s
Ο Σταμάτης Λύρας είναι πενήντα τριών ετών, αγρότης κατά κύριο επάγγελμα, αλλά με επιχειρηματικές ανησυχίες, οι οποίες τον οδήγησαν στη δυσάρεστη κατάσταση να τον ψάχνουν επιμόνως οι εισπρακτικές εταιρείες για λογαριασμό των τραπεζών, γιατί οι δόσεις των δανείων του έχουν μείνει πολύ πίσω.
Εξ αυτού του λόγου κατήργησε το κινητό του τηλέφωνο, χθες όμως ο νέος της εισπρακτικής εταιρείας τον πέτυχε στο τηλέφωνο του σπιτιού του. Ο Νικόλαος, προετοιμασμένος γι’ αυτό το τηλεφώνημα, πήρε σοβαρό έως  τεθλιμμένο ύφος στη φωνή του και ακολούθησε ο εξής σουρεαλιστικός διάλογος:
- Ναι.
- Τον κύριο Σταμάτη Λύτρα παρακαλώ.
- Δεν είναι εδώ, ποιος τον ζητεί;
- Είμαστε από την εταιρεία εισπράξεων Κορακέξ…
- Ναι;
- …για το δάνειό του.
- Α, είχε παρ’ κι δάνειο η καημένος;
- …
- Θα μπορούσαμε να του μιλήσουμε;
- Σας είπα, δεν είν’ εδώ.
- Και που είναι;
- Στο Άγιον Όρος.
- …
- Ναι;
- Το κινητό του τι αριθμό έχει, να τον πάρουμε εκεί;
- Τι κινητό; Εκεί δεν υπάρχουν κινητά, μονάχα προσευχή και μετάνοια…
- …
- …και δόξα τω Θεώ να λέμε, που αποφύγαμε παρά τρίχα την αυτοκτονία. Έτοιμος ήταν!
- …
- …
- Και πότε θα επιστρέψει;
- Δεν το βλέπω να επιστρέφει…
- Τι εννοείτε;
- Εννοούμε ότι μάλλον θα μείνει μονίμως, για καλόγερος…
- …
- Πάντως αν μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι άλλο, πολύ ευχαρίστως!
Ο εκπρόσωπος της Κορακέξ έκλεισε σε αυτό το σημείο το τηλέφωνο και ο Σταμάτης βγήκε στην πλατεία όπου μας συνάντησε και μας τα αφηγήθηκε όλα αυτά.