Εὐτυχῶς ποὺ μᾶς προτίμησαν τὰ ἐξωγήινα μπουλούκια.

Οἱ ἀνοησίες τοῦ ἐπιστημονισμοῦ δὲν ἔχουν τελειωμό.
Παράδειγμα ἡ ἐξωγηινομαλακία ποὺ τοὺς δέρνει.

Ἐπειδὴ ἀγνοοῦν τὴν ἀνθρώπινη φύση (μᾶλλον ἐπειδὴ δὲν τὴν διαθέτουν οἱ ἴδιοι ὡς κρεατοκόμματα ποὺ εἶναι…) δὲν τὸ χωράει τὸ σύστημα ἐντέρων ποὺ ἔχουν ἀντί γιὰ ἐγκέφαλο ὅτι ὁ ἄνθρωπος διαθέτει συνείδηση, θεῖο σπινθήρα καὶ μπορεῖ νὰ προσεγγίσῃ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἱερό, ἀνώτερο καὶ θεϊκό.
Ἔτσι ἐμμένουν ὅτι τάχα ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε ἐγνώρισε δαίμονες, θεοὺς καὶ ἀνωτέρους κόσμους, ἀλλὰ ὅλη του ἡ περὶ ἱεροῦ βιωματικὴ γνώση δὲν εἶναι παρὰ ἐξωγήινα ἀνθρωπάκια ποὺ τοῦ πούλησαν καθρεφτάκια καὶ χάντρες. Καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνίκανος νὰ δημιουργήσῃ πνευματικὰ ἐπιτεύγματα, ὁπότε τὶς Πυραμίδες, τὸν Παρθενώνα καὶ πιθανῶς καὶ τὸ Ντουόμο δὲν τὰ ἔκτισε αὐτός…
Ὄχι, ὁ ἄνθρωπος εἴπαμε εἶναι κάτι ἄχρηστο, ποταπὸ καὶ ἀνίκανο – εὐτυχῶς ποὺ ἦρθαν ἐξωγήινα μπουλούκια κτιστῶν καὶ μαστόρων βρὲ παιδιά…

Στὴν πυρὰ ρε!

Ἑκάτη Πέρσεια