Της Σταματίνας Τσιμοπούλου
Ο σιωνισμός αποτελεί πολιτικό κίνημα που εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα με απώτερο σκοπό την δημιουργία, στην περιοχή της Παλαιστίνης, ενός εβραϊκού κράτους που θα συγκέντρωνε όλους τους Εβραίους της διασποράς και θα προασπιζόταν τα εθνικά τους συμφέροντα με κάθε μέσο. Το όνομά του προέρχεται από το λόφο Σιών στην Ιερουσαλήμ καθώς στην Παλαιά Διαθήκη η λέξη Σιών χρησιμοποιείται συνεκδοχικά για την πόλη Ιερουσαλήμ. Συνοπτικά, στον σιωνισμό απαντώνται τα χαρακτηριστικά των εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα και διακρίνεται για την μερική θεμελίωσή του στην ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση. Παρέμεινε, όμως, κίνημα κοσμικό που ανέκυψε ως απάντηση στον αντισημιτισμό που μάστιζε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα. Ως απότοκος της εμφάνισης του σιωνιστικού κινήματος πραγματοποιήθηκε στις 14 Μαΐου του 1948 η Διακήρυξη της Ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, διεξήχθη το Πρώτο Σιωνιστικό Συμβούλιο, το οποίο συνεδρίασε και διακήρυξε το δικαίωμα του εβραϊκού λαού για εθνική αναγέννηση σε δική του χώρα, και αναζωπυρώθηκε η εβραϊκή εθνική συνείδηση με την παράλληλη τεχνητή αναβίωση της εβραϊκής γλώσσας.
Ξετυλίγοντας τον μίτο της ιστορίας του ρατσιστικού αυτού κινήματος επιχειρείται μια αναδρομή- υπόμνηση των γεγονότων του 1948 προκειμένου να σκιαγραφηθεί εναργέστερα η ανάδυση του σιωνισμού και να αναδειχθούν αποτελεσματικότερα οι ρίζες του. Ειδικότερα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα προβάλλει επιτακτικότερη η ανάγκη για εθνικό κράτος, καθώς οι Εβραίοι έχοντας βιώσει την αποτρόπαια εμπειρία των στρατοπέδων εξόντωσης και των διώξεων αιτούνται τη δημιουργία ενός κράτους στο οποίο δεν θα αποτελούν μειονότητα, θα απολαμβάνουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού δίχως την απειλή των πογκρόμ. Στις 14 Μαΐου του 1948 ιδρύεται λοιπόν, το κράτος του Ισραήλ σε έδαφος, όμως, της Παλαιστίνης, με την σκοπιμότητα να μετατραπεί σε εθνική εστία όσων απανταχού Εβραίων επιθυμούν να πολιτογραφηθούν πολίτες του. Μάλιστα, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο αφού ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ, όρκισε πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και πρωθυπουργό τον σιωνιστή ηγέτη, Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. Σημειωτέον, από τη σύστασή του το εβραϊκό κράτος διεκδικεί ιστορική συνέχεια με τα αρχαία βιβλικά κράτη του Ισραήλ και της Ιουδαίας , το έπος των οποίων κατέχει κεντρική θέση στην ιουδαϊκή θρησκεία και μνήμη. Υπέρ αυτής της κατάφωρης αδικίας έσπευσε να συνηγορήσει και ο νεοσυσταθείς τότε Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών, ψηφίζοντας το 1947 την ιστορική απόφαση 181, η οποία προέβλεπε και επέβαλε την διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα, πολιτισμό και θρησκεία : ένα αραβικό και ένα εβραϊκό, το Ισραήλ. Με εφαλτήριο όλα τα ανωτέρω το 1948 εκδηλώθηκε ένα άνευ προηγουμένου κύμα επιθέσεων σιωνιστικών, τρομοκρατικών ομάδων, κλιμακωτή κατάληψη πόλεων και χωριών της Παλαιστίνης καθώς και παλαιστινιακή εξέγερση ως απάντηση και εναντίον της νέας αυτής αποικιοκρατίας. Την ίδια περίοδο, σημειώθηκε η εξαγγελία, από τον Μπεν Γκουριόν, της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, αφού σημειώθηκε η βίαιη καταστολή της εξέγερσης των Παλαιστινίων, και τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισέβαλαν κι αυτά στην Παλαιστίνη.
