Το 2004, στην Ελλάδα είχαμε 52 αυτοκτονίες ανά ένα εκατομμύριοκατοίκους, τώρα ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί στους 800. Ο αριθμός θα αυξηθεί εξ αιτίας των δημίων Χατζηδάκη, Στουρνάρα, Σαμαρά και του νομοσχεδίου τους που ξεσπιτώνει τους Έλληνες.
ΩΣΤΟΣΟ…
Αν και η μέρα δεν θεωρείται κατάλληλη, οι φίλοι και φίλες που με γνώρισαν εδώ από το μέσον του 2009 έχουν καταλάβει ότι μπορεί να περάσω σε αίρεση και βίαιη αντίδραση όταν ανιχνεύσω κίνδυνο ή εξω-συνήθη κατάσταση. Έχω καιρό να γράψω εξομολογητικά, γιατί απλά δεν προλαβαίνω. Αλλά αυτές τις μέρες συμβαίνει κάτι το επείγον.
Η γνώμη μας για τις αυτοκτονίες, όλων όσων ενδεχομένως δεν έχουμε βιώσει περιστατικό στο εγγύς περιβάλλον, δεν μπορεί παρά να διαμορφώνεται κατά περίσταση. Από αυτά που έχουμε ακούσει και ακούμε, από αυτά που έχουμε διαβάσει και διαβάζουμε, από αυτά που πληροφορούμαστε και προσλαμβάνουμε μέσω της συλλογικής μας αντίληψης, η οποία με τη σειρά της διαμορφώνεται από πλήθος άλλων, ετερογενών, ενδογενών και εξωγενών παραγόντων.
Η σημερινή δική μου γνώμη για τις αυτοκτονίες, για όσους γνωρίσατε τα πρώτα κείμενα εδώ το 2010, όταν η βαλβίδα ασφαλείας του ψυχισμού των Ελλήνων άρχισε να ραγίζει, είναι σημαντικά διαφοροποιημένη από την αρχική. Η οργή για το σύστημα+μνημόνιο, η θλίψη και η κατήφεια του πρώτου καιρού, των πρώτων μηνών, συναισθήματα δηλαδή θερμά, παραμέρισαν στην συνέχεια και όσο ο αριθμός των αυτόχειρων αυξανόταν γεωμετρικά, έδωσαν χώρο σε ψυχρότερη θέαση των πραγμάτων, από μια απόσταση, η οποία μου προκαλούσε ορισμένες φορές έως και απόρριψη και μια αίσθηση θυμού για εκείνους, που “επέλεξαν να δραπετεύσουν” κατ’ αυτόν τον τρόπο από ένα περιβάλλον και από συνθήκες οι οποίες τους συνέθλιβαν, αφήνοντας άλλους να σκιαμαχούν με το θηρίο του θανάτου, με το δυσεξήγητο ή ανεξήγητο του διαβήματος, με το κοινωνικό τείχος και με τις ενοχές τους.
Παραμονές Χριστουγέννων ελέχθη από άτομο με μεγάλη αγάπη για τα παιδιά και την οικογένειά του: “δεν ξεφτιλίζομαι στην κοινωνία, δεν τους επιτρέπω να αντιληφθούν την κατάσταση, δεν με νοιάζει που δεν έχω λεφτά, για το μόνο που ντρέπομαι είναι που δεν έχω να θρέψω τα παιδιά μου”
Νομίζω ότι το σήμα που εκπέμπει είναι πεντακάθαρο. Δεν επιδέχεται παρερμηνεία ή εφησυχασμό.
Ο άνθρωπος αυτός εμφανίζει προς τον κοινωνικό του περίγυρο ότι είναι “καλά” και ότι “θα τα καταφέρει”, προσπαθώντας να διατηρήσει εικονικά το στάτους που είχε “άλλοτε”. Αμφιβάλλω δε, και δεν έχω βρει τρόπο να το διαπιστώσω, αν στο οικογενειακό του περιβάλλον, στους γονείς, στα αδέλφια, κλπ. έχει γνωστοποιήσει το πρόβλημα που τον διαβρώνει εσωτερικά ψυχικά και έχω βάσιμες υποψίες ότι δεν το έχει κάνει. Ούτε και πρόκειται να το κάνει.
Λένε οι ψυχολόγοι ότι, υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών προκαλείται από συναισθήματα απελπισίας και ίσως και “εκδίκησης” που εγείρονται στην ψυχή των μελλοντικών αυτόχειρων και τα οποία τα κατευθύνουν προς τους οικείους τους, οι οποίοι “δεν τους κατάλαβαν“, με διττή έννοια.
Λένε επίσης, ότι ένα εξίσου υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών οφείλεται στο ότι οι επίδοξοι αυτόχειρες προσποιούνται στο γύρω περιβάλλον ότι “όλα βαίνουν καλώς” βρίσκοντας μερικούς τρόπους να τα “μπαλώσουν” για ένα διάστημα, απωθώντας το πρόβλημα στο μέλλον, ώσπου αυτό να γίνει χιονοστιβάδα και να αρχίσει να κατρακυλά κατά πάνω τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ουδέποτε θεώρησα την αυτοχειρία λύση, εφόσον τα προβλήματα που συσσωρεύονται στην οικογένεια είναι πολύ περισσότερα “μετά” από ότι “πριν” και αυτό είναι μεν εις γνώσιν της βασανισμένης ψυχής, η οποία οδηγήθηκε σε αυτόν τον τρόπο για να λύσει την σχέση της με την ζωή, διότι δεν μπόρεσε από ένα σημείο και μετά να φρενάρει τον ψυχικό μηχανισμό που κάποια στιγμή -άγνωστο πότε- “πήρε μπροστά”.
Δεν θεωρώ φυσικά την αυτοχειρία ηρωϊσμό -εάν δεν συνδέεται με ένα Εθνεγερτικό γεγονός πάνω στη Μάχη, όπως η Θυσία των Σουλιωτισσών ή η Ηρωϊκή Έξοδος του Μεσολογγίου- εξακολουθώ να θεωρώ ανεπίτρεπτο αυτού του είδους τον αναχωρητισμό και την αυτο-αποδόμηση, ωστόσο θέλω να τονίσω δύο πράγματα:
α. οι περισσότεροι άνθρωποι καταλήγουν στην αυτοκτονία, όχι διότι χρωστούν μόνο, ή διότι καταστράφηκαν απλώς, αλλά διότι “οι δικοί τους, τους χρέωσαν άρρητα, υπόρρητα ή ρητά και κατηγορηματικά την οικονομική και οικογενειακή καταστροφή”
και
β. άλλοι τόσοι αυτοκτονούν για το ακριβώς αντίθετο, έχοντας φθάσει στο σημείο αυτό της μη επιστροφής απαρατήρητα, χωρίς κανείς στο περιβάλλον τους να έχει αντιληφθεί το παραμικρό για την επικείμενη καταστροφή!
Πέραν όλων αυτών, η αυτοκτονία δεν είναι Εθνικά υπεύθυνη στάση και όπως γνωρίζετε, όσοι έχετε “επικοινωνήσει” με τον Ελληνικό Εθνικισμό, ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κανείς -και βάζω και τον εαυτό μου μέσα- είναι ότι το Εγώ οφείλει να υποχωρεί συνειδητά και την θέση του να καταλαμβάνει το συλλογικό Εμείς θα Αγωνιστούμε για να Πάρουμε την Πατρίδα μας Πίσω!
Είναι ανεπίτρεπτο σήμερα, για τον οποιονδήποτε θέλει να λέγεται Έλληνας, να κάνει σκέψεις για απονενοημένα διαβήματα, όταν ολόκληρα χωριά της Πατρίδας μας χάσκουν εγκαταλελειμμένα και καταλαμβάνονται από αλλοδαπούς -διότι η φύση απεχθάνεται τα κενά- ενώ οι γηγενείς, αποδυναμωμένοι για πολύ συγκεκριμένους λόγους, προτιμούν να ρίχνονται στο κενό, ρίχνοντας μαζί και την οικογένεια στα τάρταρα, αντί να τους πάρουν όλους μαζί και να πάνε να ζωντανέψουν ξανά τα μέρη των προγόνων τους, που κάποτε εγκαταλείφθηκαν!
Γεγονός είναι επίσης, δυστυχώς, ότι το Ελληνικό Έθνος διέρχεται μέσω μιας παρατεταμένης, συνεχιζόμενης και σκοτεινής Ήττας, σε όλα τα επίπεδα, μη έχοντας δυνηθεί έως αυτήν την στιγμή να ανατρέψει αποτελεσματικά τους σχεδιασμούς των 282 που εγκαταβιούν και συνωμοτούν εναντίον του μέσα στο φωταγωγημένο κτίριο του Συντάγματος, στη θέση του οποίου έπρεπε να υπάρχει ΗΔΗ κρατήρας!
allenaki
Με τα καθάρματα που θα μας ξεσπιτώσουν, μέσα ή όχι, σας αφήνω να το μαντέψετε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis