Teargas dog
Αμέριμνος, αδέσποτος, χωρίς αφεντικό, ένας πραγματικά αναρχικός, ήταν το σύμβολο της παλιάς Αθήνας στην εποχή του Τρικούπη.
Πλακιώτης από μάνα και πατέρα, έκανε ξαφνικές εισβολές στα χασάπικα, άρπαζε ότι περίσσευε και το έφερνε στην παρέα, για να το μοιραστεί με τους άλλους, που ως πλεονέκτες βουλιμικοί, ήθελαν το μεγαλύτερο κομμάτι της λείας.

Μια μέρα το συλλάβανε και για τιμωρία, του ‘κοψαν τ’ αυτιά του! «Για να μάθεις του είπαν. Να βάλεις μυαλό και να κόψεις τις κακές συνήθειες».
Μα αυτός, που να κιοτέψει. Πολιτικοποιημένος, τράβαγε μπροστά σε κάθε φασαρία, σε κάθε διαμαρτυρία, σε κάθε τζερτζελέ, γιατί είχε χαρακτήρα ανέντακτο και δεν χώραγε στο μυαλό του ο φόβος.
Στις δημοτικές εκλογές του 1887 οι  νικητές πανηγύρισαν έντονα και τον μεγάλο ενθουσιασμό τους, τον έδειξαν πάνω στο κορμί του Λουκούμη. Του έδεσαν ντενεκεδάκια κι αυτός ο έρμος, για να γλιτώσει το έσκασε. Ο θόρυβος ξεσήκωνε ενθουσιασμό στους περαστικούς κι άθελά του, αφιόνιζε του κατεστημένου τα επινίκια «ζήτω», ο δυστυχής αντιεξουσιαστής πρωταγωνιστής μας.
Για να τον απαλλάξει από τα βάσανα ένας εύσπλαχνος, βάλθηκε να κόψει με σουγιά το σχοινί, που ένωνε τον Λουκούμη με τα ντενεκέδια. Η μαχαιριά πήρε λάθος δρόμο και του ‘κοψε την ουρά.
Τα αίματα συγκίνησαν τον κόσμο. Ο ενθουσιασμός της νίκης μετατράπηκε σε λύπη κι αλληλεγγύη στον τετράποδο επαναστάτη. Απ’ εκείνη την μέρα, οι σκύλοι της Αθήνας, είχαν το δικό τους ήρωα.
Στο ίδιο έργο θεατές στην Πόλη του 2013. Ενθουσιασμός, διαδηλώσεις, καταστολή. Ένας αναρχικός σύντροφος του δικού μας Λουκάνικου, δεν άντεξε τα δακρυγόνα. Κι έτσι μ’ αυτή την ενδεικτική εικόνα (συνημμένη φωτογραφία), στην Κωνσταντινούπολη οι σκύλοι έχουν από σήμερα και το δικό τους ήρωα!