Το 1948 επομένως, η άλλοτε Παλαιστίνη βρίσκεται διαιρεμένη σε τρία τμήματα, με το μεγαλύτερο μέρος της να έχει καταληφθεί από το Ισραήλ (συγκεκριμένα το 78%), με τη λεγόμενη Δυτική Όχθη να έχει προσαρτηθεί στην Ιορδανία και τη Λωρίδα της Γάζας να υπάγεται στον έλεγχο και την διοίκηση της Αιγύπτου, επί βασιλείας Φαρούκ. Στατιστικές μετρήσεις αποκαλύπτουν ότι 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τότε τα πάτρια εδάφη και να καταφύγουν στη Γάζα, την Ιορδανία, τον Λίβανο και τη Συρία, ενώ η σύρραξη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων συνεχίζεται ακόμη στις μέρες μας. Παρά τον καταφανώς εγκληματικό χαρακτήρα των πρακτικών που ανεγράφησαν παραπάνω, διατηρείται εντέχνως μια αμφισβήτηση της αμυντικής στάσης που κρατούν οι Παλαιστίνιοι και της πρόθεσής τους να απεμπλακούν από τις συγκρούσεις και να αποκατασταθεί η ειρήνη, η οποία εκφράζεται με το ερώτημα περί του τι θα υφίστατο εάν οι Παλαιστίνιοι είχαν αποδεχτεί παθητικά την διχοτόμηση. Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε σε τέτοιου είδους ερωτήματα προβάλλει ως αναγκαιότητα η διερεύνηση των γεγονότων υπό ένα κριτικό πρίσμα ώστε να διασαφηνιστεί το εάν και με ποιον τρόπο θα ήταν εφικτό να επέλθει η ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών επί της ουσίας.
Η πραγματικότητα, όπως αυτή αποτυπώνεται στο τοπίο της Παλαιστίνης, αποκαλύπτει ότι οι πρακτικές του Ισραήλ αφορμώνται από μια ρατσιστική ιδεολογία αποκλεισμών, καταδεικνύοντας το στυγνό προφίλ του σιωνισμού. Καταρχήν, 750.000 εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους ενώ παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη η επέλαση του Ισραήλ στα Κατεχόμενα και εφαρμόζονται πολιτικές που ευλογούν ισραηλινούς εποικισμούς. Το ευρύτερο περιβάλλον έχει καταστεί εχθρικό και μη βιώσιμο για τους Παλαιστινίους με αποκορύφωμα την ανέγερση διαχωριστικού τείχους που αποκόβει τους Παλαιστινίους από τους Ισραηλίτες. Επιπροσθέτως, οι παλαιστινιακοί οικισμοί και δρόμοι έχουν κατασχεθεί ενώ μπουλντόζες ισοπεδώνουν τα παλαιστινιακά φρεάτια και τις παλαιστινιακές καλλιέργειες. Μάλιστα, οι κατεδαφίσεις παλαιστινιακών σπιτιών συνιστούν την πιο απάνθρωπη ρατσιστική πολιτική στο οπλοστάσιο του σιωνισμού και την εκβιαστική πρακτική με την οποία εδώ και ογδόντα χρόνια οι ισραηλινές κυβερνήσεις διαβιβάζουν «Το Μήνυμα» «υποταχθείτε» στους Παλαιστινίους. Συμπληρωματικά, το 1967 «εγκαινιάζεται» η κατοχή του ανατολικού τομέα της Ιερουσαλήμ. Οι Ισραηλίτες χώρισαν σε ζώνες την πόλη προσβλέποντας στην αποτροπή της αύξησης του παλαιστινιακού πληθυσμού. Ακόμα, παρατηρείται η καταφανής μεροληψία των κρατικών θεσμών υπέρ των εβραίων νομιμοποιώντας έτσι την υπεροχή των αναγκών και των συμφερόντων των Ισραηλιτών έναντι των λοιπών πληθυσμών της περιοχής. Περίπου το 92% του εδάφους του Ισραήλ είναι κρατική ιδιοκτησία του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου και αποτελεί παρακαταθήκη για τους Εβραίους. Δηλαδή, οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να αγοράσουν τη γη, παρότι πριν από το 1948 ανήκε στην Παλαιστίνη, και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορούν ούτε να την νοικιάσουν. Επίσης, ανάλογη επίθεση έχει εξαπολύσει το Ισραήλ και ενάντια στους βεδουίνους.
