Είναι στιγμές...

Είναι στιγμές...
Πολλές φορές, έχοντας βολευτεί άνετα σε μία όμορφη καθημερινότητα και έχοντας μία ποιοτική ζωή, τείνουμε όλοι μας να υποτιμάμε την αξία των απλών, μα όχι δεδομένων, πραγμάτων. Έχουμε φτιάξει το πρόγραμμα της ζωής μας έτσι, ώστε όλα να μοιάζουν ρόδινα, και το μόνο που να μοιάζει "μεγάλο" στα μάτια μας να είναι είτε το κόκκινο φανάρι που μας καθυστέρησε στον προορισμό μας, είτε η πολυκοσμία στα μέσα μαζικής μεταφοράς, είτε ο σερβιτόρος στην καφετέρια που δεν μας έφερε τον κατάλογο, είτε που δεν έχουμε αρκετά χρήματα να ικανοποιήσουμε τον υπερκαταναλωτικό μας πόθο, είτε οτιδήποτε άλλο αλλάζει την πορεία του προγράμματος που έχουμε σχεδιάσει...

Είναι στιγμές όμως, που...
ο καρκίνος δεν χτυπά την πόρτα και μπαίνει μέσα απρόσκλητος. Όλα ξαφνικά διαλύονται. Ξαφνικά σου λείπει το "δεδομένο", η υγεία! Πονάς και δεν υπάρχει τρόπος να το δείξεις, δεν υπάρχει μέσο να το εκφράσεις... Η οικογένειά σου, που είχε γίνει μία συνήθεια, ξαφνικά απέκτησε τη μέγιστη δυνατή σημασία. Εσύ, που ήσουν το πρόσωπο το οποίο φίλοι, γνωστοί και συγγενείς συναντούσαν στο δρόμο και έλεγαν πολλές φορές ένα τυπικό "Γεια σου, τι κάνεις;", πλέον το "Γεια σου!" απέκτησε ένα επιφώνημα θαυμασμού που είσαι ακόμα ζωντανός και μία αίσθηση εφορίας που σε είδαν για ακόμη μία φορά και το "Τι κάνεις;" έχασε την τυπικότητά του και απέκτησε ενδιαφέρον! Ένα ενδιαφέρον που τους ξεπερνά, γιατί τώρα συνειδητοποιούν πόσο λεπτές είναι οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ζωής και θανάτου.

Είναι στιγμές που... η αδιαθεσία που νιώθεις και τα μουδιάσματα στα άκρα σου τα οποία συνεχίζεις πεισματικά να αγνοείς τα τελευταία 3 χρόνια ώστε να φέρεις σε πέρας τη δουλειά σου, οφείλονται στη σκλήρυνση κατά πλάκας. Τότε ξαφνικά οι προτεραιότητες αλλάζουν. Το καθήκον και η "δουλειά" έχουν δευτερεύουσα σημασία στη ζωή σου, όλος σου ο κόσμος αλλάζει, αλλάζεις εσύ, αλλάζουν και οι άνθρωποι γύρω σου. Γνωρίζεις τον οίκτο και την καλοσύνη που έκρυβαν κάποιοι άνθρωποι. Τώρα όντως ενδιαφέρονται για σένα. Τώρα ενδιαφέρονται με ένα συγκινητικό τρόπο για το πως εξελίσσεται η υγεία σου, το πως νιώθεις εσύ, το πως κυλά η καθημερινότητά σου, την ποιότητα της ζωής σου. Τώρα φαίνονται και μένουν οι πραγματικοί φίλοι, ενώ οι υπόλοιποι φεύγουν κάνοντας χώρο γι αυτούς που αξίζουν να βρίσκονται δίπλα σου.

Είναι στιγμές που... ενώ νευριασμένος περιμένεις στην ουρά οχημάτων που έχει δημιουργηθεί πίσω από το φανάρι, εξοργίζεσαι, φωνάζεις, νευριάζεις. Κι όταν βγαίνεις έξω να δεις τι συμβαίνει μετά από αρκετά δευτερόλεπτα σε μία ακίνητη ουρά αυτοκινήτων, αντικρίζεις το διαμελισμένο, σχεδόν αγνώριστο, σώμα ενός νεαρού που παρασύρθηκε από αυτοκίνητο και έχασε ακαριαία ό,τι πραγματικά πολύτιμο είχε, τη ζωή του! Πρώτο σοκ: ένα σώμα, κομματιασμένο, αίματα, όργανα, στην άσφαλτο, όλα. Δεύτερο σοκ: δεν έχει ζωή, είναι νεκρό, άψυχο. Τρίτο σοκ: τι κάνεις εσύ εκεί, ποιος είσαι; Όλα μια θολή εικόνα στο μυαλό, μια μουντζούρα στο καλογραμμένο πρόγραμμα της καθημερινότητάς σου. Αναλογίζεσαι το τι συμβαίνει τελικά, ποια η πραγματική αξία των πραγμάτων..