Τελικά, ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Ερχόμενοι αντιμέτωποι με όλο και πιο βίαιες πραγματικότητες της ταραγμένης γης, αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που κινεί τον κόσμο; Είναι η υλική αναγκαιότητα, όπως την ανέλυσε ο Μαρξ και οι συν αυτώ; Ήρθε το τέλος των μεγάλων θρησκειών ή μήπως αυτές σιγοβράζουν, μέχρι να αναπτυχθούν σαν επιδημίες στα μυαλά των ανθρώπων και να ξεσπάσουν πάλι, δίχως να φαίνεται καμιά οριστική «θεραπεία» στον ορίζοντα; Μήπως οι ιδεολογίες είναι αυτές που καθορίζουν την αναλογία των δυνάμεων; Πώς «γεννιούνται» και «πεθαίνουν» τα μπλοκ εξουσίας;
Η ιστορία φαίνεται γραμμική, γιατί μ’ αυτή τη λογική τη συνέλαβε ο νους της εξουσίας. Αλλά η ύπαρξη των όντων και τα σημεία συνάντησής τους δεν είναι γραμμικά ούτε προβλέψιμα. Εκεί που θεωρείται ότι μια δύναμη έχει επικρατήσει, ξάφνου ανασταίνεται μια παλιά ή μια νέα στη θέση της. Ενώ μέχρι πριν λίγα χρόνια, η Δύση θεωρούνταν ότι είχε περάσει εν πολλοίς στον μετά-θρησκευτικό πολιτισμό –όπου η τεχνολογία, η λογική και το χρήμα ήταν οι μεγάλοι ρυθμιστές–, επιθυμεί να εμπλακεί και πάλι σε μια νέα σταυροφορία. Η πολιτισμένη Δύση ενδιαφέρεται να πηγαίνουν καλά οι δουλειές, να σπέρνει επιχειρήσεις και να θερίζει καταναλωτές για τα προϊόντα της. Ωστόσο, η εξ ίσου πολιτισμένη Ανατολή αποδείχτηκε ότι δεν είναι εύκολο παιγνίδι στα χέρια της. Ο «ιερός πόλεμος» στον οποίο επιστρατεύεται γίνεται, για να διατηρηθούν τα όποια παλιά φέουδα και να αναβιώσουν τα μεσαιωνικά χαλιφάτα.

Πιθανότατα, κάτι τέτοιο στα αυτιά των εξουσιαζομένων της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας να φαντάζει οξύμωρο. Δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα διερωτώνται: πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται στην Ανατολή ιδεοληψίες και πρακτικές (σταυρώσεις, αποκεφαλισμοί, ανείπωτα βασανιστήρια), «νεκρές» εδώ και αιώνες; Καταρχάς, ας αναφέρουμε πως ομιλούμε για την επανεμφάνιση τέτοιων πρακτικών σε μια γενικευμένη κλίμακα, μιας και η Σαρία (ισλαμικός νόμος), απαντάται είτε εν μέρει είτε εν συνόλω σε ουκ ολίγες κρατικές οντότητες. Ως εκ τούτου, οι αποκεφαλισμοί, οι ραβδισμοί, οι λιθοβολισμοί κι οι υπόλοιπες… ανθρωπιστικές πρακτικές συνέβαιναν και συμβαίνουν. Ωστόσο, η χρήση τέτοιων μέσων ως εργαλείο πολέμου, υποταγής του αντιμαχόμενου, αλλά και ενδυνάμωσης στο θυμικό των υπηκόων τής εν λόγω πολιτικό-θρησκευτικής ιδεοληψίας, είναι σε μεγάλο βαθμό μια καθολική επιστροφή σε πολύ περασμένους αιώνες.

