Ο υπουργικός φάκελος “διεφθαρμένο ελληνικό ποδόσφαιρο”

Ο Καλεάδης Χ. μπαίνει στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού και επιχειρεί να εξηγήσει αν έχει ή όχι νόημα να ελπίζουμε σε πολιτική παρέμβαση στο ποδόσφαιρο.
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού και έλα να φανταστούμε παρέα την σημερινή ελληνική κατάσταση που αντιμετωπίζει και κυρίως τα περιθώρια της δράσης του. Θυμόμαστε πάντοτε ότι συζητάμε για ένα στέλεχος μιας κυβέρνησης η οποία στη δεδομένη στιγμή δεν μπορεί να νιώθει σιγουριά για την ημερομηνία λήξης της θητείας της, με ότι αυτό συνεπάγεται. Όχι μόνο για τη σιγουριά, δηλαδή για το πόσο δυνατός, ακλόνητος και μη αναλώσιμος μπορεί να αισθάνεται ένας πολιτικός που επιχειρεί να ορθώσει ανάστημα απέναντι στα διαπλεκόμενα συμφέροντα, αλλά και για την νοοτροπία και την αντίληψη που έχει σχετικά με το αν μπορεί ή όχι να βάζει μακροπρόθεσμους στόχους.

Ας ξεκινήσουμε με το ποδόσφαιρο. Μετά από περίπου έναν χρόνο στη θέση αυτή, ο Υπουργός προφανώς έχει προφτάσει να ζωγραφίσει στο μυαλό του τη σημερινή εικόνα. Έχει μπροστά του τον χάρτη με τα συγκρουόμενα συμφέροντα επιχειρηματιών με δύναμη και επιρροή. Έχει δοκιμάσει να “τους βάλει στη θέση τους” με τον δημόσιο λόγο του, αναποτελεσματικά. Έχει διαπιστώσει ότι η διοίκηση της ΕΠΟ είναι ανήμπορη να βάλει και να επιβάλει κανόνες. Του έχουν καταγγείλει πολλά για τον τρόπο, τη στάση της, την κατάργηση του 50-50. Βλέπει τη Δικαιοσύνη να καθυστερεί. Γνωρίζει, μέσα από την ιστορική μελέτη, την κατάληξη του φιάσκου “στημένα 2011”. Αντιλαμβάνεται ότι το ζήτημα της διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πρώτα από όλα ζήτημα της Δικαιοσύνης και όχι δικό του. Σκέφτεται το προφανές, ότι η σημερινή κατάσταση απαιτεί την άμεση παρέμβαση και άμεση δράση των ελεγκτικών και διωκτικών αρχών, και φυσικά των δικαστικών.

Όπως εγώ κι εσείς, θα έχει εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει ότι η αλλαγή και η κάθαρση για να επιχειρηθεί και να έχει πιθανότητες απαιτεί δύναμη πρωθυπουργική, όχι απλώς υπουργική. Γνωρίζει όμως καλά, αν οι σκέψεις του είναι ρεαλιστικές, ότι ένας Πρωθυπουργός που θέλει να επανεκλεγεί βάζει στόχους μηνών και όχι ετών, διότι καίγεται να δείξει άμεσα αποτελέσματα. Για να μη σκεφτεί κανείς και το πόσους και πόσο μπορεί να δυσαρεστήσει ένας Πρωθυπουργός που θα επιχειρούσε να καθαρίσει το ποδόσφαιρο, δηλαδή πόσες ψήφους θα έβαζε σε κίνδυνο.

Και που καταλήγει; Στην παραδοχή ότι είναι ανήμπορος ο ίδιος να επιχειρήσει μόνος την πάταξη της διαφθοράς στο ποδόσφαιρο. Βάζει στο σχέδιο νόμου, το οποίο έχει τεθεί σε διαβούλευση μέχρι τις 20 Νοεμβρίου, όσα μπορούσαν οι συνεργάτες του να προβλέψουν σε σχέση με την πρόληψη και την αντιμετώπιση της διαφθοράς, αλλά ξέρει ότι το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως και της Ελλάδας γενικότερα, δεν είναι η έλλειψη νόμων αλλά ο τρόπος που αυτοί εφαρμόζονται ή δεν εφαρμόζονται.

Ένας υπουργός που θέλει να ζει με την αλήθεια και έχει οράματα, πίσω από την κλειστή πόρτα του γραφείου του δεν κάνει κάτι άλλο από το να αναζητεί τρόπους για να πείσει τον Πρωθυπουργό ότι έχει νόημα να τολμήσει. Το κρίμα στη δεδομένη στιγμή είναι ότι δεν βρισκόμαστε στον Νοέμβριο του 2011, δηλαδή σε συνθήκες - κυβερνητικά - ιδανικές, σε μια κυβέρνηση με την οποία δεν μπορούσαν εύκολα να βρουν άκρη τα συμφέροντα επειδή ήταν μεταβατική και τρόπον τινά πολυκομματική. Τον καιρό εκείνο, που τα υπουργικά τηλέφωνα ήταν χαλασμένα, η στιγμή για σύγκρουση με συμφέροντα ήταν ιδανική. Και η ευκαιρία που έχασε το ποδόσφαιρο ήταν ιστορική.

Και τι κάνει ο Υπουργός σήμερα; Τα παρατάει; Αν σέβεται τον εαυτό του και τον τόπο του, το παλεύει επιχειρώντας μικρές υπερβάσεις, ξεπερνώντας καθημερινά τα όριά του, με βασικό όραμα το να μη δυσκολεύεται κάθε βράδυ να βάλει για ύπνο τη συνείδησή του. Ακολουθεί δηλαδή τον δρόμο τον λίγων, ο οποίος είναι δύσβατος, γεμάτος από δύσκολα τηλεφωνήματα και έχει - συνήθως - σύντομη πολιτική θητεία. Αν βολεύεται, αν είναι μαθημένος να κάθεται στα αβγά του και να μη σπάει αβγά, τηρεί πιστά τα έθιμα και τις παραδόσεις που δημιούργησε η πλειονότητα των προκατόχων του και κάνει το κορόιδο, πουλάει κοροϊδία και βάζει στόχο τη μετακίνηση σε ένα άλλο υπουργείο με πιο ακίνδυνο χαρτοφυλάκιο. Αν είναι λαμόγιο, στήνει παραμάγαζα ή πουλάει προστασία στα υφιστάμενα παραμάγαζα του αθλητισμού, και κονομάει, μέχρι να φύγει.

Ποια είναι η εντύπωσή μου για τον Γιάννη Ανδριανό; Σε επόμενα σημειώματά μου θα γίνω πολύ πιο συγκεκριμένος σχετικά με το τι έχω καταλάβει ότι έχει κάνει και προσπαθεί να κάνει στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 17 μηνών ο σημερινός υφυπουργός σε όλα τα πεδία του αθλητισμού. Για την ώρα σημειώνω μόνο την κεντρική ιδέα αυτών που έχω καταλάβει σχετικά με τη στάση και την αντίληψή του για το σημερινό ελληνικό ποδόσφαιρο: έχει μελετήσει, έχει καταλάβει, έχει διδαχθεί από την πρόσφατη ελληνική ποδοσφαιρική ιστορία, “έχει κάνει ρεπορτάζ”, όπως θα λέγαμε στην δημοσιογραφική διάλεκτο και “το ‘χει το ρεπορτάζ”, όπως θα λέγαμε στη δημοσιογραφική αργκό. Δεν είναι ο “άμπαλος” που δείχνει το αθλητικό βιογραφικό του. Έχει μπει στο νόημα ο Υπουργός. Τόσο, που με ιντριγκάρει πολύ να δω τα επόμενα βήματά του.