«Είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολεμικής περιόδου, δέκα φορές μεγαλύτερο σε οικονομικό μέγεθος από το σκάνδαλο Κοσκωτά, που πλήγωσε την ελληνική κοινωνία, είχαν εμπλοκή μοναχοί κι ενέπλεξαν υπαλλήλους, δικαστή, υπαλλήλους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους».
Έτσι χαρακτήρισε στην αγόρευσή του την υπόθεση του Βατοπεδίου ο εισαγγελέας της έδρας Βασίλης Φλωρίδης, στο Τριμελές Εφετείο Κομοτηνής. Ήταν Δεκέμβριος του 2011.
Δύο χρόνια μετά, με τη συσσωρευμένη σοφία από τις υποθέσεις κυρίως Βατοπεδίου και Τοπλού, η Πολιτεία αποφάσισε να θωρακιστεί. Από τον κίνδυνο να βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσει για μια ακόμα φορά ότι στις ίδιες ή σε άλλες μονές, σε εκκλησίες και εκκλησιαστικά ιδρύματα εξυφαίνονται νέα σκάνδαλα. Πώς; Με τον απλούστερο των τρόπων. «Όταν σου λέω πορτοκάλι θα κρύβεσαι».
Του ελέγχου θα προηγείται η ειδοποίηση και αυτής η κοινή υπουργική απόφαση. Δύο υπουργοί, Οικονομικών και Παιδείας θα εγκρίνουν εκ προοιμίου τους ελέγχους του ΣΔΟΕ για τη οικονομική δραστηριότητα των θείων ιδρυμάτων. Μόνο εκεί και πουθενά αλλού. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις διαχειριστικών ελέγχων το ΣΔΟΕ είναι Ανεξάρτητη Αρχή – ακόμα και τις υπηρεσίες του Υπουργείου του κ. Αρβανιτόπουλου μπορεί να ελέγξει. Στην Εκκλησία όμως δεν μπορεί αν πριν δεν ηχήσουν οι καμπάνες.
Άλλωστε οι ρασοφόροι λογοδοτούν απευθείας στον Ύψιστο. Η ελληνική Δεξιά ήταν πάντα ήσυχη από αυτήν την άποψη. Γνωρίζει ότι το άγρυπνο βλέμμα Του και όχι το ΣΔΟΕ είναι που ελέγχει τους εκπροσώπους Του στη Γη, επομένως δεν έχει να σκοτίζεται το κράτος για την εντιμότητά τους. Μόνο φροντίζει να μην ταλαιπωρεί τον Πανάγαθο να τους ψάχνει δεξιά – αριστερά. Γι’ αυτό εξαίρεσε και τους παπάδες από την κινητικότητα.