Στο σημείο αυτό, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να σκιαγραφηθούν οι παράγοντες και οι αντιλήψεις που υποκινούν τις προαναφερθείσες ρατσιστικές πρακτικές και ιδιαίτερα κρίσιμο να αποτυπωθεί ο τρόπος με τον οποίο διαχέονται και κατισχύουν στην τοπική και μη κοινωνία. Στην κορυφή της ιεραρχίας των επιταγών του σιωνισμού βρίσκεται αναμφίβολα η δημιουργία ενός κράτους με απόλυτη εβραϊκή πλειοψηφία, η οποία να συνδυάζεται με εδαφική κυριαρχία, με τον αποκλειστικό έλεγχο των κατεχόμενων εδαφών και την διεύρυνση της σφαίρας επιρροής του Ισραήλ με την πρόφαση της επίτευξης ασφάλειας. Ακόμα, κυριαρχεί η πεποίθηση ότι οι εβραϊκές ανάγκες έχουν προτεραιότητα ενώ παράλληλα διάφορα μυθεύματα διαστρεβλώνουν την αλήθεια σχετικά με τον σιωνιστικό ρατσισμό. Βέβαια, οι ισραηλινές κυβερνήσεις δεν είναι και τόσο αθώες, καθώς στην εξουσία έχουν ανέλθει πολλοί σιωνιστές ηγέτες και δυστυχώς και η Αριστερά του Ισραήλ έχει αποφύγει να θίξει το εν λόγω ζήτημα, αποσιωπώντας τη ρατσιστική φύση του σιωνισμού. Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δεξιώνεται το σιωνιστικό ιδεολόγημα δεν αντιλαμβάνεται το εγγενή ρατσισμό του, στο οποίο συμβάλλει σταθερά και η αδιάλειπτη προπαγάνδα κατά των Παλαιστινίων και η τυφλή υποστήριξη στο Ισραήλ όπως εκφράζεται στην παγκόσμια αποδοχή του σιωνισμού ως θετική ιδεολογία. Ο σιωνισμός συνεπώς, νομιμοποιεί και προωθεί διαδικασίες μέσω των οποίων ο εβραϊκός λαός μπορεί να πραγματώσει την ουσία της πολιτικής του φιλοσοφίας μόνο με την καταπίεση του παλαιστινιακού λαού, με την οποία εξασφαλίζει συνεχή αριθμητική υπεροχή και συντριπτική κυριαρχία πάνω σε αυτόν μέσα από μια διαδικασία καταστολής και αποστέρησης της περιουσίας εκείνων των ανθρώπων που αποτελούν τους δικαιούχους κατοίκους της περιοχής καθότι προϋπήρχαν.
Η υφιστάμενη κοινή γνώμη απέναντι στον σιωνισμό στοιχειοθετείται από δηλώσεις που παρουσιάζουν τους Παλαιστινίους να μην χάνουν ευκαιρία να χάσουν ευκαιρία. Αμφισβητείται η αξιοπρέπεια του παλαιστινιακού λαού επειδή κατηγορούνται που δεν αποδέχθηκαν τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης το 1948. Παρουσιάζονται οι Παλαιστίνιοι ως τεράστια απειλή για την ύπαρξη του εβραϊκού κράτους και αντιμετωπίζονται μαζί με τους Άραβες ως μονίμως εχθρικοί και αδιάλλακτοι. Εν αντιθέσει, οι Εβραίοι εμφανίζονται ως μονίμως αθώοι, διωκόμενοι και αμυνόμενοι. Ταυτόχρονα, επικρατεί και η αντίληψη ότι η εάν τα αραβικά κράτη απορροφούσαν τους Παλαιστινίους τώρα το κράτος του Ισραήλ θα μπορούσε να ζήσει εν ειρήνει καθώς ο επαναπατρισμός των Παλαιστινίων θα σηματοδοτούσε αυτομάτως την κατάλυση του εβραϊκού κράτους, γεγονός που δικαιολογεί και τις ρατσιστικές ενέργειες του Ισραήλ ως αναγκαίες για την ασφάλεια και βιωσιμότητά του. Αξίζει μάλιστα, να υπογραμμιστεί ότι σε επίσημο υποστηρικτή και χορηγό του σιωνισμού ανάγονται δικαιωματικά οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες πέρα από την ρητή σύμπραξή τους με τις ισραηλινές πρακτικές και διεκδικήσεις σε θεωρητικό και προπαγανδιστικό επίπεδο, ενισχύουν και τον στρατιωτικό του μηχανισμό.
