από τον Νώντα Κούκα
Η επανάσταση είναι τόσο «περίεργη» όσο και το σύμπαν
Η αλλαγή στον ιστορικό ρου της ανθρωπότητας επισυμβαίνει με την (γνήσια) επανάσταση – που έτσι ιδωμένη φαίνεται καθαρά ότι είναι τέκνο της ιστορικής αναγκαιότητας, σε συνεργασία με την αύξηση της υπεραξίας στην εκάστοτε ιστορικά προσδιορισμένη ιστορική συνείδηση της ανθρωπότητας. Από την άλλη μεριά, η ανάταξη στη φυσική ιστορία του πλανήτη (άρα, κατ’ επέκταση και του πλανητικού συστήματος, γενικότερα) συντελείται με γεγονότα μείζονος σημασίας, όπως είναι οι πλανητικοί σεισμοί ή οι λεγόμενες «θεομηνίες», τα λεγόμενα «ακραία καιρικά φαινόμενα», μέχρι το υπέρτατο γεγονός ενός «κατακλυσμού».
Σε κάθε περίπτωση, και η ανθρώπινη ιστορία και η φυσική ιστορία ανταλλάσσουν συμμετρική πληροφορία, διότι το πρωτόκολλο του μηνύματος που αφορά στην ελευθέρωση της ατομικής/υλικής συνείδησης και τον μετασχηματισμό της πρώτα σε κοινωνική και έπειτα σε κοσμική συνείδηση, προϋποθέτει συνεργασία του οριζόντιου ιστορικού με τον κάθετο φυσικό άξονά της. Κατά συνέπεια, οι μεγάλες γνήσιες επαναστάσεις προλογίζονται ή επι-λογίζονται από μεγάλα φυσικά γεγονότα∙ είτε, επίσης, μείζονες φυσικές καταστροφές προλειαίνουν το έδαφος για σημαντικές κοινωνικές επαναστάσεις. Πάντως, η μεγαλύτερη και ισχυρότερη συμμετρική αναλογία εντοπίζεται ανάμεσα στην επανάσταση και τον εγκέλαδο. Τα γεγονότα αυτά μοιάζουν σαν δίδυμα αδελφά σημεία του χωροχρόνου, έτσι ακριβώς όπως τα περιγράψαμε, και εναλλάσσονται μεταξύ τους συμμετρικά, πότε ως πληροφορία και πότε ως ενέργεια-εντροπία.
Φυσικά, η ανάγνωση αυτή υποδεικνύει αλλαγή στον προσανατολισμό σκέψης. Στη μια όχθη έχουμε ένα κοινωνικό και πολιτικό διάνυσμα από πάρα πολλή έως ελάχιστη εξουσιαστική μεθοδολογία: φασισμός, δημοκρατία (με οποιονδήποτε ονοματικό προσδιορισμό – άμεση, λαϊκή, σοσιαλιστική) και στην άλλη όχθη έχουμε μια γνήσια οντότητα, την Αναρχία, η οποία αποτελεί γνήσια εικόνα της άναρχης πρωταρχικής μονάδας. Ως εκ τούτου, μιλάμε για μια αναρχική ενότητα – μια αναρχική κοινωνική μονάδα – και όχι γενικά και αόριστα για κοινωνία.
Στην πρώτη όχθη, όπου βασιλεύουν οι «κοινωνίες» (με εισαγωγικά) δεν διαθέτουν οντολογικό περιεχόμενο, διότι είναι απλές υπάρξεις μεθοδολογικού προσανατολισμού, αλληλοσυμπληρωνόμενων μεθοδολογιών, που κείνται στο οριζόντιο δίπολο εξουσίας-αντιεξουσίας. Το πολύ που μπορούμε να πούμε για αυτό το υπαρκτικό σχήμα, είναι πως πρόκειται για μια οριζόντια αποκλιμάκωση από τη σκληρή εξουσία στην ολοένα και πιο ήπια εκδοχή της. Το πρόβλημα είναι πως η πορεία αυτή δεν είναι αναγκαίως μονόδρομη, αλλά αμφίδρομη. Δεν οδηγεί δηλαδή αναγκαστικά από τον ιστορικό καταναγκασμό στην εν ευθέτω χρόνω κατάργησή του. Απλά, κυριαρχεί η ψευδαίσθηση της ελευθερίας, μέσα από τη συνεχή εναλλαγή των μορφών του ιστορικού καταναγκασμού, με προεξάρχουσα εναλλαγή αυτής της εξουσίας-αντιεξουσίας που γίνεται ολοένα και πιο «ποιοτική» – πιο δυσδιάκριτη.
Για παράδειγμα, δεν αποκλείεται η ψευδαίσθηση αυτή της ελευθερίας να καταλήξει σε ένα ναζιστικό μόρφωμα κοινωνικής οργάνωσης, όπου όλα – με τη βοήθεια της παντοδύναμης πια τεχνολογίας – να φαίνονται λυμένα για τους υπηκόους της εκ των προτέρων από έναν αδιαμφισβήτητο «φύρερ». Εδώ όλοι θα μάθουν να είναι ευχαριστημένοι, διότι έτσι έχουν κουρδιστεί να αισθάνονται, δίχως καν να το ξέρουν. Ένα δείγμα, δηλαδή, ενός «θαυμαστού καινούριου κόσμου» σαν αυτόν του Άλντους Χάξλεϋ. Δίπλα όμως σε έναν τέτοιο εικονικό «παράδεισο» θα μπορούσε να προκύψει το σκοτάδι μιας χαώδους, ασύδοτης κοινωνίας, όπου η αυθαιρεσία και η ακρισία θα κυβερνούν πέρα ως πέρα.
