Τα αρχεία μνήμης του παγκόσμιου νο

Ο παγκόσμιος Χώρος, στον οποίον ενσωματώνεται ο συμπαντικός Νους, ονομάζεται Ακάσα στον Ανατολικό εσωτερισμό. Όλες οι εκδηλώσεις, οι συνδυασμοί και οι ποικιλίες της Ύλης (Πρακρίτι) λαμβάνουν χώρα στο Ακάσα.

Είναι η μητέρα του κόσμου, ο κοσμικός αιθέρας του Ησίοδου, η υπόσταση του πρωταρχικού χώρου. Τα δέκα πέπλα της Μάγια είναι παραμορφώσεις του Ακάσα, τις οποίες προκαλεί ο συμπαντικός Νους, όπως ο άνεμος παραμορφώνει την επιφάνεια της λίμνης δημιουργώντας κύματα και ταραχή.

Το Ακάσα είναι πράγματι ένα συμπαντικό πεδίο δυνάμεων, σ’ όλα τα κοσμικά πεδία και η έκφρασή του στο φυσικό μας κόσμο είναι το ενοποιημένο πεδίο των τεσσάρων θεμελιωδών δυνάμεων της φύσης (βαρυτικής, ηλεκτρομαγνητικής, ασθενούς και ισχυρής δύναμης), το οποίο προσπαθούν να εντοπίσουν οι σύγχρονοι φυσικομαθηματικοί.

Τα πάντα είναι κρυσταλλοποιήσεις του Ακάσα στις διάφορες κλίμακες και υποδιαιρέσεις του. Οι Στοιχειώδεις Ουσίες είναι διαφοροποιήσεις του κοσμικού Ακάσα, το οποίο πλάθεται σε αναρίθμητες Μαγιαβικές μορφές από τη Θεία Σκέψη. “Ψυχή του Κόσμου” είναι το όνομα που ο Πλάτωνας και ο Πλωτίνος δίνουν στο Ανατολικό Ακάσα. Αποτελεί το πλαίσιο και την υπόσταση μέσα στα οποία ξετυλίγεται η όλη δημιουργία, από την κάθοδο των μονάδων Πουρούσα προς τον αισθητό κόσμο, μέχρι την άνοδο ή την επιστροφή τους προς το Θείο Φως.

Σ’ αυτήν την Ψυχή ή Μητέρα του κόσμου είναι γραμμένα όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Είναι η μνήμη του παγκόσμιου Νου, σαν ένα είδος αόρατων αρχείων των όσων υπάρχουν σε ορατούς και αόρατους κόσμους, σε κάθε διάσταση του χώρου και του χρόνου. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι οι τρεις απατηλές διαστάσεις του.

Αν και συνήθως στον παραδοσιακό εσωτερισμό, τα Ακασικά Αρχεία εννοούνται σαν το καταγραμμένο στην παγκόσμια μνήμη σύνολο των όσων υπήρξαν στο παρελθόν, η αλήθεια είναι ότι περιέχουν και τα γενικά σχέδια των όσων πρόκειται να συμβούν στο μέλλον της εξέλιξης του σύμπαντος. Γιατί στα Ακασικά Αρχεία δεν υπάρχει η έννοια Χρόνος. Εμείς, από τη δική μας χωροχρονική οπτική γωνία, έχουμε πίσω μας ένα συγκεκριμένο παρελθόν.

Όμως κι εμείς αποτελούμε το παρελθόν ανώτερων οντοτήτων που ήδη ζουν στο μέλλον μας. Αυτή η απατηλή αντίληψη της ροής του χρόνου δεν

υπάρχει στα Ακασικά Αρχεία, όπου ισχύει μια δυναμική αιωνιότητα, ένα συνεχές παρόν. Από τη στιγμή που κάποιος ορίζει ένα δικό του παρόν μέσα στο αιώνιο Ακασικό παρόν, έχει ταυτόχρονα επιλέξει ένα συγκεκριμένο παρελθόν κι ένα μέλλον, ένα “πριν” κι ένα “μετά”. Όπως όταν κάποιος ανοίγει το ραδιόφωνο κι επιλέγει ένα σταθμό με τη βελόνα επιλογής.

