«Αν δεν καεί το παλιό, δεν φυτρώνει το καινούριο».

Άρθρο από τελευταίο χριστουγεννιάτικο φύλλο του “Ομοθυμαδόν”

Βρε που φτάσαμε: Πόσο αλλοτριωθήκαμε! Φτάσαμε στο σημείο να μην μας «σοκάρει» καθόλου όταν ένα σπίτι δεν έχει ηλεκτρικό. Ανεχόμαστε το θάνατο μιας μικρής Ελληνίδας ή μιας μικρής Σερβίδας, δεν έχει διαφορά, από έλλειψη θέρμανσης και αναθυμιάσεις από το μαγκάλι, όπως ανεχθήκαμε και τόσους άλλους θανάτους αδελφών μας (ναι, αδελφών μας) που έθεσαν από απελπισία μόνοι τέλος στη ζωή τους, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

«Συμπάσχουμε» βέβαια, χωρίς ωστόσο να εκδηλώνουμε έμπρακτα και με δίκαιη οργή την καθαρή τουλάχιστον αντίθεσή μας για τον αφανισμό που γίνεται στο Γένος, χωρίς να βάζουμε το χέρι στην τσέπη για να ανακουφίσουμε έστω για λίγο την ανάγκη του άλλου, χωρίς να ζητούμε (οι υπόλοιποι) συγνώμη για τους άστεγους, τους αυτόχειρες, τους άνεργους, αυτούς που πεθαίνουν από σόμπες ή μαγκάλια, καθώς επίσης από αυτούς που παθαίνουν δηλητηριάσεις, επειδή «γευματίζουν» από τα σκουπίδια.

Παγωμένοι από το κρύο στην ψυχή, γιατί όχι και από το ισχυρό «σοκ» που δεχθήκαμε ως λαός και μας επιβάλει να μένουμε αποσβολωμένοι στους καναπέδες μας, μπροστά σε θανάτους, αδικίες και φτώχεια, συζητάμε ατελείωτα (μάλλον ακούμε άλλους να συζητούν για μας) στα παράθυρα της τηλεόρασης ή στα κοινωνικά δίκτυα για το αν θα παραμείνουμε στο ευρώ ή θα επιστρέψουμε στη δραχμή, ενοχοποιώντας δειλά και ανόητα, λες και αυτό φταίει για την εθνική παρακμή μας, ένα νόμισμα. Την ίδια στιγμή αδιαφορούμε για την απίστευτη κατάπτωση της ηθικής της πολιτικής και των πολιτικών που εμείς επιλέξαμε, επιτρέποντάς τους να υπεξαιρούν διαχρονικά την εξουσία με ατελείωτα προεκλογικά ψέματα, οδηγώντας την πατρίδα μας στη χρεοκοπία, στη λεηλασία και στο διεθνή εξευτελισμό.

Μήπως, λοιπόν, σωστά αναρωτιούνται ορισμένοι, εάν αυτό που χρειάζεται η Χώρα δεν είναι η εκλογή μίας νέας κυβέρνησης ή ενός νέου νομίσματος, αλλά ενός νέου – στην ποιότητα σκέψης και απαιτήσεων- λαού, ο οποίος να έχει το θάρρος να θέλει να ξεφύγει από τη μιζέρια, στην οποία έχει βυθιστεί «αύτανδρη» η Ελλάδα, υπερασπίζοντας ενεργητικά, με την αρετή και την τόλμη που προϋποθέτει η ελευθερία, την πατρίδα του, το σπίτι και το μέλλον των παιδιών του;

Μήπως πρέπει να σκεφθούμε ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, ανεξάρτητα από το νόμισμα με το οποίο θα συναλλασσόμαστε, τον καινούργιο «από μηχανής Θεό» που εφεύραμε, εάν δεν αλλάξουμε εμείς σαν λαός, εάν δεν αλλάξει η παιδεία και η νοοτροπία μας;

Μήπως πρέπει να σκεφτούμε ότι είναι καιρός να πετάξουμε τα ψεύτικα στολίδια με τα οποία η καταναλωτική κοινωνία της αφθονίας (;) φτιασίδωσε το νεοελληνικό ήθος μας και να ξαναπιάσουμε το χαμένο νήμα της Παράδοσης του Γένους μας από τα χέρια των ελάχιστων που το κρατούν κρυφά ως εθνικό θησαυρό; Να ξαναποκτήσουμε τον κοινοτισμό μας, να πάψουμε να είμαστε και να λειτουργούμε ως άτομα και να ξαναγίνουμε πρόσωπα μέσα από την εμπειρία της ευχαριστιακής κοινότητας της Ενορίας;

Μήπως πρέπει να ξανα-επιθυμήσουμε, ως έθνος, «Χριστό και Ελλάδα», για τα οποία πολλοί είναι αυτοί που ντρέπονται και να μιλήσουν ακόμη;

Ή μήπως δεν φθάσαμε ακόμη στον πάτο του πηγαδιού και είναι νωρίς γι’ αυτά; Διότι λέει μία κινέζικη παροιμία; Αν δεν καεί το παλιό, δεν φυτρώνει το καινούριο. Και ποιό είναι πιο καινούριο, πιο «καινό» από τον αιώνιο Χριστό;

ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΝΟΡΙΤΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΠΑΡΑΣ

Ομοθυμαδόν