hilly area measuring about 140km by 30km. UNESCO is currently in the process of declaring the whole area a World Heritage Site, which would make it the sixth in Syria. Nobody is quite sure why these sites were all abandoned, but the current theory is that it was due to demographic shifts, trade routes changed and the people moved (other theories include Muslim invasions, Christian persecution, nomad incursions). Some of the Dead Cities are lived in to this day, local villagers use the temples and churches to keep their goats and sheep, and build mud-brick houses against old walls and caves of hermits . Wood was scarce in the region, so most of the permanent buildings were built from stone which is why most of the cities are in such a good condition. The general layout of a settlement was usually surrounded by an enclosure wall containing watch towers. There were paved streets running between market places, monasteries, churches, inns, private homes and public meeting places. Market stalls lined the streets, most private houses had 2 stories and were decorated with colonnades and logias. The necropolis was usually on the outskirts of the settlement and contained various types of tombs, some designed like temples, some carved out of rock, others contained massive sarcophagi placed on bare earth. Many of the buildings contain inscriptions which give the name of the owner or deceased, date of construction or even personal wishes and invocations. The cities were first "discovered" by westerner Marquis de Vogue who visited the area in 1860. American expeditions in 1899, 1901, 1904, and 1905 followed, after which 20th century archeologists started doing more extensive studies of the region. The vast majority of the sites are not in any guidebooks, and many have no names. Some of them are inhabited by wild dogs which have been known to attack visitors.
Dotting the barren limestone hills of north-central Syria, between Antioch and Aleppo, are the well-preserved remains of some 700 villages that flourished under the Greek Byzantine Empire of the fourth century and later. Set two to three miles apart, with their elegant churches and clusters of gray stone buildings, many of them look as if they had been abandoned yesterday. The Dead Cities date from the time when the northern part of Syria was part of the hinterland of the Byzantine Christian city of Antioch. There are thought to be nearly 700 sites, some of them being single monuments, others being whole villages containing houses, churches, wine presses, baths, etc. Among the sites are over 2,000 Byzantine churches, spread over a hilly area measuring about 140km by 30km. UNESCO is currently in the process of declaring the whole area a World Heritage Site, which would make it the sixth in Syria. Nobody is quite sure why these sites were all abandoned, but the current theory is that it was due to demographic shifts, trade routes changed and the people moved (other theories include Muslim invasions, Christian persecution, nomad incursions). Some of the Dead Cities are lived in to this day, local villagers use the temples and churches to keep their goats and sheep, and build mud-brick houses against old walls and caves of hermits . Wood was scarce in the region, so most of the permanent buildings were built from stone which is why most of the cities are in such a good condition. The general layout of a settlement was usually surrounded by an enclosure wall containing watch towers. There were paved streets running between market places, monasteries, churches, inns, private homes and public meeting places. Market stalls lined the streets, most private houses had 2 stories and were decorated with colonnades and logias. The necropolis was usually on the outskirts of the settlement and contained various types of tombs, some designed like temples, some carved out of rock, others contained massive sarcophagi placed on bare earth. Many of the buildings contain inscriptions which give the name of the owner or deceased, date of construction or even personal wishes and invocations. The cities were first "discovered" by westerner Marquis de Vogue who visited the area in 1860. American expeditions in 1899, 1901, 1904, and 1905 followed, after which 20th century archeologists started doing more extensive studies of the region. The vast majority of the sites are not in any guidebooks, and many have no names. Some of them are inhabited by wild dogs which have been known to attack visitors.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis