Τα γεύματα του μίσους

Η πολιτική στην καλύβα

Του Μιχάλη Μιχελή

Αν στην Ελλάδα η ακροδεξιά έχει ως στίγμα αναφορών της τους δικτάτορες Παπαδόπουλο και Μεταξά, δηλαδή την απολυταρχία, που  για να επιβιώσει επεβλήθη η τάξη δια της  ρομφαίας, στη Γαλλία (που η πολιτιστική συμπεριφορά οδηγεί σε πιο λεπτεπίλεπτα ήθη), η αντίστοιχη ακροδεξιά ιδεολογία, υμνεί τα εκλεκτά της τέκνα, που πρόβαλλαν την ηθική ως υπέρτατο αγαθό, μιας έντιμης εθνικής ανάτασης.

Η εντυπωσιακή αυτοκτονία του ιστορικού και μέγιστου ιδεολόγου των εθνικιστών Ντομινίκ Βενέρ τον περασμένο Μάη  στην Παναγία των Παρισίων, έδειξε (με το μήνυμα που άφησε ο αυτόχειρας), ότι ηρωικές ανάλογες πράξεις, όπως εκείνης του άλλου μεγάλου τέκνου του εθνικισμού Ιάπωνα Γιούκιο Μισίμα (1970 με χαρακίρι), λειτουργούν ως υπέρτατη επικοινωνιακή διαμαρτυρία, ως επαναστατική πρόκληση, ως απονενοημένο διάβημα βολονταρισμού, για να ξυπνήσει από το λήθαργο της αφομοίωσης  η πατριωτική αξιοπρέπεια, που χάνεται στη χοάνη της παγκόσμιας υποταγής.

«Τα ιερά και τα όσια, κινδυνεύουν από την προελαύνουσα λαίλαπα των αλλόθρησκων μεταναστών εισβολέων, τον εβραϊκό μεγαλοϊδεατισμό με τον σιωνιστικό συνωμοτισμό, την παγκοσμιοποιημένη μάσκα του διεθνούς κεφαλαίου, που για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του, διαλύει στο διάβα του τα κύτταρα της εθνικής κυριαρχίας».

Μια ιστορία παλιά, με περιτύλιγμα εθνικιστικού φαντασμαγορικού ιστορικισμού, βγήκε στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια (εξ αιτίας  της οικονομικής κρίσης), με στόχο την ανασύνταξη ενός αυτόβουλου αμύντορα, του καταρρακωμένου πατριωτισμού, που θα περάσει εθνεγέρτης στην νικηφόρα αντεπίθεση, υψιπετώντας την κοινωνική υπερηφάνεια. Η πατρίδα λοιπόν πάνω από τα κέρδη!

Ο κόκκινος και μαύρος εργάτης.

Η εργατική τάξη μέστωσε στα χρόνια της επεκτατικότητας του καπιταλισμού, στη δύνη των οικονομικών κρίσεων, του αντιαποικιακού αγώνα, στα χρόνια των κοινωνικών εντάσεων, που η πάλη των τάξεων είχε ως στόχο της την ανατροπή. Ο εργάτης κι εργαζόμενος (ως νεολογισμός της σοσιαλδημοκρατίας), ταύτισε τα συμφέροντά του με την κομμουνιστική ιδεολογία. Απέναντί του το συνδικαλιστικό κίνημα αντίκρισε τους λούμπεν, αλλά και τους απογοητευμένους  μεσοαστούς, που διαχώρισαν ιδεολογικά και πολιτικά τη θέση τους από την  σφυροδρεπανοφόρα επανάσταση. Δηλαδή η κοινωνική ανόρθωση γι αυτούς τους αναθεωρητές βάφτηκε μαύρη. Αυτό λοιπόν είναι το ζουμί του φασισμού στον μεσοπόλεμο.  Ότι η δική του υβριδική ανατροπή, μεταλλάχθηκε από την κλασική μαρξιστική μήτρα κι έγινε ναζισμός, ένα εργαλείο σωματικής ρώμης και ρατσιστικού μεγαλείου, που τα ιδεολογήματα της μητέρας πατρίδας και το  δίκιο του εργάτη ταριχεύτηκαν μέσα στο εθνικό πάθος. Από τότε όμως μέχρι σήμερα, άλλαξαν πολλά. Μα πιο πολύ τα διδάγματα που πήρε ο καπιταλισμός κι εξήλθε καινοτόμος δια μέσου της σοσιαλδημοκρατίας (από την ακμή στην παρακμή της). Δηλαδή ο κόκκινος εργάτης, είναι αυτός που έμεινε στις μέρες μας πατερναλιστικά ανέστιος κι ως ευάλωτος, δεν έχει  πλέον τις παλιές αναστολές να δει εχθρικά τον φασισμό, αφού κι αυτός (ο φασισμός) μασκαρεύτηκε, διδαγμένος από τα ιστορικά του λάθη. Έφτασε ακόμα και στην μεθοδολογία της κομμουνιστικής αγκιτάτσιας, του συνδικαλιστικού εισοδισμού, της συμπαράστασης προς την φτώχεια, για να θολωθεί το μονόπλευρο κόκκινο πορτρέτο των κοινωνικών αγώνων.