Στην αντίπερα όχθη, δεν έχουμε καμία οριζοντίωση, καμία έννοια ύπαρξης. Κοντολογίς, δεν έχουμε ούτε φασισμό ούτε δημοκρατία∙ ούτε εξουσία ούτε αντιεξουσία. Δεν υπάρχει ούτε εξέλιξη ούτε αντεξέλιξη. Τα πάντα και είναι και συμβαίνουν. Τίποτε δεν συμβαίνει μόνο του, για τον εαυτό του. Η Αναρχία είναι η κατακόρυφος άρση της οριζόντιας ατομικής συνείδησης σε κοινωνική/συμπαντική συνείδηση. Και ως τέτοια, δεν συνάδει με τις συμβατικές αντιλήψεις που επικρατούν μέσα στην παρένθεση του ιστορικού καταναγκασμού. Δεν πρόκειται ούτε για συμβατική κοινότητα ούτε για συμβατή κοινωνία, με την τρέχουσα κοινωνιολογική αντίληψη. Η Αναρχία συνιστά κυριολεκτικά μια εντελώς καινούρια ανθρωπολογική έννοια, εκτός παρένθεσης. Είναι μια ενότητα που δεν περιλαμβάνει μονάχα κομμάτια της ανθρωπότητας, όπως η ανθρωπινότητα, μέσα στην παρένθεση. Έξω από την παρένθεση καταργείται η ανθρωπότητα και αναδύεται η συμπαν-οντότητα της έννοιας με οντολογικό περιεχόμενο. Η συμπαν-οντότητα είναι η συμπερίληψη της ανθρωπινότητας σε ζωο-οντότητα, φυτο-οντότητα, μαζο-οντότητα. Είναι η διάχυση της απέραντης σταγόνας από νοήματα του λόγου σε όλη τη συμπαντική σφαίρα που φωτίζει πέρα ως πέρα και τις τελευταίες σκιές της ανοησίας.
Η συμπανοντότητα, μπορούμε να πούμε, ενσαρκώνεται στην αναρχική ενότητα των συστατικών της πραγμάτων, που είναι τα εξής: ανθρωπο-οντότητα, ζωο-οντότητα, φυτο-οντότητα, υλικομαζο-οντότητα. Η λογική κατασκευή της (προ-)ιστορικής σκέψης του ανθρώπου, που ακούει στο όνομα «φύση» καταργείται αυτοδικαίως. Αν θέλουμε να ορίσουμε βαθοδομικά την έννοια «φύση», θα μπορούσαμε να κάνουμε τον εξής προσδιορισμό: φύση είναι η αέναη ανακύκληση πρωτόγονων συμμετριών. Σε αυτή λοιπόν την ατέρμονη εναλλαγή επιβίωσης και θανάτου, εξ αντικειμένου κυριαρχεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της (άσκοπης) αναπαραγωγής και διαιώνισης του είδους. Κοντολογίς, και η ίδια η δαρβινική εξέλιξη δεν είναι παρά αποτέλεσμα αυτής της πρωτόγονης συμμετρικής αρχής που διέπει το φαινόμενο της ύπαρξης. Ακριβώς αυτή τη φαινόμενη πρωτόγονη συμμετρική ακολουθία με την τυπική/κανονική περιοδικότητα που διακρίνει τη λειτουργία της ύπαρξης των πραγμάτων και της διαδικασίας τους, ο άνθρωπος έχει περιγράψει και έχει ονομάσει ως «φύση».
Στην πραγματικότητα, ο ίδιος, ως μέρος αυτής της ταυτότητας της ύπαρξης, προβάλλει τον εαυτό του πάνω στη φύση και αντιστρόφως προβάλλεται η φύση πάνω σε αυτόν. Η αμφίδρομη αυτή προβολή ερμηνεύεται από τη χρονομηχανή του εγκεφάλου ως «φυσική» πραγματικότητα – δηλαδή μια οντότητα που τον διαφοροποιεί και τον εξαιρεί μέσα στο σύμπαν. Άρα, σε τελική ανάλυση, η ανθρώπινη λογική κατασκευή που ακούει στο όνομα «φύση» είναι ακριβώς τέτοια, ώστε να μπορεί η ανθρώπινη ύπαρξη να αυτοπροσδιορίζεται και να αυτοδιαμορφώνεται ως εξαρτημένη (συν-) μεταβλητή μέσα στην παρένθεση της αληθοσυνάρτησης.
Θεωρούμε ότι με ανάλογο τρόπο αυτοπροσδιορίζονται και αυτοδιαμορφώνονται όλα τα υπόλοιπα είδη συν-μεταβλητών που συμμετέχουν στη δομή της παρένθεσης μαζί με το ανθρώπινο είδος.
https://iamarevi.wordpress.com/2014/05/16/%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8C%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC/
Δημοσιεύτηκε 1 minute ago από τον χρήστη selana
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
skaleadis