Πολιτικές φιλοσοφίες της συνομοταξίας του σιωνισμού, που βαφτίζονται δημοκρατικές έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν από έναν εχθρό είτε υπαρκτό είτε κατασκευασμένο και το εξιλαστήριο θύμα εν προκειμένω είναι σαφώς οι Παλαιστίνιοι και οι μειονότητες της περιοχής. Στον άξονα αυτό αξιοποιούνται ορισμένα μυθεύματα τα οποία ενοχοποιούν τους Παλαιστινίους όπως οι απόψεις ότι οι Παλαιστίνιοι το 1948 εγκατέλειψαν την Παλαιστίνη ώστε ο στρατός των Αράβων να καταφέρει να διώξει τους Εβραίους και ότι οι Παλαιστίνοι παραμένουν εμπαθείς και αποφασισμένοι να καταστρέψουν το Ισραήλ. Οι κατηγορίες αυτές καταρρίπτονται από το συμβιβαστικό εγχείρημα στο οποίο προέβησαν οι Παλαιστίνιοι και επιστρατεύεται για τη δικαίωσή τους και την αποκατάσταση της αλήθειας. Ειδικότερα, η PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) το 1988 αναγνώρισε την ύπαρξη του Ισραήλ, περιόρισε τις παλαιστινιακές απαιτήσεις στα ¾ της Παλαιστίνης που βρίσκονται μέσα στα προ του 1967 σύνορα και αναγνώρισε το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρξει εκεί. Αντιπαραθετικά, το Ισραήλ δημιούργησε το μύθο της «γενναιόδωρης προσφοράς», την οποία οι Παλαιστίνιοι αρνήθηκαν και στιγματίστηκαν ως απελπιστικά αδιάλλακτοι.
Κατ΄ ουσίαν, θεμελιώδες αίτημα του σιωνισμού είναι η προστασία του εβραϊκού λαού όχι από κάποια πραγματική στρατιωτική απειλή αλλά απλώς από την ύπαρξη ενός άλλου λαού σε μικρή απόσταση. Η μεγάλη αντίφαση του σιωνισμού έγκειται στο γεγονός ότι κατηγορούν οι σιωνιστές τον λαό της Παλαιστίνης ότι δεν αποδέχτηκε την ειρήνη και τη διχοτόμηση το 1948, η οποία αν είχε συντελεστεί θα διασφάλιζε ότι όλοι θα ζούσαν τώρα ειρηνικά κάποιοι εντός, κάποιοι εκτός και κάποιοι κατά μήκος των συνόρων, ενώ παράλληλα διακηρύσσουν εμφατικά ότι η επιστροφή των Παλαιστινίων στην πατρίδα τους θα υπέγραφε και το οριστικό τέλος του κράτους του Ισραήλ, αποκλείοντας έτσι κάθε προοπτική συνύπαρξης που κατ΄ επίφαση ευαγγελίζονται. Για τον σιωνισμό λοιπόν, ο εθνικισμός ήταν το κίνητρο και ο ρατσισμός η πραγματικότητα που προέκυψε. Επιτακτική αναγκαιότητα του σήμερα είναι να απαγορευθεί στο Ισραήλ να συνεχίσει την εξέλιξή του ως κράτος με εβραϊκή πλειοψηφία όπου θα ευδοκιμεί ο σιωνισμός και να δημιουργηθεί ένα ενιαίο κοσμικό κράτος στην περιοχή της Παλαιστίνης που να αποτελείται από δύο εθνότητες που θα διαβιούν με αρχές ισότητας και δημοκρατίας και θα προσδιορίζονται μόνο από την υπηκοότητά τους (binationalism). Εν κατακλείδι, θέλω να σημειωθεί ότι δεν πρέπει και δεν είναι αντιπροσωπευτικό της αλήθειας να θεωρηθούν ως ρατσιστές συλλήβδην οι σιωνιστές διότι αφενός ο σιωνισμός δεν έλαβε την συγκατάθεση όλων και αφετέρου επικρατεί μια άγνοια ή μη συνειδητοποίηση των εγγενών ρατσιστικών θεμελίων και πρακτικών που εγκολπώνει. Τέλος, η πολιτική κριτική στον σιωνισμό δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με τον αντισημιτισμό και προσανατολίζεται στην δημοσιοποίηση του ότι ο σιωνισμός εξαρτά την ύπαρξή του κράτους του Ισραήλ από την ρατσιστική του πολιτική, γεγονός που τον καθιστά ένα εξ ορισμού μιαρό σύστημα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
«Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ» (ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ, 2008, ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ), ΆΡΘΡΟ: « Ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ: Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΝΟΣ ΠΑΛΙΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ Η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ»
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82
http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/US-Israel/roots_of_US-Israel.html
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%AC%CE%B6%CE%B1%CF%82
afterhistory.
