..Και ο μόνος λόγος που είναι για εκείνον εφικτό κάτι τέτοιο είναι ο εξής: Το χρήμα. Και τίποτε άλλο.

Ερη Ριτσου




Έπεσε στην αντίληψή μου σήμερα το κείμενο του ηθοποιού Όμηρου Πουλάκη σχετικά με τη βράβευση του Σάκη Ρουβά με βραβείο Κουν.
Θεωρώ πως υπάρχουν αλήθειες και ενδιαφέρον στα λεγόμενά του και για τούτο το ανεβάζω.
"Το πρόβλημα με τη βράβευση του κ. Ρουβά είναι το εξής απλό:

Προσπαθεί να δικαιωθεί πίσω από ένα επιχείρημα που δεν στέκει.

Το επιχείρημα λέει:

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να δοκιμάζεται.

Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει;

Όμως δεν είναι μια πραγματικότητα.

Γιατί μόνο ο κ. Ρουβάς έχει το δικαίωμα να πρωταγωνιστεί στο έργο «Βάκχες» χωρίς να έχει δώσει διαπιστευτήρια στο χώρο του θεάτρου.

Κανένας άλλος.




Νέα παιδιά που βγαίνουν από σχολές, με τα πολλά ζητήματα που αυτές έχουν,

παιδιά που έχουν δηλαδή εκπαιδευτεί και μοχθήσει και αγωνιστεί,
που βάζουν από την τσέπη τους για να οργανώσουν μια παραγωγή σε κάποιο θέατρο, που κάνουν καθημερινά πρόβες για χρόνια, που μελετούν, που παλεύουν,
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.


Οφείλουν να περάσουν από ένα πλήθος ακροάσεων,
οφείλουν σταδιακά να πείσουν για την αξία της τέχνης τους την οποία εξασκούν αδιάλειπτα, οφείλουν να διασχίσουν τη μεμβράνη μιας έννοιας που ονομάζεται «ανωνυμία»
-ακραία καταχρηστικός όρος-,
οφείλουν να πείσουν συναδέλφους και κοινό και κριτικούς ότι υπάρχει λόγος να δοκιμαστούν σε κάτι αντίστοιχο.


Μόνον ο κ. Ρουβάς μπορεί να περάσει από την παρουσίαση του «X-Factor» στον Λόγο του Διονύσου.
Από τα μακαρόνια στον «αμήχανο από μηχανής θεό» του επιλόγου των «Βακχών».
Και ο μόνος λόγος που είναι για εκείνον εφικτό κάτι τέτοιο είναι ο εξής:
Το χρήμα.
Και τίποτε άλλο.


Και όντως κανένας δεν μπορεί να απαγορεύσει -και ευτυχώς- σε οποιονδήποτε να φτιάξει ή να συμμετάσχει σε μια παράσταση.


Όμως μπορεί να στηλιτεύσει,
να κατακρίνει,
και ακόμα να ζητήσει λόγο ουσιαστικό από μια επιτροπή βραβείων, η οποία με τη συγκεκριμένη της επιλογή σηματοδοτεί, σε νέους ανθρώπους που αγαπούν την τέχνη του θεάτρου, ότι δεν χρειάζεται να μοχθείς, δεν χρειάζεται να παλεύεις,
δεν χρειάζεται να αγωνίζεσαι καθημερινά μέσα στα χρόνια γεμάτος από ηδονή και οδύνη δημιουργίας ώστε να καταφέρεις να σταθείς εντός και απέναντι ενός Διονύσου, ενός Πενθέα, ενός Οιδίποδα.
Όχι.
Χρειάζεται απλώς να είσαι δημοφιλής καθ' οποιονδήποτε τρόπο,
να έχεις δουλεμένους κοιλιακούς πρόθυμους να προβληθούν σε κοινή θέα αμέτρητες φορές,
να είσαι "φιλάνθρωπος" με την ευγενική χορηγία μεγάλων επιχειρήσεων και άλλα διάφορα τέτοια.
Αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρη ούτε η επιτυχία ούτε και η βράβευση.
Γιατί όποιος και αν είσαι δεν είσαι ο κ. Ρουβάς.
Ούτε η Βουγιουκλάκη.
Που ευτυχώς για τη μνήμη της δεν αξίωσε ποτέ να ερμηνεύσει την όπερα "Τριστάνος και Ιζόλδη" (επί παραδείγματι) στη Λυρική (επί παραδείγματι) το 1971 (επί παραδείγματι).
Και ο νοών νοείτω.
Υ.Γ.
Στο βάθος δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Το θέατρο είναι τόπος και ιερός και βέβηλος.
Και πανάρχαιος και ατέρμονα παροντικός. Ενικός και πληθυντικός.
Άλλωστε καμία ουσιαστική Ιθάκη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σειρήνες.
Αγώνας όλα".