Κυπροδοσία!

seisaxthiablog
Πέτρος Αργυρίου

Το νησί της Αφροδίτης, το αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Το όνομα που η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση αρνείται να αναφέρει περισσότερο ακόμη και από το μέσο Έλληνα.
Τα μνημονιακά χρόνια σήμαναν το τέλος της επιδίωξης ενός ενιαίου χώρου για τον Ελληνισμό.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Κύπριους για αυτό: Η Κύπρος έχει προδοθεί από τους Ελλαδίτες δύο φορές. Την πρώτη από το πρακτόρεμα της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών που άνοιξε το δρόμο στον Αττίλα και τη διχοτόμηση της Νήσου και τη δεύτερη με την εξαγωγή χρηματοπιστωτικής διαφθοράς και κακών πρακτικών από την Ελλάδα στη νήσο που οδήγησε αυτή τη φορά σε εισβολή όχι από τους Τούρκους αλλά από την τρόικα και το διεθνές κεφάλαιο.Και εκεί η κοινή μοίρα που δημιουργήσαμε τελειώνει.
Γιατί ενώ η Ελλάδα με το απίστευτο κατ’ αναλογία με το ΑΕΠ χρέος της μετατράπηκε σε χωματερή χρέους, η Κύπρος με το κατά απόλυτα νούμερα μικρό χρέος μετατράπηκε σε οικόπεδο, ενεργειακό οικόπεδο.
Χωρίς να έχει λυθεί κανένα από τα μεγάλα ζητήματά της, ο διεθνής παράγοντας προχωρά στην εκμετάλλευση των ενεργειακών οικοπέδων της, παρέχοντας για όσο κρατά η εκμετάλλευση αυτό που η Ελλάδα δε θέλει και μπορεί πλέον να παρέχει: σχετική ασφάλεια απέναντι στις Τουρκικές προκλήσεις.
Η Κύπρος, όπως και η Ελλάδα, ξανάγιναν πλήρη προτεκτοράτα, με τη διαφορά ότι η Κύπρος πήρε και κάποια μικρά ανταλλάγματα για τη Μεγάλη Προδοσία: μια μικρή συμμετοχή από τα κέρδη της άντλησης των κοιτασμάτων η αξία των οποίων μάλλον ξεπερνά το χρέος της και μια σχετική ασφάλεια με διμερείς διακηρύξεις της ΑΟΖ της, της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της κυρίως με το Ισραήλ.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, ούτε καν αυτό ισχύει: Η ελληνική ΑΟΖ βρίσκεται μονάχα στα χαρτιά, τα ενεργειακά οικόπεδα παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Και τα δύο θέματα αυτά μαζί δεν αποτέλεσαν παρά ένα πυροτέχνημα κυβερνητικής προπαγάνδας που κράτησε λιγότερο ακόμη και από το φωσκολικής αντίληψης σήριαλ «Αμφίπολη».
Οι κυβερνώντες και οι εξουσιαζόμενοι στην Ελλάδα πάσχουν από αμφιπολική διαταραχή, πολύ σοβαρότερη της διπολικής.
Δεν υπάρχει πλέον επιδίωξη ενός χώρου ενιαίου για τον ελληνισμό που θα οριοθετείται από την Ελληνική και την Κυπριακή ΑΟΖ.
Η απάθεια της ΕΕ στα θέματα των συγκεκριμένων ΑΟΖ είναι χαρακτηριστική και αποδεικνύει με το χειρότερο τρόπο ότι η ΕΕ δεν είναι τίποτε άλλο από ένα χώρο οικονομικών και μόνο συμφερόντων και όχι μια ενιαία πολιτική και γεωπολιτική οντότητα. .
Σε παλαιότερο άρθρο μας είδαμε ποιες εταιρίες καβατζάρισαν τα ενεργειακά οικόπεδα της Κύπρου. Ας τις ξαναδούμε λίγο καλύτερα:
Οι δύο ισραηλινές εταιρίες, η Delek και η Avner είναι στην ουσία, μία η Delek, μια εταιρία που καλύπτει ενεργειακές ανάγκες σχεδόν αποκλειστικά του Ισραήλ και που έχει την πλειοψηφία των μετοχών της Avner.
Η Noble καλύπτει κυρίως Αμερική, ο νέος παίχτης, η Kogas που συμμετέχει σε κοινοπραξία με την ιταλική ENI καλύπτει ενεργειακές ανάγκες σχεδόν αποκλειστικά της Νότιας Κορέας ενώ η Total Γαλλίας και γενικότερα Ευρώπης. Βλέπουμε δηλαδή μια καλή κατανομή ΗΠΑ και συμμάχων στα ενεργειακά οικόπεδα της Κύπρου, ενώ προφανής είναι η επιδίωξη τους για απεξάρτηση από την ενέργεια της φλεγόμενης Μέσης Ανατολής.
Που αφήνει αυτό την Κύπρο; Έχει προβλεφθεί ενεργειακή ανεξαρτησία της Κύπρου; Φυσικά και όχι. Η ενέργεια της Κύπρου θα πάει για τις εσωτερικές ανάγκες άλλων χωρών και το μικρό «νοίκι» στην Κυπριακή κυβέρνηση δε θα αφήσει κάποια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον που θα έρθει όταν τα ενεργειακά οικόπεδα θα έχουν στραγγιστεί.
Τι κοινό έχουν όμως αυτές οι ετερογενείς εταιρίες; Κάποια από τα ισχυρότερα funds με αμερικανική «υπηκοότητα» όπως η Fidelity group έχει μετοχές στις περισσότερες από τις προαναφερθείσες εταιρίες. Η κορυφαία της πλουτοκρατίας «αμερικανική» Vanguard έχει μετοχές σε όλες.
Και σε όλες ανεξαιρέτως συμμετέχει έστω και με ποσοστά μικρότερα του 1% η … Blackrock.
Η εταιρία που πληρώθηκε αδρά για να κάνει εκτιμήσεις και να έχει συμβουλευτικό ρόλο για τις οικονομίες Ελλάδας Κύπρου, έχει μέρισμα σε όλες τις ενεργειακές εταιρίες που τοποθετήθηκαν στα οικόπεδα της Κύπρου.
Σε αυτά τα πολυπλόκαμα δίκτυα έχουμε πιαστεί και αυτή είναι πάντα η μοίρα των προτεκτοράτων: να καλύπτουν πρώτα τις ανάγκες των επικυρίαρχων και να ζουν από τα ψίχουλα που απομείνουν κατά το μοίρασμα της πίττας.