Ο σιωνισμός αποτελεί πολιτικό κίνημα που εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα με απώτερο σκοπό την δημιουργία, στην περιοχή της Παλαιστίνης, ενός εβραϊκού κράτους που θα συγκέντρωνε όλους τους Εβραίους της διασποράς και θα προασπιζόταν τα εθνικά τους συμφέροντα με κάθε μέσο. Το όνομά του προέρχεται από το λόφο Σιών στην Ιερουσαλήμ καθώς στην Παλαιά Διαθήκη η λέξη Σιών χρησιμοποιείται συνεκδοχικά για την πόλη Ιερουσαλήμ. Συνοπτικά, στον σιωνισμό απαντώνται τα χαρακτηριστικά των εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα και διακρίνεται για την μερική θεμελίωσή του στην ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση. Παρέμεινε, όμως, κίνημα κοσμικό που ανέκυψε ως απάντηση στον αντισημιτισμό που μάστιζε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα. Ως απότοκος της εμφάνισης του σιωνιστικού κινήματος πραγματοποιήθηκε στις 14 Μαΐου του 1948 η Διακήρυξη της Ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, διεξήχθη το Πρώτο Σιωνιστικό Συμβούλιο, το οποίο συνεδρίασε και διακήρυξε το δικαίωμα του εβραϊκού λαού για εθνική αναγέννηση σε δική του χώρα, και αναζωπυρώθηκε η εβραϊκή εθνική συνείδηση με την παράλληλη τεχνητή αναβίωση της εβραϊκής γλώσσας.
Ξετυλίγοντας τον μίτο της ιστορίας του ρατσιστικού αυτού κινήματος επιχειρείται μια αναδρομή- υπόμνηση των γεγονότων του 1948 προκειμένου να σκιαγραφηθεί εναργέστερα η ανάδυση του σιωνισμού και να αναδειχθούν αποτελεσματικότερα οι ρίζες του. Ειδικότερα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα προβάλλει επιτακτικότερη η ανάγκη για εθνικό κράτος, καθώς οι Εβραίοι έχοντας βιώσει την αποτρόπαια εμπειρία των στρατοπέδων εξόντωσης και των διώξεων αιτούνται τη δημιουργία ενός κράτους στο οποίο δεν θα αποτελούν μειονότητα, θα απολαμβάνουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού δίχως την απειλή των πογκρόμ. Στις 14 Μαΐου του 1948 ιδρύεται λοιπόν, το κράτος του Ισραήλ σε έδαφος, όμως, της Παλαιστίνης, με την σκοπιμότητα να μετατραπεί σε εθνική εστία όσων απανταχού Εβραίων επιθυμούν να πολιτογραφηθούν πολίτες του. Μάλιστα, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο αφού ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ, όρκισε πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και πρωθυπουργό τον σιωνιστή ηγέτη, Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. Σημειωτέον, από τη σύστασή του το εβραϊκό κράτος διεκδικεί ιστορική συνέχεια με τα αρχαία βιβλικά κράτη του Ισραήλ και της Ιουδαίας , το έπος των οποίων κατέχει κεντρική θέση στην ιουδαϊκή θρησκεία και μνήμη. Υπέρ αυτής της κατάφωρης αδικίας έσπευσε να συνηγορήσει και ο νεοσυσταθείς τότε Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών, ψηφίζοντας το 1947 την ιστορική απόφαση 181, η οποία προέβλεπε και επέβαλε την διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα, πολιτισμό και θρησκεία : ένα αραβικό και ένα εβραϊκό, το Ισραήλ. Με εφαλτήριο όλα τα ανωτέρω το 1948 εκδηλώθηκε ένα άνευ προηγουμένου κύμα επιθέσεων σιωνιστικών, τρομοκρατικών ομάδων, κλιμακωτή κατάληψη πόλεων και χωριών της Παλαιστίνης καθώς και παλαιστινιακή εξέγερση ως απάντηση και εναντίον της νέας αυτής αποικιοκρατίας. Την ίδια περίοδο, σημειώθηκε η εξαγγελία, από τον Μπεν Γκουριόν, της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, αφού σημειώθηκε η βίαιη καταστολή της εξέγερσης των Παλαιστινίων, και τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισέβαλαν κι αυτά στην Παλαιστίνη.
