Για τους αγαπημένους μου ιδεαλιστές…

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Το σωστό, όπως το άριστο και το τέλειον δεν φαίνεται, διότι δεν φαμφαρολογεί ούτε επιδεικνύεται. Το ηλιοβασίλεμα, το ουράνιο τόξο, τέλειο… Δεν κομπάζει, δεν φωνασκεί «κοιτάξτε με τι όμορφο που είμαι». Κι ενώ υπάρχει δίπλα μας δεν παίρνει αξία από μόνο του, προσπερνάται σαν κάτι δεδομένο. (Ναι, εντάξει μωρέ, ωραίο και το φεγγάρι, στη ζωή μας τώρα.) Ο μόνος τρόπος για να αναδειχθεί το σωστό (άριστο, τέλειο), είναι να ΣΥΓΚΡΙΘΕΙ με το άθλιο (να βρεθεί απέναντι του).

Όταν κάνεις το καλό φίλε μου ο άλλος δεν παίρνει μυρουδιά, μη σου πω ότι σε θεωρεί υποχρεωμένο. Αν αυτό που είναι εκείνος τού το πετάξεις στη μούρη τότε μόνο φέρνεις αποτέλεσμα.

Κι έχω να πω.. Όλη μου τη ζωή πολεμώ το άδικο (από παιδί). Μέχρι σήμερα έφτυσα αίμα, το γάλα που θήλασα από τη μύτη (όλο), κι όχι μόνο δεν κατάφερα κανένα πλήγμα στο σαθρό αυτό κατεστημένο, αλλά σε μόνιμη βάση ήμουν ηττημένη από αυτό!! Κέρδιζαν!!! Μία βδομάδα έχω γίνει σαν τα μούτρα τους κι έχω σαρώσει τους πάντες!!! Λέω γουστάρω αυτό που είσαι, επέλεξα να γίνω σαν εσένα. Είναι και γαμώ να ακολουθείς τους σοφούς κανόνες που το σύστημα έχει θέσει, δεν κρίνεσαι από κανέναν, δεν έχεις καθόλου τύψεις, δεν κουράζεσαι -κάποιοι άλλοι, τα κορόιδα παλεύουν, και θα φέρουν εκείνοι τα αποτελέσματα-, και (το κυριότερο ) τα αποτελέσματά ΤΟΥΣ θα τα απολαύσεις μετά κι εσύ!!!

Δεν υπάρχει αντίλογος. 

Με τον απλό (απλούστατο) αυτό τρόπο: δεν χρειάζεται να πω πολλά (επεξήγηση στην επεξήγηση), δεν μου βγαίνει η ψυχή (έπαψα να ωρύομαι), δεν καταβάλω καμία προσπάθεια (το να κάνεις τον παπάρα είναι το μόνο εύκολο -θα γλιτώσω και τον καρκίνο), πρώτη φορά στη ζωή μου, αυτοί που έχουν λάθος ηττώνται.