Συρία: Τα σχέδια για έναν αγωγό έφεραν τον πόλεμο;

Ευχή ή κατάρα τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων και ενεργειακοί δρόμοι προς την Δύση; Ενώ ο ελληνισμός της Κύπρου γιορτάζει το άναμμα της φλόγας η οποία θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει και το «αναστάσιμο φως» του έθνους, λίγα μίλια ανατολικότερα ένας λαός μετράει για την ώρα περίπου 117.000 νεκρούς, εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένους, καθώς επίσης και ανυπολόγιστες καταστροφές στο όνομα όχι κάποιας «ελευθερίας» – όλα αυτά στην κονίστρα των διεθνών σχέσεων δεν αποτελούν παρά «δικαιολογίες» για τους αφελείς και ευκολόπιστους – αλλά πιθανότατα και στον βωμό ενός… αγωγού.

Από τη διαδικτυακή αυτή γωνιά έχουμε ενημερώσει εδώ και χρόνια τους φίλους αναγνώστες, ότι τα πράγματα δεν είναι – σχεδόν – ποτέ όπως φαίνονται, ενώ με τις ανά περιόδους αναρτήσεις προσπαθούμε – με όλη τη σχετικότητα που επιβάλλεται – να τους κάνουμε να αντιληφθούν τη μακροσκοπική εικόνα για τα τεκταινόμενα στην περιοχή μας, δηλαδή να δούνε το «δάσος» κι όχι μόνο το «δέντρο».

Έτσι και σήμερα προσπαθώντας να συμπληρώσουμε το σύνθετο γεωπολιτικό «παζλ» το οποίο σχηματοποιείται μπροστά στα μάτια μας, επικεντρωνόμαστε σε ένα μεγάλο σημείο του «δάσους», το οποίο δεν έχει παρουσιαστεί με την δέουσα προσοχή τους τελευταίους μήνες αναφορικά με το ζήτημα της Συρίας. Εξηγούμαστε:

Μέσα στο πλαίσιο των ευρύτερων γεωπολιτικών επιλογών των Αγγλοσαξόνων και της Ρωσίας, κατά κύριο λόγο, στην κονίστρα του χώρου τον οποίο έχουμε προσδιορίσει ως «υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος» (ΜΘΣΑΑΜ) και ο οποίος έχει αφορά και το ποιος από τους δύο θα ελέγξει την «πολύφερνη νύφη» που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση (κατά κύριο λόγο τη γερμανική ισχύ), εκτυλίσσεται ένα πολύπλοκο ενεργειακό παίγνιο το οποίο στόχο έχει από την πλευρά των Αγγλοσαξόνων, να σπάσει την εξάρτηση της ΕΕ από την Ρωσία, ενώ η Μόσχα προσπαθεί φυσικά να αποτρέψει κάτι τέτοιο να συμβεί.

Όπως έχουμε επίσης προαναφέρει, η ενεργειακή εξάρτηση της ΕΕ από την Ρωσία στην ουσία δεν επιτρέπει στους Αγγλοσάξονες να χρησιμοποιήσουν τις Βρυξέλλες με τον τρόπο που χρειάζονται, αφού οι Ευρωπαίοι θα πρέπει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να διατηρούν ένα επίπεδο σχέσεων με το Κρεμλίνο. Δεν είναι καθόλου τυχαία η επαμφοτερίζουσα στάση του Βερολίνου στο ζήτημα της Συρίας, το οποίο από τη μία καταδικάζει απερίφραστα, αλλά μόνο λεκτικά τη Δαμασκό, με αποτέλεσμα να προβληματίζει την Ουάσιγκτον που θα επιθυμούσε μία πολύ πιο ενεργή στάση. Η γερμανική πολιτική υπαγορεύεται πολύ λογικά από τη σχέση εξάρτησης που έχει αναπτύξει με τη Ρωσία, η οποία δεν είναι δυνατό να διαταραχτεί, αφού κάτι τέτοιο θα έχει σοβαρές οικονομικές συνέπειες στην ατμομηχανή της Ευρώπης.

Πώς λοιπόν οι δυτικές ναυτικές δυνάμεις θα δημιουργήσουν την νέα αρχιτεκτονική στην ΜΘΣΑΑΜ έτσι ώστε να μειώσουν την εξάρτηση της ΕΕ από την Ρωσία; Ένας από τους κύριους μοχλούς για τη δημιουργία μίας τέτοιας εξέλιξης είναι η ανάπτυξη των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, με αποτέλεσμα οι ανακαλύψεις στο Ισραήλ, την Κύπρο και οσονούπω στην Ελλάδα να οδηγούν προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι συνδυασμένες υπάρχουσες και δυνητικές δυνατότητες του άξονα Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα στον συγκεκριμένο τομέα θα μπορούν να καλύψουν πάνω από το 30% των ενεργειακών αναγκών της ΕΕ από το 2020 και μετά.

Όμως, από μόνα τους τα συγκεκριμένα κοιτάσματα πολύ δύσκολα θα έκαναν τη διαφορά σε σημείο όπου η ΕΕ να «απεξαρτηθεί» – τουλάχιστον πολιτικά – από το σφιχταγκάλιασμα της Μόσχας. Για τους Αγγλοσάξονες χρειάζεται κι ένας τέταρτος στην εξίσωση, ο οποίος σε συνδυασμό με το Ελληνο-ισραηλινό τρίγωνο να μπορέσει να αυξήσει τις ποσότητες υδρογονανθράκων προς την ΕΕ, άρα και τη μείωση της εξάρτησής της από τη Ρωσία.

Ποιος θα είναι αυτός ο «τέταρτος»; «H Συρία» θα σκεφτόταν κάποιος, ειδικά αφού η συγκεκριμένη ανάλυση αναφέρεται στην μαρτυρική αυτή χώρα. Η απάντηση όμως είναι αρνητική. Η Συρία δεν αποτελεί χώρα-παραγωγό η οποία θα έλυνε το πρόβλημα των Αγγλοσαξόνων. Η χώρα-κλειδί για τις εξελίξεις η οποία θα συμπληρώσει το «καρέ» της ενέργειας για τον νέο ενεργειακό χάρτη του 2020 βρίσκεται όχι στην Μεσόγειο αλλά στον Κόλπο και δεν είναι άλλη από το Κατάρ…

Με λίγα λόγια, στον ενεργειακό άξονα Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα σχεδιάζεται να προστεθεί και ο τεράστιος παραγωγός φυσικού αερίου που λέγεται Κατάρ. Η κρίση λοιπόν στη Συρία, πάντα αναφορικά με την ενεργειακή γεωπολιτική παράμετρο, απαντάει στο ερώτημα από πού ακριβώς σχεδιάζεται να περάσει αγωγός ο οποίος θα μεταφέρει το «σουνιτικό» φυσικό αέριο του Κόλπου στη Μεσόγειο και πιθανότατα εξηγεί την ενεργητική διπλωματική εμπλοκή του Κατάρ στην περιοχή, τόσο στην υπόθεση της Συρίας, όσο για παράδειγμα στη Λωρίδα της Γάζας…

Πολύ απλά, μια σιιτική-αλαουιτική Συρία δεν αποτελεί σύμμαχο των Σαουδαράβων και των Καταριανών οι οποίοι βλέπουν στο σιιτικό δόγμα του Ισλάμ τον κύριο αντίπαλο για τον έλεγχο του ισλαμικού κόσμου. Βέβαια, το γεγονός της συνεργασίας του Κατάρ με το Ιράν στα κοιτάσματα του Περσικού, αποτελεί μία «τακτική» κίνηση και των δύο αφού το «χρήμα ενώνει», ενώ και η γειτνίαση εγείρει σοβαρά ζητήματα ασφαλείας τα οποία χρήζουν ορθής διαχείρισης ώστε να μην εξελιχθούν σε «θερμό μέτωπο». Κατά τα άλλα, το πώς η κάθε πλευρά θα επενδύσει τα χρήματα αυτά, στο να υποστηρίξει αντίπαλες ομάδες και κινήματα είναι ένα άλλο θέμα…

Με άξονα τη βασική μας θέση ότι το Κατάρ προορίζεται να μεταφέρει το φυσικό του αέριο μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας και Συρίας στην Ανατολική Μεσόγειο για να το προωθήσει στην ΕΕ, με σκοπό να μειώσει την εξάρτησή της από τη Ρωσία, εξάγεται λογικά το συμπέρασμα, ότι στις χώρες που παρεμβάλλονται μεταξύ του Κατάρ και της Μεσογειακής ακτής, θα κριθεί η διαμόρφωση των νέων ισορροπιών ώστε είτε να υποστηρίζουν τον σχεδιασμό είτε να τον υπονομεύουν.

Η Ιορδανία, η Συρία, το Ιράκ αλλά και ο Κουρδικός παράγοντας έχουν για τον λόγο αυτό μετατραπεί στο πεδίο θερμής αντιπαράθεσης των Μεγάλων Δυνάμεων οι οποίες για να επιτύχουν τους σχεδιασμούς τους δεν διστάζουν να ξυπνήσουν τα θρησκευτικά πάθη τόσο μέσα στο Ισλάμ όσο και μεταξύ του Ισλάμ και των υπολοίπων. Φυσικά, ο κάθε γεωπολιτικός δρων, προσπαθεί μέσω της συμμετοχής τους στο συγκεκριμένο «παίγνιο» να εξασφαλίσει και τα συμφέροντα του, όπως καθείς τα αντιλαμβάμνεται (για παράδειγμα η Τουρκία οραματίζεται την ανασύσταση του Οθωμανικού χώρου, ενώ η Σαουδική Αραβία την κυριαρχία του Σαλαφιτικού Ισλάμ στην περιοχή, οι Κούρδοι για τη δημιουργία τους κράτους τους και πάει λέγοντας).

Κλείνουμε τη σύντομη αυτή ανάλυση μιας ακόμα παραμέτρου της σύγκρουσης στη Συρία, υπογραμμίζοντας ότι το καίριο ερώτημα για τις εξελίξεις αφορά το αν και κατά πόσον θα οδηγηθούμε σε τριχοτόμηση και στο ποιος ακριβώς θα έχει την πρόσβαση στην Μεσόγειο, το σουνιτικό ή το σιιτικό στοιχείο, με το τελευταίο να είναι εχθρικό προς τη Δύση, ενώ και οι Κούρδοι παίζουν τον δικό τους (εναλλακτικό;) ρόλο στο θέμα αυτό.

Τέλος, να σημειώσουμε ότι αυτή τη στιγμή και με βάση το παραπάνω σκεπτικό, η κατάσταση στη Συρία δεν πρόκειται να μείνει ως έχει, αλλά αυτό για να αλλάξει προϋποθέτει την άμεση στρατιωτική εμπλοκή της Δύσης για να αλλάξει τα δεδομένα επί του πεδίου. Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι επήλθε συμφωνία στο συριακό πρόβλημα, πιθανότατα θα διαψευστεί και όλοι οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να προετοιμαζόμαστε για τα επόμενα επεισόδια στον δρόμο από τον Κόλπο… στην Άγρια Δύση.