Το 1948 επομένως, η άλλοτε Παλαιστίνη βρίσκεται διαιρεμένη σε τρία τμήματα, με το μεγαλύτερο μέρος της να έχει καταληφθεί από το Ισραήλ (συγκεκριμένα το 78%), με τη λεγόμενη Δυτική Όχθη να έχει προσαρτηθεί στην Ιορδανία και τη Λωρίδα της Γάζας να υπάγεται στον έλεγχο και την διοίκηση της Αιγύπτου, επί βασιλείας Φαρούκ. Στατιστικές μετρήσεις αποκαλύπτουν ότι 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τότε τα πάτρια εδάφη και να καταφύγουν στη Γάζα, την Ιορδανία, τον Λίβανο και τη Συρία, ενώ η σύρραξη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων συνεχίζεται ακόμη στις μέρες μας. Παρά τον καταφανώς εγκληματικό χαρακτήρα των πρακτικών που ανεγράφησαν παραπάνω, διατηρείται εντέχνως μια αμφισβήτηση της αμυντικής στάσης που κρατούν οι Παλαιστίνιοι και της πρόθεσής τους να απεμπλακούν από τις συγκρούσεις και να αποκατασταθεί η ειρήνη, η οποία εκφράζεται με το ερώτημα περί του τι θα υφίστατο εάν οι Παλαιστίνιοι είχαν αποδεχτεί παθητικά την διχοτόμηση. Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε σε τέτοιου είδους ερωτήματα προβάλλει ως αναγκαιότητα η διερεύνηση των γεγονότων υπό ένα κριτικό πρίσμα ώστε να διασαφηνιστεί το εάν και με ποιον τρόπο θα ήταν εφικτό να επέλθει η ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών επί της ουσίας.
Η πραγματικότητα, όπως αυτή αποτυπώνεται στο τοπίο της Παλαιστίνης, αποκαλύπτει ότι οι πρακτικές του Ισραήλ αφορμώνται από μια ρατσιστική ιδεολογία αποκλεισμών, καταδεικνύοντας το στυγνό προφίλ του σιωνισμού. Καταρχήν, 750.000 εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους ενώ παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη η επέλαση του Ισραήλ στα Κατεχόμενα και εφαρμόζονται πολιτικές που ευλογούν ισραηλινούς εποικισμούς. Το ευρύτερο περιβάλλον έχει καταστεί εχθρικό και μη βιώσιμο για τους Παλαιστινίους με αποκορύφωμα την ανέγερση διαχωριστικού τείχους που αποκόβει τους Παλαιστινίους από τους Ισραηλίτες. Επιπροσθέτως, οι παλαιστινιακοί οικισμοί και δρόμοι έχουν κατασχεθεί ενώ μπουλντόζες ισοπεδώνουν τα παλαιστινιακά φρεάτια και τις παλαιστινιακές καλλιέργειες. Μάλιστα, οι κατεδαφίσεις παλαιστινιακών σπιτιών συνιστούν την πιο απάνθρωπη ρατσιστική πολιτική στο οπλοστάσιο του σιωνισμού και την εκβιαστική πρακτική με την οποία εδώ και ογδόντα χρόνια οι ισραηλινές κυβερνήσεις διαβιβάζουν «Το Μήνυμα» «υποταχθείτε» στους Παλαιστινίους. Συμπληρωματικά, το 1967 «εγκαινιάζεται» η κατοχή του ανατολικού τομέα της Ιερουσαλήμ. Οι Ισραηλίτες χώρισαν σε ζώνες την πόλη προσβλέποντας στην αποτροπή της αύξησης του παλαιστινιακού πληθυσμού. Ακόμα, παρατηρείται η καταφανής μεροληψία των κρατικών θεσμών υπέρ των εβραίων νομιμοποιώντας έτσι την υπεροχή των αναγκών και των συμφερόντων των Ισραηλιτών έναντι των λοιπών πληθυσμών της περιοχής. Περίπου το 92% του εδάφους του Ισραήλ είναι κρατική ιδιοκτησία του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου και αποτελεί παρακαταθήκη για τους Εβραίους. Δηλαδή, οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να αγοράσουν τη γη, παρότι πριν από το 1948 ανήκε στην Παλαιστίνη, και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορούν ούτε να την νοικιάσουν. Επίσης, ανάλογη επίθεση έχει εξαπολύσει το Ισραήλ και ενάντια στους βεδουίνους.