Από εκείνη τη στιγμή έχει “ορίσει” το χωροχρονικό του πλαίσιο. Όμως ταυτόχρονα υπάρχουν εκατοντάδες άλλες εκπομπές, που η βελόνα τις έχει αγνοήσει. Η ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν έχει προσεγγίσει σε μεγάλο βαθμό αυτήν την εσωτερική αντίληψη περί εναλλαγής του χρόνου.

Για να κατανοήσει καλύτερα ο αναγνώστης τη λειτουργία αυτών των κοσμικών αρχείων (ουσιαστικά το αρχείο είναι ένα, αλλά υποδιαιρείται ανάλογα με τα 7 κοσμικά επίπεδα) θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Κάθε σώμα εκπέμπει συνεχώς ακτινοβολία, ορατή και αόρατη, στο διάστημα. Έτσι το διάστημα πλημμυρίζει αντίτυπα του κάθε σώματος, της κάθε κατάστασης, της κάθε δράσης. Αυτές οι φωτογραφίες, που εκπέμπονται συνεχώς, ταξιδεύουν στο διάστημα με τη ταχύτητα του φωτός, αφού ουσιαστικά αποτελούνται από φωτεινή ακτινοβολία.

Όλα τα φωτογραφικά στιγμιότυπα γεγονότων που συνέβησαν, για παράδειγμα, την ημέρα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης, βρίσκονται αυτήν τη στιγμή σε απόσταση εκατοντάδων χρόνων φωτός. Η έννοια “απόσταση”, που όπως είπαμε ανήκει σε μια από τις 10 στήλες της Μάγια (στην κατηγορία “Τόπος” του Αριστοτέλη), είναι μια ψευδαίσθηση, που μπορεί να ξεπεραστεί ή να καταργηθεί αν η συνείδηση “ανυψωθεί” σ’ ένα ανώτερο διαχωροχρονικό επίπεδο. Τότε θα μπορέσουν οι εικόνες του παρελθόντος να γίνουν αντιληπτές πέρα από κάθε “εδώ” και “εκεί”, “μακριά” και “κοντά”.

Για να καταλάβει κανείς πώς μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο “διάστημα” αναρίθμητες εικόνες όλων των χωροχρονικών εκδηλώσεων των όντων, σ’ όλα τα επίπεδα, ας έχει υπ’ όψη του το φάσμα της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, στο οποίο αναρίθμητες συχνότητες συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο. Σ’ ένα δωμάτιο υπάρχουν ταυτόχρονα χιλιάδες εκπομπές, ραδιοφωνικά κύματα, ακτίνες Χ, κύματα τηλεόρασης, ηλεκτρισμός, υπεριώδεις και υπέρυθρες ακτίνες κ.τ.λ.

Ούτε αλληλοενοχλούνται, ούτε ενοχλούν εμάς που ζούμε σ’ άλλη συχνότητα. Η διαδικασία συντονισμού κάποιου ψυχοερευνητή, σε κάποιες συγκεκριμένες συντεταγμένες του χώρου και του χρόνου των Ακασικών αρχείων, μοιάζει πολύ με την επιλογή ενός σταθμού στο ραδιόφωνο ή τη δορυφορική τηλεόραση, που η συσκευή παίζει το ρόλο των οργάνων, των ορατών και αόρατων σωμάτων της προσωπικότητας, ο χειριστής παίζει το ρόλο του Ανώτερου Εγώ με τη βούληση του Άτμα και η βελόνα, το ρόλο της συνείδησης, που “ανεβοκατεβαίνει” ανάμεσα στους σταθμούς, στις συχνότητες δηλαδή των διαφόρων επιπέδων.

Ακόμα και η παραμικρή σκέψη ή συναίσθημα, που ο καθένας είχε στην κάθε ενσάρκωσή του, είναι καταγραμμένη πιστά στα Ακασικά αρχεία. “Δεν πέφτει ούτε ένα φύλλο στον κόσμο χωρίς να το γνωρίζει ο Κύριος”.

Τα Ακασικά αρχεία είναι οι πινακίδες, όπου οι “Γραφείς του Κάρμα” ή Λιπίκα καταγράφουν κάθε πράξη που κινεί τον Τροχό του Κάρμα. Είναι η “Καρμική Τράπεζα” που είχαμε αναφέρει προηγουμένως, στην οποία είναι καταχωρημένοι όλοι οι καρμικοί λογαριασμοί του σύμπαντος. Στα Ακασικά αρχεία επίσης είναι αποτυπωμένες όλες οι φόρμουλες, οι τύποι και οι ιδέες που συσχετίζουν, μέσω μαθηματικών αναλογιών, τους κόσμους μεταξύ τους και αποτελούν τα κλειδιά για τη θεμελίωση της φύσης.

Είναι σαν το αρχείο ενός επιστήμονα, ο οποίος έχει συγκεντρώσει όλες τις γνώσεις που θα εφαρμοστούν αργότερα και θα υλοποιηθούν σε συγκεκριμένα τεχνολογικά επιτεύγματα. Οι θαυμάσιες φυσικομαθηματικές αρμονίες που διέπουν το σύμπαν έχουν τη νοητική τους ρίζα σ’ αυτά τα ενεργειακά πεδία, που ο εσωτερισμός αποκαλεί Ακασικά αρχεία.

Όπως, για παράδειγμα, η σχέση μεταξύ της ηλεκτροστατικής δύναμης που ασκείται ανάμεσα σε δύο ηλεκτρόνια και της βαρυτικής δύναμης εκφράζεται, με καταπληκτική προσέγγιση, μέσα από την εξίσωση 2137 x e x π=4,14 x 1042, όπου ο αριθμός 137 του εκθέτη εμφανίζεται σημαντικά στη μελέτη των φασματικών γραμμών, ο αριθμός e των φυσικών λογαρίθμων είναι αυτός που ευθύνεται για τη σπειροειδή αύξηση των ρυθμών της ζωής και ο αριθμός π ρυθμίζει τις καμπύλες των μορφών (κάθε καμπύλη μπορεί να θεωρηθεί τμήμα μιας σφαίρας).

Εξάλλου ο Αϊνστάιν απέδειξε ότι ο χώρος είναι καμπύλος, όπως ισχυριζόταν η Ρημάνια γεωμετρία. Σ’ ένα άλλο παράδειγμα εμφανίζεται η σχέση ανάμεσα στα κανονικά πολύεδρα, που τόσο απασχόλησαν το νου των αρχαίων φιλοσόφων και βρίσκονται ακόμα και στις λεπτότερες δομές του φυσικού κόσμου.

Ξεκινώντας από τις αφηρημένες μαθηματικές ιδιότητες του εικοσάεδρου και του οκτάεδρου, ο Γερμανός επιστήμονας Haenzel βρήκε, το 1941, μια εξίσωση που μοιάζει καταπληκτικά με μια πιο πρόσφατη που ορίζει το ηλεκτρόνιο: τη σχετιστική εξίσωση του P.Dirac, η οποία συνδυάζει τις εξισώσεις τουEinstein και του De Brogli. Βέβαια το ηλεκτρόνιο δεν έχει καμιά μορφή, δεν μοιάζει με κανενός είδους πολύεδρο, γιατί είναι περισσότερο μια νοητή, παρά μια αισθητή έννοια.

Αλλά οι γραμμές και οι διαγώνιες που σχηματίζουν τα πολύεδρα είναι αυτές που ορίζουν τις δυναμικές διαδρομές των διαφόρων σωματιδίων. Για το εικοσάεδρο ο σημαντικός αριθμός του είναι ο 1.728. Για το οκτάεδρο ο αριθμός 1.080. Το άθροισμά τους είναι 1.836 και είναι ακριβώς η σχέση ανάμεσα στις μάζες του πρωτονίου και του ηλεκτρονίου.

Το πρωτόνιο και το ηλεκτρόνιο είναι οι δύο θεμελιώδεις μορφές της ύλης, οι δύο σταθερές μορφές της. Το νετρόνιο είναι ασταθές και ραδιενεργό. Σ’ ελεύθερη κατάσταση μεταλλάσσεται πολύ γρήγορα σε πρωτόνιο. Ο αρνητικός ηλεκτρισμός μας παρουσιάζεται σαν ηλεκτρόνιο, ο θετικός σαν πρωτόνιο.

Το πρωτόνιο είναι βαρύτερο από το ηλεκτρόνιο και η σχέση των μαζών τους είναι ένα από τα θεμελιώδη συστατικά του σύμπαντος, ένα από τα κλειδιά του μυστηρίου της έσχατης δομής της ύλης. Αλλά να που η σχέση αυτή εκφράζεται με μια απλή πρόσθεση αριθμών, που αφορούν δύο κανονικά πολύεδρα.

Ο Πλάτωνας, βασισμένος στις Πυθαγορικές διδασκαλίες, μας δίνει πολλά εσωτερικά στοιχεία, στον Τιμαιο, για τα πέντε κανονικά γεωμετρικά στερεά, που τα θεωρούσε θεμελιώδεις λίθους της ατομικής δομής των τεσσάρων κοσμικών επιπέδων: το τετράεδρο, σε σχέση με το Πυρ (Νοητικό), το οκτάεδρο με τον Αέρα (Αστρικό), το εικοσάεδρο με το Νερό (Πρανικό) και το εξάεδρο ή Κύβο σε σχέση με τη Γη (Αιθεροφυσικό).

Το πέμπτο Στοιχείο, που δεν είναι ακόμα εντελώς εκδηλωμένο στον πλανήτη μας, το Ακάσα ή Αιθέρα (1) το συσχετίζει με το πιο μυστηριώδες και εσωτερικό στερεό, το πενταγωνικό δωδεκάεδρο, βάση της εσωτερικής κοσμολογίας. Όλ’ αυτά και δύο ακόμα, αποτελούσαν συμβολικά τα “Ιερά Παιχνίδια” του Διόνυσου Ζαγρέα, του μελλοντικού κοσμοκράτορα, στα Ελευσίνια μυστήρια.

Να λοιπόν ένα μυστήριο των αριθμών και των μορφών, ένας δεσμός ανάμεσα σ’ αυτά που αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος νους και αυτά που “Είναι” βαθειά χαραγμένα στην υποσυνείδητη μνήμη του Ακάσα. Αξίζουν δέος και σεβασμό και έναν ενθουσιασμό (εν+Θεός+ουσία) ανάμεικτο με τρόμο.

Υποσημείωση: (1) Ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί τη λέξη Αιθέρας με την έννοια που την είχε χρησιμοποιήσει και ο Ησίοδος παλαιότερα και που ταυτίζεται με την έννοια του Ακάσα που αναφέραμε προηγουμένως, την πρωταρχική Ουσία ή Υπόσταση από την οποία πλάθονται όλα τα όντα. Είναι το ελαστικό και εύπλαστο ενεργειακό πεδίο στο οποίο ενοποιούνται όλες οι δυνάμεις. Όλα είναι κλιμακωτές αποκρυσταλλώσεις του Ουράνιου Φωτός Ακάσα.

Από το βιβλίο: «Τα τρία κέντρα του Μυστηρίου»