Συνδυασμός δουλειάς και μετά διακοπών σήμαιναν αρκετές μέρες απουσίας από το νησί.
Επιστροφή και προσπάθεια ενημέρωσης. Κάτι που όσο περνά ο καιρός γίνεται και πιο άμεσο αφού με όλα αυτά τα newsletter δύσκολο να σου ξεφύγει κάτι, όπου και να είσαι.
Ξεχωρίζω δυο ειδήσεις, μια από τον Πολίτη και μια από τον Φιλελεύθερο, με πολύ βάθος και φυσικά κάλυψη και σε όλα τα άλλα μέσα.
Πρώτα ο Πολίτης: «ΑΝΤΡΟΣ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΩΝ… ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ – Ψέματα η αποτυχία Χριστόφια, του έφταιξαν τα ΜΜΕ»
Δηλαδή, είναι δυνατόν να μη μαθαίνει τίποτα ο Άντρος; Δεν αντιλαμβάνεται πως το κόμμα του μπήκε σε μια πορεία σμίκρυνσης και απομάκρυνσης από την όποια συμμετοχή στην εξουσία επιμένοντας από τη μια στην υπεράσπιση ενός αντικειμενικά αποτυχημένου, ανίκανου ανθρώπου, και από την άλλη μένοντας κολλημένος σε μια ιδεολογία πολύ πέραν της ημερομηνίας λήξης της;
Δεν κάνει τον κόπο να ακούσει τη φωνή της βασικής μάζας του κόμματος του που λέει ξεκάθαρα: «αφήστε επιτέλους τον Χριστόφια, δεν μπορεί να είναι εκείνος η βασική ενασχόληση του κόμματος μετά από τη ζημιά που έχει κάνει». Δεν ακούει καν αυτό: «παρετάτε μας με την κομμουνιστική θεωρία. Μια χαρά μπορούμε να ζήσουμε στο καπιταλιστικό σύστημα, μόνο να μπορούσαμε να είμαστε πιο εποικοδομητικοί.»
Θα μου πουν σίγουρα: ποιος σε ρώτησε εσένα; Ή που ξέρεις εσύ;
Δηλώνω με πλήρη αυθάδεια πως γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που ψηφίζουν ακόμη ΑΚΕΛ, αλλά …μόλις, αφού δεν έχουν και κάτι εναλλακτικό. Η υπομονή τους εξαντλείται, και πιστεύω πως αποτελούν την πλειοψηφία των ψηφοφόρων που έμειναν στο κόμμα αυτό. Οι «φανατικοί κομμουνιστές» είναι μια ηχηρή μειοψηφία που ελέγχει την πορεία του κόμματος. Χωρίζονται από τη μια στους ιδεολόγους μιας ΚΚΕδίστικης λογικής, ενώ είναι από την άλλη οι δειλοί συντηρητικοί που βολεύονται με την παρούσα κατάσταση και δεν επιθυμούν με τίποτα να πάει το κόμμα μπροστά. Ο Άντρος δεν είναι φανατικός ιδεολόγος, φοβάμαι ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Από την άλλη στον ΔΗΣΥ είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Σίγουρα διαβάσατε αυτό:
Κόντρα Βενιζέλου – Θεοχάρους και στη μέση το κυπριακό.
Και πολλά άλλα φυσικά.
Το κακό με τον ΔΗΣΥ είναι πως με βάση τα μετρήσιμα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, η συνθηματολογία, ο ψευδοπατριωτισμός και η δειλία ανθρώπων όπως της Ελένης Θεοχάρους στο να αλλάξουν οτιδήποτε, δεσπόζουν στο κόμμα. Το δίλημμα συντηρητισμός και εθνικισμός από τη μια ή ορθολογισμός και φιλελευθερισμός από την άλλη δύσκολα φαίνεται να έχει νόημα και υπόσταση.
Οι υποχρεώσεις του ΔΗΣΥ είναι πάρα πολλές, ανέλαβε μια χώρα χρεοκοπημένη, ανέλαβε μια χώρα που συμπληρώνει 50 χρόνια άλυτου πολιτικού προβλήματος – δυο ζητήματα για τα οποία μεγάλη ευθύνη έχει η αριστερά με τους δυο προέδρους που εξέλεξε πριν τον Νίκο Αναστασιάδη, και πρέπει να δείξει επειγόντως έργο.
Πάρα πολύ έργο. Θεωρητικά – και σε αντίθεση με το ΑΚΕΛ, ο ΔΗΣΥ λέει πως παίζει παιγνίδι.
Και ενώ στα οικονομικά η παρουσία του Χάρη του Γεωργιάδη δείχνει πως υπάρχει πράγματι θέληση να πάμε προς την ορθή κατεύθυνση, να κάνουμε απαραίτητες εκσυγχρονιστικές κινήσεις, να κτυπήσουμε τα κάστρα των κεκτημένων του συντηρητισμού και του βολέματος, διάφορα επί μέρους θέματα που εμπλέκουν και άλλους, φαίνεται να μην τρέχουν όπως πρέπει γιατί προκύπτει ανάγκη να σκεφτούμε τους «φίλους», τους «γνωστούς» και τους ψηφοφόρους μας.
Στο Κυπριακό, εγώ ακόμη ελπίζω. Τα πράγματα για άλλη μια φορά δεν προχωρούν ούτε γρήγορα ούτε καλά, αλλά ελπίζω πως αυτή τη φορά οι γεωπολιτικές συνθήκες θα αναγκάσουν όλους τους παίχτες (και τους σκληροπυρηνικούς τούρκους, και τους λυσοφοβικούς δικούς μας), πως μια λύση είναι επιτέλους η καλύτερη …λύση.
Ο πρόεδρος μπορεί και θα το παίξει το παιγνίδι όταν έρθει η ώρα. Για τον ΔΗΣΥ, είναι μεγάλες οι ευθύνες του Αβέρωφ – και ώσπου δεν δηλώνει σαφώς προς τα πού επιθυμεί να κινηθεί το κόμμα, θολώνει τα νερά.
Θα μου πείτε, γιατί μόνο ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ;
Οι άλλοι;
Δεν έχω την παραμικρή ελπίδα σε ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, ΣΥΜΠΟΛ, Οικολόγους. Αποτελούν διαφορετικές εκφάνσεις του συντηρητισμού και του εθνικισμού χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να κάνουν κάτι χρήσιμο.
Μια ορθή πολιτική στάση θα ηταν να τους αγνοήσουν οι μεγάλοι, κατά κάποιο τρόπο όπως είχε γίνει στη Γαλλία στις τελευταίες προεδρικές εκλογές με το κόμμα της Λεπέν. Δεν είναι ιδεολογικά οι ίδιοι φυσικά, αλλά στην πράξη το ίδιο αποτέλεσμα φέρουν.
Το θέμα όμως είναι οι ίδιοι οι μεγάλοι: είναι έτοιμοι να παίξουν το παιγνίδι σε Κυπριακό από τη μια, κοινωνία οικονομία από την άλλη όπως πρέπει;
Αναζητούνται τολμηρές αλλαγές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis