schwarzwaehlen2
Του Μιχάλη Μιχελή
Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών και συγκεκριμένα τα γεγονότα που αφορούν τους εκεί Πράσινους, δεν είναι μόνο στοιχεία πληροφόρησης, αλλά και παραδειγματισμού, για τις δικές μας εσωτερικές αντιλήψεις και κινήσεις.
Πριν από ένα χρόνο, μετά την απρόσμενη απογοήτευση των Πράσινων στο Βερολίνο (με την υποψήφιά τους Ρενάτε Κιούναστ), υποτίθεται ότι το κόμμα ανασυντάχθηκε και μπήκε σε μια τροχιά εκλογικής προετοιμασίας, για τις εθνικές εκλογές του 2013.
Όπως μάλιστα συνηθίζει πυκνά συχνά, να μας υπενθυμίζει ο Ευρωβουλευτής μας, στη Γερμανία της μεθοδικότητας, όλα φτιάχνονται επιμελώς και ξεκινούν πολύ νωρίς, σε σχέση με τη δική μας τσαπατσουλιά της τελευταίας στιγμής. Έχουν οργανωμένη εκλογική επιτροπή, αρκετό χρήμα, στελέχη επικοινωνιακής ανάλυσης, με δυό λόγια, όλα στην εντέλεια.
Μάλιστα πριν από ένα χρόνο, κάνανε και τις επιλογές τους, όσον αφορά τους επικεφαλής κι αναδείχθηκε με απόλυτη άνεση ο Γιούνγκερ Τριτίν, πλάι στην Κατρίν Έκαρντ, μια προβεβλημένη θρησκευόμενη από την ανατολική Γερμανία, για να υπάρξει μια τροποτινά διείσδυση του κόμματος, αφ’ ενός στις εκλογικά αδύνατές περιοχές κι αφ’ ετέρου (με τον τονισμό της ηθικής διάστασης των πράσινων ιδεών), επιχειρήθηκε μια διεμβόλιση (προς το προοδευτικότερο) της συντηρητικών αρχών της μεσαίας ανερχόμενης τάξης, που την είχε πελατεία το SPD και το CDU.
Δηλαδή το σχέδιο επί χάρτου ήταν τέλειο. Αριστερή φυσιογνωμία, πράσινες ιδέες, ηθικές αρχές, δυναμισμός μιας ανερχόμενης τάξης, που ζητά ως συμπλήρωμα στη συνταγή της ευζωΐα της, αυτό που ονομάζεται νεωτερικός ανθρωπισμός. Δηλαδή ένας οικολογικός, αλληλέγγυος τρόπος ζωής.
Το κόμμα λοιπόν των Πρασίνων μεθοδικά όδευσε προς το συγκεκριμένο στόχο, καρπούμενο μια δημοσκοπική αναγνώριση, που έφτασε μέχρι και στο 23-24%. Παράλληλα οι περιφερειακές εκλογές (στο κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας), έδειξαν ότι στις εθνικές εκλογές τ’ αποτελέσματα θα ήταν πάνω από οποιαδήποτε προσδοκία, που στη χειρότερη περίπτωση, θα έφταναν στο 15%.
Τελικά η υπεραισιοδοξία δεν άφηνε χώρο να φανούν τα μελανά σημεία που πύκνωναν στον ορίζοντα και που σηματοδοτούσαν, ότι κάτι απροσδόκητο θα επακολουθούσε. Η συμμαχία με το SPD καλά κρατούσε, παρά τις αναμεταξύ τους κόντρες. Μάλιστα για να φτιάξουν τον αρραβώνα πιο δυνατό, υποστήριξαν ότι σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζονται με τους  Αριστερούς, που θέλουν το πισωγύρισμα της Γερμανίας, στον απομονωτισμό  της ψυχροπολεμικής εποχής. Όσο λοιπόν η Μέρκελ επιχειρούσε να καλύψει τις αδυναμίες της παράταξής της, επειδή ήταν υπόλογη για την ευρωπαϊκή κρίση, τόσο οι Πράσινοι έβαζαν νέα ζητήματα στην ατζέντα τους. Δηλαδή το CDU είδε, ότι εφ’ όσον ευνοείται από την τεχνολογία, δεν θα ήταν άσχημο να περάσει σε μια νέα ενεργειακή πολιτική (το όραμα των Πρασίνων), χωρίς φυσικά να βλαφτεί ο ενεργειακός υπερκαταναλωτισμός. Είδε η Μέρκελ, ότι δεν μπορεί η Γερμανία να γίνει «μαύρο πρόβατο» όπως παλιά έκανε ο Σρέντερ και να σέρνεται στους πολέμους, που την οδηγούσαν κάτι «γερακοπούλια» σαν τον Κον Μπεντίτ. Το έπαιξε λοιπόν cool στην περίπτωση της Λιβύης, αλλά και στη Συρία. Ναι μεν συμπαράσταση, αλλά μόνο ηθικά. Οι Γερμανοί δεν χρειάζεται να βάζουν τα χέρια τους στη φωτιά. Σε γενικές γραμμές η Μέρκελ κέρδισε τη συμπάθεια, επειδή οι αντίπαλοί της ήταν ανίκανοι να προτάξουν νέες ιδέες, να σαγηνεύουν το πλήθος, να δημιουργήσουν αύρα υπέρ των απόψεών τους.
Αυτό που είναι το δικό μας (των ΟΠ) μέγιστο πρόβλημα. Νομίζουμε, ότι απλώς μιλώντας πράσινα, μετατρέπουμε τον ακροατή μας σε παθητικό και πάση θυσία αποδέκτη των ιδεών μας. Δηλαδή ο αυτόματος πιλότος «οι πράσινες ιδέες που  θριαμβεύουν», γίνεται το ναρκωτικό της ύπνωσής μας. Ότι όλα είναι θέμα χρόνου, για να μας αποδεχθούν.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση των Γερμανών Πράσινων, απέναντι στη συστημική κρίση του καπιταλισμού και της ελληνικής υπόθεσης, το μαγικό χαρτάκι τους ήταν ένα συστημικό όπλο. Τα ευρωομόλογα. Δηλαδή να χρεωθούν όλοι και όλοι μαζί, να πάρουν τις ευθύνες της κοινής Ευρώπης. Οι ιδέες λοιπόν αυτές, πέρα από τον ενθουσιασμό, δημιούργησαν κι ερωτήματα. Μια Ευρώπη που από την μια πλευρά παράγει (με το ακριβό ευρώ και την βιομηχανική παράδοση των βορείων), θα πρέπει να γίνει ισότιμη με μια νότια Ευρώπη της κατανάλωσης, που συνεχώς φτωχαίνει, όχι από την τεμπελιά της, αλλά εξ αιτίας του επιχειρηματικού ανταγωνισμού; Δηλαδή ο Πορτογάλος κι ο Έλληνας, πληρώνουν ακριβά για να πάρουν ένα προϊόν από τη Γερμανία, που φυσικά κερδίζει και στη συνέχεια τα κέρδη του ο Γερμανός, πρέπει να τα μοιραστεί με τις ζημιές της Ελλάδας και της Πορτογαλίας; Αυτό λοιπόν από μόνο του ως προβολή αιτήματος, οδηγεί στον εγωκεντρισμό και στους φτωχομπινέδες  Έλληνες. Οι Πράσινοι λοιπόν αντί να σηκώσουν το ζήτημα των τραπεζών, βρήκαν καλύτερη λύση τον εθνικοτραπεζικό διακανονισμό των ομολόγων.
Ως ζήτημα είναι σπουδαίο, αλλά αυτό είναι αποδεκτό, όταν δυό συνεταίροι βρίσκονται στην ίδια βάση. Το δούναι λαβείν έχει τα πάνω και τα κάτω του. Με το συνέταιρο Ελλάδα, οι Γερμανοί, τι έχουν να κερδίσουν, εκτός από τα φτηνά μεσογειακά οικόπεδα;
Γι αυτό και σταδιακά, τα ωραία ξεχάστηκαν και φτάσανε οι Πράσινοι της Γερμανίας, για να μπαλώσουν την επικοινωνιακή  πολιτική τους, να μιλούν για φόρο στους πλούσιους, όταν αυτοί και το SPD τον είχαν χαμηλώσει με το «Xαρτς 4», είχαν ανεβάσει το όριο της σύνταξης, είχαν δημιουργήσει τα επαγγελματικά μπλοκάκια στους νέους απασχολούμενους κλπ. με δυό λόγια είχαν στρώσει το δρόμο, για να κάνει σήμερα πασαρέλα η Μέρκελ. Κι αυτή τη άλλο έκανε; Το ηθικό πλεονέκτημα που είχαν οι Πράσινοι, τους το ξευτέλισε (με την παιδεραστία, το σεξ με τα ζώα και τις αιμομικτικές θέσεις), αποδεικνύοντας ότι η οικολογία έχει ωραίες προτάσεις, αλλά δυστυχώς, αυτοί που τις λανσάρουν, είναι μαλάκες!