Ο έρωτας, ο φόβος, η μνήμη και η νύχτα…

   — Στέκομαι μόνος και στεγνός
στου κόσμου το πηγάδι  
κι ούτε που ξέρω αν έξω έχει φως
ή αν έπεσε σκοτάδι 

   — Μα απόψε η νύχτα είναι γλυκιά
σαν φάρμακο, σαν χάδι  
και σέρνει ο αέρας ως εδώ
μια μυρωδιά από στάχτη

   — Ποιος καίγεται απόψε
και μύρισε η πόλη αγάπη;
Ποιος καίγεται απόψεκαι μύρισε η πόλη αγάπη;

— Sarah Webster Fabio – Glimpses

  — Λέξεις ριγμένες που κεντάνε το στήθος σου. Διαλέγουν να έρθουν την στιγμή που θα ταράξουν το μουδιασμένο σου σώμα. Γελάνε μαζί σου γιατί μπορούν να σε διαχειριστούν. Μην ρωτάς γιατί το κάνουν, απλά μπορούν.

Το νιώθεις και σε παρασύρει, χωρίς νόημα, χωρίς μέτρο. Δεν έχει λογική και αυτή είναι η μαγεία του. Δεν έχει όριο και αυτό σε κάνει να τρέχεις.Αναρωτιέμαι αν έχει άλλο σκοπό πέρα από την χαρά και την πληρότητα. Δεν είναι αυτό που μπλέκει τα πράγματα, είναι αυτό που τα ομορφαίνει.

Και έρχεται το άλλο που σου έμαθε η ίδια η ζωή να προσέχεις. Πόσα «μην», πόσα «αν» και πόσα «ίσως»; Τι έχω, τι χάνω, τι κερδίζω… Όχι για το τώρα αλλά για ό,τι κάθε άνθρωπος ονειρεύεται: το μέλλον, την συνέχεια, το άλμπουμ του μελλοντικού παρελθόντος. Καρέ-καρέ οι σκηνές που σε έχουν μέσα γηραιότερο.

Το σενάριο αληθοφανές. Βασισμένο σε όσα εφόδια έχει ο νους, σε όσα σε γδάραν ζωντανό και όσα σε φέραν ως εδώ φθαρμένο. Η ομορφιά είναι στην διαφορετικότητα, είναι στα σημάδια. Πως τα διαβάζεις όμως; Έχουν επουλωθεί ή ακόμα τρέχει πύον; Όταν τα χαϊδεύεις σου μιλάνε;

Η νύχτα βοηθάει να τα αγγίζεις χωρίς να τα αντιμετωπίσεις κατάφατσα. Θα είναι εκεί για πάντα αλλά όχι με την ίδια μορφή. Ανάγλυφα για να δεις το «περίπου» σου. Αν πιάσεις στο σκοτάδι το πρόσωπό μου θα το αναγνωρίσεις; Χωρίς να ανασαίνω;  Σε ξέρω ή όχι;

Ερωτήσεις που εκφράζουν ανησυχία. Μα αυτό δεν είναι η ζωή; Διαρκής ανησυχία, άγνωστο αύριο, βαρύ παρελθόν και κάμποσα «περίπου»;

Ξεχνάω πως είναι η ευτυχία γιατί δεν αντέχω να την χάσω.

 Απουσία Ψάλτου βηξ…