Εν τούτοις, για να μην εθελοτυφλούμε ιστορικά, οι νομαδικοί λαοί της ερήμου και της Μέσης Ανατολής, «εμπνεύστηκαν» τούτες τις μεθοδολογίες βασανισμού και δολοφονίας από την πολιτισμένη Δύση. Τα παραδείγματα αναρίθμητα. Είναι, λοιπόν, αυτονόητο πως η δημιουργία μιας νέας θρησκείας όπως το Ισλάμ, είχε ως βασικό σκοπούμενο την σύνθεση πολιτικής δύναμης, για την υποδούλωση εκατοντάδων χιλιάδων ελεύθερων νομάδων, ως αντίβαρο στις ευρωπαϊκές κι ευρασιατικές (βυζαντινή) αυτοκρατορίες και βασίλεια της εποχής. Ως εκ τούτου, ήταν αναμενόμενο, πως θα υιοθετούσαν μεθοδολογίες κρατιστών, δοκιμασμένες για αιώνες επί των κεφαλών των εξουσιαζομένων της χριστιανικής Δύσης. Ας μη γελιόμαστε, σε τόσο σημαντικά «δάνεια», οι κυρίαρχοι δεν φείδονται «ανιδιοτέλειας». Βεβαίως, είναι αδύνατον η ενδελεχής ανάλυση, που απαιτεί η συνθετότητα τέτοιων ζητημάτων, να συμβεί μέσα σε λίγες παραγράφους, ακόμη κι ολίγες σελίδες. Ομοίως, χρειάζεται χρόνος για μια λεπτομερέστερη παράθεση της αναρχικής άποψης για τα άνωθι ζητήματα. Επιφυλασσόμαστε λοιπόν για το εγγύς μέλλον.


Στην πράξη, οι αποφάσεις και οι κινήσεις, οι πόλεμοι και οι εκβιασμοί με τους χιλιάδες νεκρούς γίνονται για όλους τους λόγους του κόσμου. Δεν είναι μόνο η θρησκεία ούτε μόνο το κέρδος∙ είναι μια σύνθετη περιπλοκή παραγόντων, που ταρακουνούν τον πλανήτη σαν μια μεγάλη τεχνητή καταστροφή. Η απληστία, η δίψα για εξουσία και η εγκαθίδρυση όχι μίας νέας τάξης πραγμάτων, αλλά πολλών, δεν μπορεί να είναι αναίμακτες. Είναι επώδυνες κι ασφυκτικές, καθώς προσπαθούν να πνίξουν κάθε μορφή ελεύθερης ζωής. Με όπλα τον φανατισμό, τον έλεγχο, την παρακολούθηση κάθε κίνησης, τη διπλωματία και βέβαια τα νέα τεχνολογικά αποκτήματα κάθε είδους κατορθώνουν το ακατόρθωτο∙ να κάνουν απάνθρωπο το ανθρώπινο, λογικό το παράλογο. Αλλά δε θα κατορθώσουν να κάνουν ποτέ φυσικό το αφύσικο. Όσο οι τζιχαντιστές αποκεφαλίζουν ομήρους, άλλο τόσο και οι δυτικοί κυρίαρχοι, πωρωμένοι με την εξουσία «αποκεφαλίζουν» ή θέλουν να αποκεφαλίσουν, όποιον ακόμη έχει το κεφάλι ψηλά, για να βλέπει και να καταλαβαίνει.

Η πόλωση Ανατολής-Δύσης, θρεμμένη με προκαταλήψεις και τη διατήρηση ενός τείχους στην επικοινωνία, συντηρεί έναν διαρκή πόλεμο, που γεννά εξουσίες σαν την λερναία Ύδρα. Παύει η μια και γεννιέται η επόμενη. Μέσα απ’ τα συντρίμμια ενός δικτάτορα ή δημοκράτη πολιτικού ξαναγεννιούνται οι νέες σμέρνες, που θέλουν την παγκόσμια κυριαρχία με κάθε μέσο. Κι αυτή η διαιώνιση τρέφει γενιές φανατικών οπαδών, αποβλακωμένων υπηκόων, παραιτημένων απ’ τη ζωή και την ελευθερία ανθρώπων. Ωστόσο, μπορούμε να μην τραφούμε από τις σαθρές της τροφές, να αγνοήσουμε τις απειλές, να θυμηθούμε όσα θέλουμε στ’ αλήθεια κι όσα στ’ αλήθεια μας τρομάζουν.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

anarchypress