Και το ερώτημα προεκτείνεται: Τι είναι λοιπόν εκείνο που σήμερα, σε μια επέλαση του άκρατου οικονομικού ανταγωνισμού και του νεοφιλελευθερισμού, που διαλύει τις κοινωνικές κατακτήσεις, δεν κινητοποιείται ο εργαζόμενος προς τον κομμουνισμό, ενώ αντίθετα στέλνει τον αγανακτισμένο πολίτη στην αγκαλιά του φασισμού;

Η απάντηση αναζητεί, πέρα από τα ψυχολογικά αίτια (που καθορίζονται από την εξιδανίκευση του ατομικού κέρδους, παρακινούμενο  από το εγωιστικό γονίδιο), την μεθοδολογία του προσηλυτισμού. Σε τι διαφέρει η κατήχηση σήμερα, μέσα στο ακροδεξιό φροντιστήριο; Το soft version και το heavy duty του εθνικισμού.  Στο γιατί στην μια χώρα επικρατεί η μια εκδοχή και στην άλλη η πολιτιστική κουλτούρα, διαμορφώνει ένα σκληρότερο προσωπείο; Οι διαφορές λοιπόν κι οι ομοιότητες των επιμέρους οργανώσεων που συνθέτουν το παζλ του ακροδεξιού χώρου, είναι το κλειδί της ανάλυσης μας.  Διότι παρ’ όλο που ο στοχασμός αυτού του μορφώματος είναι κοινός και σε παραπέμπει μέσω του «νόμου του Γκότγουιν» στην μνήμη του ναζισμού (μια βολική προσομοίωση των σημερινών γεγονότων με την χιτλερική περίοδο), εν τούτοις σήμερα υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά, από το πάλι ποτέ φασιστικό κλέος. Κι η διαφορά αυτή φανερώνεται στον αντίπαλο (την αριστερά και την συστημική δεξιά), μα πολύ περισσότερο στην αιτία διάλυσης της συνοχής του εργατικού διεθνισμού. Δηλαδή ενώ κάποτε ο εργάτης ήταν συνειδητοποιημένος ως προς τον ταξικό εχθρό του  (μέσα σ’ ένα κλειστό σύστημα παραγωγής), η διεθνοποίηση του εμπορίου και η οικονομική απεραντοσύνη που προφέρεται μέσω της παγκοσμιοποίησης, κατέστρεψε την  συνοχή του, την συναντίληψη. Έφερε το σπάσιμο της αλληλεγγύης στην εργατική τάξη κι έτσι στο διεθνές πεδίο, το χάσιμο κι η καταστροφή του ενός εργαζόμενου, γίνεται η λύτρωση και το κέρδος του άλλου. Δηλαδή σήμερα η εργατική τάξη της Ελλάδας, έρχεται σε ρήξη συμφερόντων με την εργατική τάξη της Γερμανίας κι αυτό αφαιρεί ένα πλεονέκτημα από την αριστερά, ενώ αντιθέτως ενδυναμώνει τον φανατισμό των εθνικιστικών στοιχείων. Αυτό λοιπόν που αντιστέκεται αντισυστημικά, πραγματώνεται μέσα από την ανακατάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειας. Και σ’ αυτό το σημείο ποντάρει το φασιστικό  φαινόμενο. Στην ηθική της αυτοάμυνας.

Η απαστράπτουσα κάποτε πατίνα της εργατικής παγκόσμιας συνειδητότητας των αγώνων για καλύτερη ζωή, μέσα από τον σοσιαλδημοκρατικό κορπορατισμό, μπασταρδεύτηκε και διαλύθηκε, αφήνοντας πίσω ένα μεγάλο ηθικό κενό, που καταδεικνύεται ως σαράκι της διαφθοράς. Αυτό λοιπόν προσπορίζεται σήμερα ο φασισμός. Τον πολιτικάντικο επαναπροσδιορισμό του φιλότιμου. Την επέλαση του αμοραλισμού. Την αυτοδικαίωση.

Ο διεθνισμός της ακροδεξιάς.

Το «Euronat», ήταν η πρώτη διευρωπαϊκή σύμπραξη των φασιστών στην Ευρώπη.  Αποτελείτο από 30 κόμματα και κινήματα , όπως της «Χρυσής Αυγής» (1993), την «Φότσα Νουόβα (Νέα Δύναμη) και την «Κάζα Πάουντ (εμπνευσμένη από τ’  όνομα του Έζρα Πάοουντ)  στην Ιταλία, το «Φλαμς Μπλοκ» και το βαλόνικο «Φροντ Νασιονάλ» στο Βέλγιο, την «Ντεμοκραθία Ναθιονάλ» στην Ισπανία, την «Αλεάνσα Νασιονάλ» στην Πορτογαλία» το «Κόμμα της Μεγάλης Ρουμανίας», το «Λαϊκό Πατριωτικό Κίνημα των Φιλανδών», το «Δημοκρατικό Κόμμα» και το «Προοδευτικό Κόμμα»  της Σουηδίας, το NVU (τη Γερμανικό-Λαϊκο-εθνική Ένωση) και το NDP (Εθνικο-δημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας), το «Κίνημα για την Ανασύνταξη της Πολωνίας», το «εθνικιστικό κόμμα» της Σερβίας, το «Γιόμπικ» στην Ουγγαρία.

Το 1998, στην Τεργέστη έγινε η πρώτη ουσιαστικά προσέγγιση της συγκεκριμένης συμμαχίας. Ακολούθησαν κι άλλες συνάξεις ενώ για την καλύτερη προσέγγιση και γνωριμία μεταξύ των διαφορετικών ομάδων, δημιουργήθηκαν εκ περιτροπής και κατασκηνώσεις με την επωνυμία «Καλοκαιρινό Πανεπιστήμιο», σε ιταλικές πόλεις, στη βάση της ίδιας λογικής με τις λεγόμενες κατασκηνώσεις «Χόμπιτ», που οργάνωναν οι Ιταλοί φασίστες στην τετραετία 1977-1981, με σκοπό την ιδεολογική επιμόρφωση και τη σωματική εκγύμναση.

Απ’ αυτές τις συγκεντρώσεις αναδύθηκε ένα πρόσωπο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την Αυστρία (μέσα από το FPÖ-Κόμμα της Ελευθερίας), ο Γιόργκ Χάιντερ, που από το 1986 ηγείτο του εθνικισμού στην χώρα του. Το 1999 πήρε 26,9% και πέρασε ως κυβερνητικός εταίρος (με το Λαϊκό κόμμα), ξεσηκώνοντας διαμαρτυρίες κι αντιδράσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το 2009 η «Euronat» αντικαταστήθηκε στο συνέδριο της Βουδαπέστης από την  ΑΕΜΝ» (Alliance européenne des mouvements nationaux), στην οποία άλλαξε ο υπερεθνικισμός, από ένα συμμαχικό ευρωσκεπτικισμό. Γι αυτό και δεν συμπεριέλαβαν το ΛΑΟΣ ( αποδοχή του μνημονίου)  κι ούτε φυσικά κάνουν λόγο για την Χρυσή Αυγή, που την χαρακτηρίζουν βίαιη εθνικιστική οργάνωση ναζιστικού τύπου, χωρίς ιδεολογικό περιεχόμενο (δηλαδή μια ολοκληρωμένη κριτική στο μόρφωμα της Ε.Ε.)

Με δυό λόγια το ευρωπαϊκό φασιστικό μόρφωμα, διαχωρίζεται στον ηθικοεθνικό ακτιβισμό και στον φυλετικό αυτοπροσδιορισμό. Στο υπέρτατο αγαθό της πατρίδας και της θρησκείας (στην ομοιογένεια) και σε χώρες που επικρατούν διαφορετικές φυλετικές επιρροές, όπως στην Βρετανία και ΗΠΑ, η ακροδεξιά ταυτίζεται με τ’ ανθρωπολογικά στοιχεία της ανώτερης  λευκής ράτσας (κίνημα της «Τρίτης Θέσης»-Third Position). Το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα, έχει αντικατασταθεί από την Αγγλική Αμυντική Συμμαχία (EDL) που έχει εντάξει στις τάξεις της και το Βρετανικό Κόμμα Ελευθερίας. Ξεκίνησαν τις δραστηριότητές τους από τα γήπεδα και τις φασαρίες σ’ αυτά (μ’ επίκεντρο το Λιούτον  στα βόρεια του Λονδίνου). Στη συνέχεια οργάνωσαν στο Άρχους της Δανίας μια σύναξη των απανταχού στην Ευρώπη φασιστών, στην οποία συμμετείχε και η Χρυσή Αυγή, αλλά στη συνέχεια την απέρριψαν.

Η δράση των ακροδεξιών της Βρετανίας έφτασε σε κατάσταση παροξυσμού, με αποτέλεσμα ο ιδρυτής της οργάνωσης EDL Τόμι Ρόμπινσον και ο υπαρχηγός Κέβιν Κάρολ, πριν λίγες μέρες ανακοίνωσαν ότι εγκαταλείπουν τους ακροδεξιούς της Βρετανίας.

Ο φασισμός της εξέδρας.

«Οι λαϊκή δύναμη, ο παλμός της εκτόνωσης εναντίον ενός συστήματος που ισοπεδώνει βγαίνει μέσα από τις φωνές των φιλάθλων». Μέσα σ’ αυτήν την πρόταση που δημοσιεύτηκε στο ιταλικό περιοδικό «Εσπρέσο» (Φεβρουάριος 2000), δυό από τους γνωστότερους φανατικούς ακροδεξιούς οπαδούς της Λάτσιο (Ρομπέρτο Φιόρε και Μάσιμο Μορσέλο), διατυπώνουν την άποψη γιατί οι φανατικότερες εξέδρες των ιταλικών γηπέδων απαρτίζονται από φασίστες, εκτός μιας. Της Λιβόρνο με έντονη ακροαριστερή κι αναρχική επιρροή.

Στη Ρώμη παρ’ όλο που οι δυό ομάδες της πόλης είναι σε μόνιμη κόντρα ποτέ οι δυό κυριότερες φασιστικές οργανώσεις φιλάθλων (το βόρειο πέταλο του Ολύμπικο- της εξέδρας της Λάτσιο και το νότιο πέταλο της Ρόμα – «Opposta Fazione» και οι «Boys Roma»), δεν ήρθαν σε σύγκρουση.  Πάντως αξίζει να σημειωθεί ένα πανό που αναρτήθηκε από τους ακροδεξιούς της Λάτσιο («Τίγρεις του Αρκάν»), μετά το θάνατο του αναρχικού Κάρλο Τζουλιάνι στις ταραχές της Τζένοβα, (στα πλαίσια της μεγαλειώδους διαδήλωσης, 2001, για την αντιπαγκοσμιοποίηση). «Ιdeali diversi, onore a Carlo Giuliani. Lotta contro le guerre imperialiste» (διαφορετικές ιδεολογίες, κοινός σεβασμός στο Τζουλιάνι, που εναντιώθηκε στον ιμπεριαλισμό).

Στην Ελλάδα τα κυριότερα σωματεία με φιλοναζιστικές απόψεις είναι οι πράσινοι και οι κόκκινοι. Η ΝΟΠΟ του Παναθηναϊκού («Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών»), με σήμα τους τη σβάστικα και το τριφύλλι και η ακροδεξιά πτέρυγα των φιλάθλων του Ολυμπιακού, που εκφράζεται από το Σύνδεσμο Καλλιθέας  (σηματοδοτούνται με τη νεκροκεφαλή των SS) είναι τα ενδεικτικά παραδείγματα. Μικρότερα συμπτώματα με φασιστικές παρέες, εμφανίζονται στα γήπεδα του Άρη και της Καβάλας. Στην αντίπερα όχθη με την αριστερή ταυτότητα, οι οπαδοί της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, έχουν δείξει με τα πανό και τα συνθήματά τους, την μη ανοχή στην εκκόλαψη των φασιστών στα γήπεδα . Σε πρόσφατη δημοσκόπηση στα γήπεδα, η «Χρυσή Αυγή» συγκέντρωσε μεταξύ των οπαδών του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού ένα 9-10%.

Η «Ελλάς» των Γάλλων.

Στη Γαλλία του ’68, στη χρονιά των προκλήσεων γεννήθηκε το φασιστικό κίνημα με τ’ αρχικά GRECE (Groupement de recherche et d’études pour la civilisation européenne ).

Ήταν τροποντινά ένα think tank,που οργάνωσε ο Αλέν Μπενουά, αναζητώντας τα φιλοσοφικά στοιχεία για την οργάνωση της Νέας Δεξιάς. Όπως σημειώνει: «Γινόμαστε μάρτυρες ορισμένων παραδόξων. Βλέπουμε ιδεολόγους να παίρνουν θέση υπέρ του σεβασμού όλων των φυλών. Εκτός μιας: της δικής μας»… «Εάν είναι κανείς εναντίον της αποικιοποιήσεως, τότε πρέπει να είναι και υπέρ της αμοιβαίας από-αποικιοποιήσεως, δηλαδή εναντίον όλων των μορφών της: στρατηγικής, οικονομικής, πολιτιστικής, καλλιτεχνικής κ.ο.κ».

Το 1980 το κίνημα των «GRECE» απλώθηκε στην Γερμανία. Στη δεκαετία του ’80 επικέντρωσε τα πυρά του εναντίον της μοντερνικότητας των ιδεών ( παγκοσμιοποιήσης ) που πρόβαλε ο νεοφιλελευθερισμός, ως οικονομικό και πολιτικό πεδίο εξέλιξης του καπιταλισμού. Οι «GRECE»μίλησαν για την τοπικότητα, το περιβάλλον (ως στοιχείο συνοχής ενός κοινωνικού συστήματος αξιών) και την οικονομία των μικρών μεγεθών (Manifeste pour une nouvelle culture).

Από το «GRECE» ξεπήδησε ως ακροδεξιά ακτιβιστική οργάνωση το 2003 το «Bloc identitaire», που έγινε γνωστό μέσα από τα συσσίτια αλληλεγγύης. Δηλαδή κάτι σαν τα αντίστοιχα που στρώνει η Χρυσή Αυγή, για να προσεγγίσει άπορους ψηφοφόρους.

Με μια διαφορά, που δείχνει και τον διαφορετικό τρόπο αντίληψης ανάμεσα στις δυό φασιστικές οργανώσεις, εξ αιτίας της κουλτούρας που τους διαμορφώνει. Οι δικοί μας άγαρμποι, διώχνουν με τις κλωτσιές του ξένους μετανάστες.

Οι Γάλλοι πιο εκλεπτυσμένοι στο savoir vivre, χρησιμοποιούν τη ρατσιστική ευγένειά τους!

Η σούπα που σερβίρουν, περιέχει χοιρινό! Δηλαδή μουσουλμάνοι δεν τρώτε!

Μιχάλης Μιχελής

ΥΓ. Η επικοινωνιακή εκστρατεία της συστημικών καταιγισμών  προς την Χρυσή Αυγή, αποσκοπεί στην αποστέωσή της, από την περαιτέρω εξιδανίκευση του προπαγανδιστικού περιεχομένου της. Δηλαδή ενοχοποιώντας το προϊόν της, ως τρομοκρατική παρακρατική οργάνωση, την απομακρύνουν από την οικογένεια των ακροδεξιών, ευρωσκεπτικιστικών, δηλαδή από την ιδεολογικοποίηση ενός αντισυστημικού κόμματος. Σε μια κοινωνία που δείχνει αποστροφή στη σωματική βία και στην τρομοκρατία των μαζών, ένα κόμμα που αναζητεί την κομματική εκλογική αναγνώριση  μέσα από την προπαγανδιστική (ήπια) προσαρμογή του αντιπολιτευτικού του ρόλου, λογικό είναι να θεωρεί a priori προβοκάτορα τη δράση της Χρυσής Αυγής. Δηλαδή η επαναλαμβανόμενη διατυμπάνιση της «τρομοκρατικής Χρυσής Αυγής», διώχνει από κοντά της κάθε επώνυμο προπαγανδιστή, που μπορεί να συμφωνεί μαζί της (σε γενικές γραμμές), αλλά καταδικάζει τον σωματικό εξτρεμισμό της.

Στη Γαλλία π.χ. το Εθνικό Μέτωπο έχει κατορθώσει μέσα από το δικό του λόγο, να προσελκύσει προσωπικότητες, όπως της Μπριζίτ Μπαρντό και του Αλέν Ντελόν ( εθνικά επικοινωνιακά πρότυπα),  το Ρομπέρ Μενάρ ( Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα), πολιτικών αναλυτών διεθνούς αναγνώρισης, όπως του Εμερίκ Σοπράντ κλπ. Στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή ξέμεινε με τον τραγουδιστή Γαϊτάνο, γιατί οι υπόλοιποι δικοί της ντρέπονται να πουν ότι τους αρέσει το κόμμα του Μιχαλολιάκου (άσχετα αν το ψηφίζουν).