Στο σημείο αυτό, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να σκιαγραφηθούν οι παράγοντες και οι αντιλήψεις που υποκινούν τις προαναφερθείσες ρατσιστικές πρακτικές και ιδιαίτερα κρίσιμο να αποτυπωθεί ο τρόπος με τον οποίο διαχέονται και κατισχύουν στην τοπική και μη κοινωνία. Στην κορυφή της ιεραρχίας των επιταγών του σιωνισμού βρίσκεται αναμφίβολα η δημιουργία ενός κράτους με απόλυτη εβραϊκή πλειοψηφία, η οποία να συνδυάζεται με εδαφική κυριαρχία, με τον αποκλειστικό έλεγχο των κατεχόμενων εδαφών και την διεύρυνση της σφαίρας επιρροής του Ισραήλ με την πρόφαση της επίτευξης ασφάλειας. Ακόμα, κυριαρχεί η πεποίθηση ότι οι εβραϊκές ανάγκες έχουν προτεραιότητα ενώ παράλληλα διάφορα μυθεύματα διαστρεβλώνουν την αλήθεια σχετικά με τον σιωνιστικό ρατσισμό. Βέβαια, οι ισραηλινές κυβερνήσεις δεν είναι και τόσο αθώες, καθώς στην εξουσία έχουν ανέλθει πολλοί σιωνιστές ηγέτες και δυστυχώς και η Αριστερά του Ισραήλ έχει αποφύγει να θίξει το εν λόγω ζήτημα, αποσιωπώντας τη ρατσιστική φύση του σιωνισμού. Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δεξιώνεται το σιωνιστικό ιδεολόγημα δεν αντιλαμβάνεται το εγγενή ρατσισμό του, στο οποίο συμβάλλει σταθερά και η αδιάλειπτη προπαγάνδα κατά των Παλαιστινίων και η τυφλή υποστήριξη στο Ισραήλ όπως εκφράζεται στην παγκόσμια αποδοχή του σιωνισμού ως θετική ιδεολογία. Ο σιωνισμός συνεπώς, νομιμοποιεί και προωθεί διαδικασίες μέσω των οποίων ο εβραϊκός λαός μπορεί να πραγματώσει την ουσία της πολιτικής του φιλοσοφίας μόνο με την καταπίεση του παλαιστινιακού λαού, με την οποία εξασφαλίζει συνεχή αριθμητική υπεροχή και συντριπτική κυριαρχία πάνω σε αυτόν μέσα από μια διαδικασία καταστολής και αποστέρησης της περιουσίας εκείνων των ανθρώπων που αποτελούν τους δικαιούχους κατοίκους της περιοχής καθότι προϋπήρχαν.
Η υφιστάμενη κοινή γνώμη απέναντι στον σιωνισμό στοιχειοθετείται από δηλώσεις που παρουσιάζουν τους Παλαιστινίους να μην χάνουν ευκαιρία να χάσουν ευκαιρία. Αμφισβητείται η αξιοπρέπεια του παλαιστινιακού λαού επειδή κατηγορούνται που δεν αποδέχθηκαν τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης το 1948. Παρουσιάζονται οι Παλαιστίνιοι ως τεράστια απειλή για την ύπαρξη του εβραϊκού κράτους και αντιμετωπίζονται μαζί με τους Άραβες ως μονίμως εχθρικοί και αδιάλλακτοι. Εν αντιθέσει, οι Εβραίοι εμφανίζονται ως μονίμως αθώοι, διωκόμενοι και αμυνόμενοι. Ταυτόχρονα, επικρατεί και η αντίληψη ότι η εάν τα αραβικά κράτη απορροφούσαν τους Παλαιστινίους τώρα το κράτος του Ισραήλ θα μπορούσε να ζήσει εν ειρήνει καθώς ο επαναπατρισμός των Παλαιστινίων θα σηματοδοτούσε αυτομάτως την κατάλυση του εβραϊκού κράτους, γεγονός που δικαιολογεί και τις ρατσιστικές ενέργειες του Ισραήλ ως αναγκαίες για την ασφάλεια και βιωσιμότητά του. Αξίζει μάλιστα, να υπογραμμιστεί ότι σε επίσημο υποστηρικτή και χορηγό του σιωνισμού ανάγονται δικαιωματικά οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες πέρα από την ρητή σύμπραξή τους με τις ισραηλινές πρακτικές και διεκδικήσεις σε θεωρητικό και προπαγανδιστικό επίπεδο, ενισχύουν και τον στρατιωτικό του μηχανισμό.
Πολιτικές φιλοσοφίες της συνομοταξίας του σιωνισμού, που βαφτίζονται δημοκρατικές έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν από έναν εχθρό είτε υπαρκτό είτε κατασκευασμένο και το εξιλαστήριο θύμα εν προκειμένω είναι σαφώς οι Παλαιστίνιοι και οι μειονότητες της περιοχής. Στον άξονα αυτό αξιοποιούνται ορισμένα μυθεύματα τα οποία ενοχοποιούν τους Παλαιστινίους όπως οι απόψεις ότι οι Παλαιστίνιοι το 1948 εγκατέλειψαν την Παλαιστίνη ώστε ο στρατός των Αράβων να καταφέρει να διώξει τους Εβραίους και ότι οι Παλαιστίνοι παραμένουν εμπαθείς και αποφασισμένοι να καταστρέψουν το Ισραήλ. Οι κατηγορίες αυτές καταρρίπτονται από το συμβιβαστικό εγχείρημα στο οποίο προέβησαν οι Παλαιστίνιοι και επιστρατεύεται για τη δικαίωσή τους και την αποκατάσταση της αλήθειας. Ειδικότερα, η PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) το 1988 αναγνώρισε την ύπαρξη του Ισραήλ, περιόρισε τις παλαιστινιακές απαιτήσεις στα ¾ της Παλαιστίνης που βρίσκονται μέσα στα προ του 1967 σύνορα και αναγνώρισε το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρξει εκεί. Αντιπαραθετικά, το Ισραήλ δημιούργησε το μύθο της «γενναιόδωρης προσφοράς», την οποία οι Παλαιστίνιοι αρνήθηκαν και στιγματίστηκαν ως απελπιστικά αδιάλλακτοι.
Κατ΄ ουσίαν, θεμελιώδες αίτημα του σιωνισμού είναι η προστασία του εβραϊκού λαού όχι από κάποια πραγματική στρατιωτική απειλή αλλά απλώς από την ύπαρξη ενός άλλου λαού σε μικρή απόσταση. Η μεγάλη αντίφαση του σιωνισμού έγκειται στο γεγονός ότι κατηγορούν οι σιωνιστές τον λαό της Παλαιστίνης ότι δεν αποδέχτηκε την ειρήνη και τη διχοτόμηση το 1948, η οποία αν είχε συντελεστεί θα διασφάλιζε ότι όλοι θα ζούσαν τώρα ειρηνικά κάποιοι εντός, κάποιοι εκτός και κάποιοι κατά μήκος των συνόρων, ενώ παράλληλα διακηρύσσουν εμφατικά ότι η επιστροφή των Παλαιστινίων στην πατρίδα τους θα υπέγραφε και το οριστικό τέλος του κράτους του Ισραήλ, αποκλείοντας έτσι κάθε προοπτική συνύπαρξης που κατ΄ επίφαση ευαγγελίζονται. Για τον σιωνισμό λοιπόν, ο εθνικισμός ήταν το κίνητρο και ο ρατσισμός η πραγματικότητα που προέκυψε. Επιτακτική αναγκαιότητα του σήμερα είναι να απαγορευθεί στο Ισραήλ να συνεχίσει την εξέλιξή του ως κράτος με εβραϊκή πλειοψηφία όπου θα ευδοκιμεί ο σιωνισμός και να δημιουργηθεί ένα ενιαίο κοσμικό κράτος στην περιοχή της Παλαιστίνης που να αποτελείται από δύο εθνότητες που θα διαβιούν με αρχές ισότητας και δημοκρατίας και θα προσδιορίζονται μόνο από την υπηκοότητά τους (binationalism). Εν κατακλείδι, θέλω να σημειωθεί ότι δεν πρέπει και δεν είναι αντιπροσωπευτικό της αλήθειας να θεωρηθούν ως ρατσιστές συλλήβδην οι σιωνιστές διότι αφενός ο σιωνισμός δεν έλαβε την συγκατάθεση όλων και αφετέρου επικρατεί μια άγνοια ή μη συνειδητοποίηση των εγγενών ρατσιστικών θεμελίων και πρακτικών που εγκολπώνει. Τέλος, η πολιτική κριτική στον σιωνισμό δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με τον αντισημιτισμό και προσανατολίζεται στην δημοσιοποίηση του ότι ο σιωνισμός εξαρτά την ύπαρξή του κράτους του Ισραήλ από την ρατσιστική του πολιτική, γεγονός που τον καθιστά ένα εξ ορισμού μιαρό σύστημα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
«Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ» (ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ, 2008, ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ), ΆΡΘΡΟ: « Ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ: Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΝΟΣ ΠΑΛΙΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ Η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ»
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82
http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/US-Israel/roots_of_US-Israel.html
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%AC%CE%B6%CE%B1%CF%82
afterhistory.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis