Σβήσαμε επίσημα την ελευθερία και την παιδεία; Για πόσο ακόμα το ψωμί;

Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Κάποιοι κάποτε φώναζαν ψωμί, παιδεία, ελευθερία… Χτες χάθηκε επίσημα η παιδεία, «ο δεύτερος ήλιος για τους ανθρώπους», προχθές η ελευθερία και το ψωμί εξαντλείται καθημερινώς… Ψίχουλα μόνο! Πλησιάζουμε απ’ ότι φαίνεται την εποχή, που κι αυτό, θα γίνει είδος πολυτελείας…

Με μία απόφαση των συγκλήτων, έκλεισαν τα δύο μεγαλύτερα και σε ιστορία ιδρύματα της χώρας μας. Το πανεπιστήμιο Αθηνών και το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, καθώς οι ανακοινώσεις τους αναφέρουν ότι με τη διαθεσιμότητα των υπαλλήλων τους δε θα μπορέσουν να λειτουργήσουν.

«Η Σύγκλητος του Ε.Κ.Π.Α. με λύπη της ενημερώνει την κοινή γνώμη ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών εξαναγκάζεται χωρίς τη θέλησή του σε αδυναμία εγγραφής των νεοεισαχθέντων φοιτητών, διεξαγωγής εξετάσεων, ορκωμοσίας πτυχιούχων και, γενικώς κάθε άλλης ακαδημαϊκής λειτουργίας και παροχής κοινωνικού έργου, καθώς και ανταπόκρισης στις διεθνείς υποχρεώσεις του».

Τόσο απλά, μέσα από μια επιστολή, πτώχευσε η χώρα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ελύτη, του Σολωμού… Τόσο απλά κατακρεουργήθηκαν τα όνειρα εκατοντάδων παιδιών, που πριν από λίγο διάστημα, πανηγύριζαν για την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο….

Τόσο απλά έσβησαν οι φωνές και οι φιγούρες όσων φώναζαν και θυσιάστηκαν για το ψωμί, την παιδεία, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία… Κάποιοι κάποτε ξεπέρασαν τους φόβους τους, και πολέμησαν για αξίες διαχρονικές… Ο Διομήδης Κομνηνός, «πέντε χρονών παιδάκι, φώναζε από τους ώμους του πατέρα του, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, βάδιζε στην πορεία της Ειρήνης και φώναζε για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, στα δεκαεπτά με ένα πλακάτ «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»… Τόσο άδικα χάθηκαν τόσοι αγώνες; Με ένα λουκέτο στην παιδεία μας και εμείς τόσο απλά να το δεχόμαστε; Χωρίς εκπαίδευση δεν υπάρχει πολιτισμός… Τι άλλο; Πόσο άλλο ακόμα; Για πόσο θα παραμείνουμε βουβοί κι αμέτοχοι;

Τελικά η χούντα δεν έπεσε το ’73… Σε κανένα δημοκρατικό καθεστώς δε ζούσαμε… Αλλά σ’ ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, σε ένα σύστημα καμουφλαρισμένο με το φερετζέ της δημοκρατίας… Μόνο που ο φερετζές έπεσε… Και αργά έχουμε συνειδητοποιήσει, ότι τελικά δεν ήμασταν ελεύθεροι, η σκέψη μας υπήρξε ετεροκατευθυνόμενη και φυλακισμένη….

Εμείς τους έχουμε ψηφίσει, εμείς τους έχουμε εκλέξει… Αυτούς που προχθές μαχαίρωσαν τον Παύλο Φύσσα… Αυτούς που έφεραν την Τρόικα, και μας έρριξαν στα πλοκάμια της, γονατισμένους και δέσμιους σ’ αυτήν, που μόλις χτες μας στέρησαν επίσημα και την παιδεία… Μόλις χτες μας στέρησαν την παραγωγή της ψυχής… Και εμείς; Έτσι απλά το δεχτήκαμε; Τα χιλιάδες όνειρα δε θα γυρίσουν για να εκδικηθούν; Τελικά η Ελλάδα μας αποσυντέθηκε… Απέμεινε, η ελιά, το καράβι και το αμπέλι… Αραγε θα τη ξαναφτιάξουμε;